Η εκκριτική ωτίτιδα είναι μία ιδιαίτερα συχνή πάθηση που αφορά στα μικρά παιδιά κυρίως κάτω των επτά ετών, αποτελόντας την πιο συχνή αιτία βαρηκοΐας σαυτή την ηλικία. Πρόκειται για συλλογή υγρού στην κοιλότητα του μέσου ωτός, ενώ αυτή θα έπρεπε να περιέχει αέρα.
Στο μέσο ούς, πίσω από το τύμπανο, βρίσκονται τα οστάρια της ακοής, η σφύρα, ο άκμονας και ο αναβολέας, που πρέπει να κινούνται ελεύθερα για να μεταδίδουν τον ήχο στον κοχλία. Ο αέρας φτάνει πίσω από το τύμπανο από τη μύτη μέσω ενός λεπτού σωλήνα που λέγεται ευσταχιανή σάλπιγγα.
Μόνιμη απόφραξη της ευσταχιανής σάλπιγγας είναι ιδιαίτερα συχνή στην παιδική ηλικία και οφείλεται στην παρουσία αδενοειδών εκβλαστήσεων (τα γνωστά σε όλους κρεατάκια). Οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις αποτελούνται από τον ίδιο λεμφικό ιστό με τις αμυγδαλές και βρίσκονται στο πίσω μέρος της μύτης, στην οροφή του ρινοφάρυγγα εκεί δηλαδή που η μύτη μεταπίπτει στο στόμα. Σκοπό έχουν να προστατεύουν τον οργανισμό από διάφορους ιούς και μικρόβια με την παραγωγή αντισωμάτων.
Οι υπερτροφικές αδενοειδείς εκβλαστήσεις προκαλούν εκτός από εκκριτική ωτίτιδα και δυσκολία στη ρινική αναπνοή, τα παιδιά αναπνέουν μόνο από το στόμα, ροχαλίζουν στον ύπνο, δυσκολεύονται στο φαγητό και πάσχουν από συχνές ή μόνιμες καταρροές. Έχουν μια χαρακτηριστική έκφραση στο πρόσωπο που ονομάζεται αδενοειδές προσωπείο, με μισάνοιχτο στόμα, απαθές ύφος, μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και συχνά ανωμαλίες της οδοντοστοιχίας, που αν αφορά στα μόνιμα δόντια επιβάλλει ακόμα και την παρέμβαση ορθοδοντικού.
Οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις δεν είναι ορατές από το στόμα όπως συμβαίνει με τις αμυγδαλές. Τις βλέπουμε μόνο με καθρεφτάκι ή ενδοσκόπιο, που δεν είναι συνήθως εφικτό σε μικρά παιδιά. Η ακτινογραφία που συνηθίζουν πολλοί συνάδελφοι, επιβεβαιώνει μεν τη διάγνωση, αλλά δεν βοηθάει στην απόφαση παρέμβασης επιβαρύνοντας όμως τα παιδιά με περιτή ακτινοβολία. Έτσι αν υπάρχει μόνιμα υγρό στ΄ αυτιά, οι αδενοειδίς εκβλαστήσεις πρέπει να αφαιρούνται, ακόμα κι αν δεν είναι ορατές στην ακτινογραφία, ενώ υπερβολικές αδενοειδείς εκβλαστήσεις στην ακτινογραφία δεν είναι απαραίτητο να αφαιρούνται, αν δεν προκαλούν συμπτώματα.
Με την πάροδο της ηλικίας οι αδενοειδείς εκβλαστήσεις συρρικνώνονται και καθώς το κρανίο αναπτύσσεται, δεν δημιουργούν συνήθως προβλήματα σε μεγαλύτερα παιδιά και ενήλικες.
Η βαρηκοΐα της εκκριτικής ωτίτιδας κυμαίνεται μεταξύ 15-35 ντέσιμπελ και όταν εμμένει για μεγάλο διάστημα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην εκμάθηση της ομιλίας και στις επιδόσεις των μικρών μαθητών στο σχολείο. Οι πρώτοι που παρατηρούν πως τα παιδιά δεν ακούν καλά είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι. Το παιδί μπορεί να αυξάνει την ένταση της τηλεόρασης, να είναι ατίθασο και αφηρημένο την ώρα του μαθήματος διότι δεν μπορεί να ακούσει καλά τη δασκάλα.
Τα παλιά χρόνια οι δάσκαλοι συνήθιζαν να τιμωρούν αυτή τη συμπεριφορά με το να στέλνουν αυτά τα παιδια στο τελευταίο θρανίο. Αυτό επιδείνωνε φυσικά την κατάσταση γιατί καθιστούσε αδύνατη την οποιαδήποτε συμμετοχή τους στο μάθημα.
Το μόνιμο υγρό στο μέσο ούς που προκαλεί μόνο βαρηκοΐα μπορεί εύκολα να μολυνθεί, προκαλόντας πυώδη ωτίτιδα με ψηλό πυρετό και πόνο.
Κατά την ωτοσκόπηση την εξέταση δηλαδή των αυτιών με το μικροσκόπιο παρατηρείται η συλλογή υγρού πίσω από την τυμπανική μεμβράνη και μπορεί να επιβεβαιωθεί με το τυμπανόγραμμα, μία ειδική εξέταση πολύ απλή και ανώδυνη, κατά την οποία δεν απαιτείται καν η ενεργή συμμετοχή των παιδιών για την εκτέλεση της. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να εφαρμοστεί ακόμη και σε παιδιά κάτω του ενός έτους .
Η θεραπεία μπορεί αρχικά να είναι συντηρητική, με σταγόνες για τη μύτη και πλύσεις με φυσιολογικό ορρό και είναι συμπτωματική δεν αντιμετωπίζει δηλαδή την αιτία του προβλήματος. Εάν όμως παρατηρήσουμε ότι το υγρό δεν απορροφάται, άρα η βαρηκοΐα παραμένει ή έχουμε συχνές υποτροπές, τότε θα πρέπει να προχωρήσουμε στη χειρουργική θεραπεία.
Η χειρουργική αντιμετώπιση της εμμένουσας ή υποτροπιάζουσας εκκριτικής ωτίτιδας έγκειται στη μυριγγοτομή και αδενοτομή. Υπό γενική αναισθησία γίνεται χειρουργική αφαίρεση των αδενοειδών εκβλαστήσεων από το στόμα, χωρίς εξωτερική τομή και μία μικρή τομή στην τυμπανική μεμβράνη ( παρακέντηση) για να αναρροφηθεί το υγρό. Σε μερικές περιπτώσεις που το υγρό αυτό είναι πολύ πηκτό ( κολλώδες) είναι απαραίτητη και η τοποθέτηση σωληνίσκων αερισμού. Αυτά τα μικρά σωληνάκια τοποθετούνται μέσα στην τομή του τυμπάνου και εξασφαλίζουν καλό αερισμό του μέσου ωτός για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, βοηθώντας το έτσι να επανέλθει γρηγορότερα. Παραμένουν για μερικούς μήνες κατά του οποίους δεν επιτρέπεται να μπεί νερό στο συγκεκριμένο αυτί και αποβάλλονται σιγά- σιγά.Εάν το πρόβλημα λυθεί χωρίς τοποθέτηση σωληνίσκων αερισμού τότε τα πράγματα είναι πιο απλά και η τομή κλείνει από μόνη της μέσα σε λίγες μέρες.
Η επέμβαση είναι πολύ σύντομη διάρκειας συνολικά 20 λεπτών και το παιδί φεύγει την ίδια μέρα από το νοσοκομείο.
Δεν υπάρχουν σχόλια: