Μέχρι την Αναγέννηση, η μελαγχολία ήταν μάλλον μια αξιοζήλευτη ιδιότητα που χαρακτήριζε ανθρώπους πολύ ευφυείς, προικισμένους, ξεχωριστούς (φιλοσόφους, ποιητές, καλλιτέχνες). O όρος «μελαγχολία» προέρχεται από τον Ιπποκράτη και έχει σχέση με τους χυμούς του σώματος και τις τέσσερις ιδιοσυγκρασίες που «δημιουργούν»: τη χολερική, την αιματώδη, τη φλεγματική και τη μελαγχολική.
Ο μελαγχολικός τύπος κυριαρχείται από το υγρό στοιχείο και έχει την αργή, βαριά κινητικότητα, αλλά και τη διεισδυτική ικανότητα και τη διάσταση του βάθους που χαρακτηρίζει τα υγρά. Για τους αρχαίους ήταν σαφές ότι, χωρίς σιωπηλή παρατήρηση, πνευματική αναζήτηση, αμφισβήτηση, αποτράβηγμα, στοχασμό, κανένα μεγάλο ανθρώπινο επίτευγμα, καμία βαθυστόχαστη έμπνευση, κανένα σπουδαίο σχέδιο ή έργο δεν θα ήταν δυνατό. Θεωρούσαν ότι η μελαγχολία ήταν η ιδιότητα που έκανε έναν άνθρωπο -παρά τον πλούτο, τη δόξα ή τη σοφία του- να μη σταματάει να ψάχνει για την ουσιαστική αξία, το νόημα της ζωής και της ανθρώπινης ύπαρξης, παραμένοντας ταπεινός και σεμνός και έχοντας επίγνωση των ανθρώπινων ορίων του. O μελαγχολικός ήταν πρότυπο στο οποίο πολλοί ήθελαν να μοιάσουν.
H βραδύτητα στην εποχή της ταχύτητας
Από τότε που οι άνθρωποι μπήκαν σε ρυθμούς παραγωγής, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια πρότυπο για κανέναν. Φαίνεται πως ακριβώς αυτή η βραδύτητα της μελαγχολίας, η συνεχής αναζήτηση, που μάλλον φρενάρει παρά επιταχύνει τους ρυθμούς της ζωής, είναι που την κάνει στην εποχή μας να θεωρείται ιδιότητα όχι εύρωστου και φυσιολογικού ανθρώπου, αλλά περισσότερο περιθωριακού και δύσκολου. Aπό τότε που οι άνθρωποι μπήκαν σε ρυθμούς παραγωγής και οτιδήποτε αναστέλλει την παραγωγική δραστηριότητα αντιμετωπίζεται με καχυποψία, οι μελαγχολικοί δεν είναι πια πρότυπο για κανέναν. H πρόοδος χρωμάτισε σιγά-σιγά τη μελαγχολία με σκούρα χρώματα. H αδιάκοπη πορεία προς τα εμπρός δυσκολεύεται από τους μελαγχολικούς, που θέλουν να σταματούν, να κοιτούν γύρω τους, προς τα μέσα και προς τα πίσω. Όταν είσαι μελαγχολικός, θεωρείσαι ταυτόχρονα και οπισθοδρομικός. O ίδιος ο Φρόιντ έκανε το λάθος και ταύτισε τη μελαγχολία με την κατάθλιψη. Στο απόσπασμα «Θλίψη και μελαγχολία» έγραφε το 1917: «H μελαγχολία χαρακτηρίζεται από μία βαθιά επώδυνη διάθεση παύσης του ενδιαφέροντος για τον έξω κόσμο· απώλεια της ικανότητας να αγαπάς, καταστολή κάθε δραστηριότητας και μείωση του αισθήματος του εαυτού, που εκδηλώνεται με αυτοκατηγορίες και αυτοεξύβριση και φτάνει μέχρι την παρανοϊκή προσμονή τιμωρίας. O μελαγχολικός μάς δείχνει κάτι ακόμη που δεν βλέπουμε στη θλίψη: μία εξαιρετική φτώχια του Εγώ. Στη θλίψη γίνεται ο γύρω κόσμος φτωχός και άδειος, στη μελαγχολία το ίδιο το Εγώ».
Οι μελαγχολικοί δεν είναι ασθενείς Με αυτό τον τρόπο δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο μελαγχολικός άνθρωπος πάσχει από μια ασθένεια που πρέπει να θεραπευτεί, αντί να αποδεχθεί αυτό το δημιουργικό κομμάτι της προσωπικότητάς του και να το καλλιεργήσει. Αυτό οδήγησε στη δυσφήμιση της μελαγχολίας και στο να αντιμετωπίζεται με καχυποψία και ανησυχία καθετί που εκφράζει μελαγχολική διάθεση. Και αυτό αρχίζει ήδη από τη νηπιακή ηλικία. Στους παιδικούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία, όπου το πρόγραμμα της ημέρας αρχίζει συνήθως με έναν κύκλο στον οποίο τα παιδιά διηγούνται ή τραγουδούν, υπάρχουν σχεδόν πάντα ένα-δύο παιδιά που προτιμούν να αποτραβηχτούν, να κάτσουν μόνα τους στην άκρη ή να κοιτάνε έξω από το παράθυρο. Αυτό όμως τα κάνει να ξεχωρίζουν με αρνητικό τρόπο. Αν αυτό συμβαίνει συχνά, οι δασκάλες, χωρίς να παρατηρούν τίποτε άλλο ανησυχητικό ή μη «φυσιολογικό» στο παιδί, ρωτούν ανήσυχες τους γονείς αν είναι όλα εντάξει στο σπίτι. Το γεγονός και μόνον ότι το παιδί προτιμάει να κάθεται σε μια γωνιά στο σκάμμα και να σκαλίζει ξανά και ξανά νωχελικά την άμμο, αντί να κυνηγάει ξεφωνίζοντας τα άλλα παιδιά και να τους πετάει άμμο, ότι απλώς παρατηρεί χωρίς να κάνει τίποτε, μοιάζει ύποπτο και μη κανονικό. Ένα ήσυχο, στοχαστικό παιδί φοβίζει πολλές φορές περισσότερο τους γύρω του από ένα νευρικό.
Γιατί η μελαγχολία θεωρείται «επικίνδυνη»
Η προσπάθεια να καταχωνιαστεί η μελαγχολία μπορεί τελικά να οδηγήσει στην κατάθλιψη. Κακά τα ψέματα, ποιος απαντάει στους γνωστούς του, όταν τον ρωτάνε «τι έκανες χθες το βράδυ;», ότι «σκεφτόταν». «Σκεφτόσουν τι θα γίνει με το σπίτι που λες να πάρεις ή τη δουλειά σου;», «όχι, έτσι απλώς σκεφτόμουν λίγο». Ακόμη και αν δεν μας το πουν, είναι πολύ πιθανό να σκεφτούν μήπως κάτι δεν πάει καλά. Όποιος «έτσι απλώς» σκέφτεται μάλλον «δεν είναι στα καλά του». Αυτή η καχυποψία απέναντι στη μελαγχολία και τη στοχαστικότητα θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι έχει τους λόγους της. O καθένας ξέρει πια ότι και μόνο λίγα συμπτώματα συναισθηματικής απόκλισης αυξάνουν τον κίνδυνο να αναπτυχθούν ψυχικές διαταραχές. Τα ποσοστά ανθρώπων που πάσχουν από κατάθλιψη σε ολόκληρο τον κόσμο είναι πολύ υψηλά, με αυξητική τάση. H μελαγχολία τρομάζει, γιατί μοιάζει με τη θλίψη και μπορεί να είναι προπομπός της κατάθλιψης. Όμως, αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να εξηγήσει την απέχθεια με την οποία αντιμετωπίζεται η μελαγχολία. H πιο συνηθισμένη θεραπεία της κατάθλιψης είναι σήμερα τα ψυχοφάρμακα, τα οποία πράγματι έχουν βοηθήσει και έχουν ανακουφίσει πάρα πολλούς ανθρώπους. Τα αποτελέσματα είναι συχνά εντυπωσιακά. Ένα καταθλιπτικό επεισόδιο, μία κρίση κατάθλιψης, δεν γίνεται απλώς πιο ήπια, αλλά αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβάνεται κανείς της ζωή. Στη θέση της θλίψης και της ανησυχίας μπαίνει η αισιοδοξία. Αυτό όμως δεν τελειώνει εδώ. H προσπάθεια της έρευνας των φαρμακοβιομηχανιών αποσκοπεί στο να βρει τον τρόπο να διακόψει τη σύνδεση μεταξύ του τραυματικού βιώματος και του εγκεφάλου. Δηλαδή, αν κάποιος έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο, μπορεί να «αποφύγει» ένα μέρος του πόνου της απώλειας αν πάρει το σωστό φάρμακο. Και η γενετική ερευνά τι θα μπορούσε να κάνει ένα νεογέννητο λιγότερο ευαίσθητο στα δυσάρεστα συναισθήματα. Δεν είναι λοιπόν να απορεί κανείς που η μελαγχολία αντιμετωπίζεται ως κάτι μη φυσιολογικό, ως πάθηση. Και αυτή η αντίληψη είναι που κάνει πολλούς ανθρώπους να ανησυχούν και να φοβούνται όταν αντιμετωπίζουν οι ίδιοι ή όταν παρατηρούν σε έναν κοντινό τους άνθρωπο μελαγχολική τάση, εσωστρεφή διάθεση, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που δίνουν μάχη για να κρύψουν την τάση αυτή, να δείξουν πιο «χαρούμενοι». Πολλοί αναρωτιούνται: «Μήπως αυτό οδηγεί στην κατάθλιψη, μήπως είναι ήδη η αρχή της κατάθλιψης;». Αυτός ο φόβος και μόνον είναι πάρα πολύ βασανιστικός. Και αυτός ο φόβος και η προσπάθεια να καταχωνιαστεί η μελαγχολία μπορεί τελικά να οδηγήσουν στην κατάθλιψη.
Πού διαφέρει η μελαγχολία από την κατάθλιψη;
Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη τα οφείλουμε στους μελαγχολικούς. Η μελαγχολία και η κατάθλιψη δεν πρέπει να συγχέονται. H μελαγχολία με κανέναν τρόπο δεν είναι ψυχική ασθένεια ή διαταραχή, αλλά μία ιδιότητα ορισμένων ανθρώπων που τους χαρακτηρίζει πάντα ή σε κάποιες φάσεις της ζωής τους. Οι άνθρωποι αυτοί όμως διατηρούν μια εσωτερική ισορροπία, ώστε να μη «συντρίβονται» από τα συναισθήματά τους. Τη μελαγχολία χαρακτηρίζει ένα ιδιαίτερα ευρύ φάσμα συναισθημάτων, από βαθιά χαρά ως βαθιά θλίψη, ευαισθησία, συμπόνια και συμπάθεια για τους άλλους, αγάπη και σεβασμός προς τη φύση, δημιουργικότητα. Aντίθετα, η κατάθλιψη χαρακτηρίζεται από συναισθηματική «νέκρωση», έλλειψη κάθε ενδιαφέροντος και κάθε ευαισθησίας. O καταθλιπτικός άνθρωπος δεν νιώθει μόνο θλίψη ή μελαγχολία, αλλά βασανίζεται από την αίσθηση ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αισθάνεται παγιδευμένος, δεν μπορεί να βρει νόημα σε τίποτα. H μελαγχολία όχι μόνο δεν χρειάζεται θεραπεία, όπως η κατάθλιψη, αλλά μπορεί να είναι και θεραπευτική αν αναγνωριστεί και αντιμετωπιστεί ως μία θετική ανθρώπινη ιδιότητα. Πολλά από αυτά που έχουν αξία και κάνουν τη ζωή ανεκτίμητη -η ποίηση, η φιλοσοφία, οι τέχνες, η συναίσθηση της ομορφιάς- τα οφείλουμε κατά μεγάλο μέρος στους μελαγχολικούς. Και όταν όλα γύρω μας τρέχουν και γυρίζουν σε όλο και πιο γρήγορους ρυθμούς, η μελαγχολία μπορεί να μας μάθει να σταματάμε και να κοιτάζουμε γύρω μας με λίγο περισσότερο αυτοσαρκασμό και επίγνωση της προσωρινότητάς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια: