Δυσκοιλιότητα

Στα πλαίσια του ορισμού δυσκοιλιότητα θα πρέπει να διευκρινισθεί εάν πρόκειται για μειωμένη συχνότητα κενώσεων, για μεταβολή της συχνότητας και της σύστασης των κοπράνων, για σκληρά κόπρανα, για αίσθημα ατελούς κένωσης ή για δυσχέρεια κατά την αφόδευση. Η δυσκοιλιότητα οφείλεται συνήθως σε μεταβολές της διατροφής, αφυδάτωση, μείωση της σωματικής δραστηριότητας, έλλειψη κατάλληλων χώρων υγιεινής, φάρμακα, νευρολογικά νοσήματα, ευερέθιστο παχύ έντερο (σπαστική κολίτιδα), άλλες παθήσεις του παχέος εντέρου, προβλήματα συμπεριφοράς ή ψυχολογικά προβλήματα και πολλές άλλες αιτίες. Τα ποικίλα συμπτώματα της δυσκοιλιότητας υποδηλώνουν διαφορετική παθολογική επεξεργασία και μπορούν να διακριθούν με την λεπτομερή λήψη του ιστορικού. Ειδικότερα οι ασθενείς που παρουσιάζουν αιφνίδια δυσκοιλιότητα με αδυναμία αποβολής αερίων ή κοπράνων, ή πολύ λεπτά κόπρανα, πόνος στην κοιλιά και μετεωρισμός (φουσκώματα), αδικαιολόγητη απώλεια βάρους ή εμφάνιση αίματος στα κόπρανα θα πρέπει απαραίτητα να συμβουλεύονται τον ιατρό τους. Πριν από οποιαδήποτε θεραπευτική αγωγή θα πρέπει το παχύ έντερο να ελέγχεται ενδοσκοπικά (σιγμοειδοσκόπηση ή κολονοσκόπηση) ή με βαριούχο υποκλυσμό. Επιπλέον σε επιλεγμένες περιπτώσεις μπορεί να απαιτηθεί εξειδικευμένος εργαστηριακός έλεγχος που περιλαμβάνει το αφοδευσιογράφημα, την υπολογιστική μανομετρία και τον υπολογισμό του χρόνου διέλευσης με ακτινοσκιερούς δείκτες.

Η θεραπεία της δυσκοιλιότητας, εάν αποκλεισθεί κάποια οργανική βλάβη (νεόπλασμα, στένωση) θα πρέπει να ξεκινήσει με την αλλαγή των συνηθειών διατροφής. Η διατροφή των ασθενών θα πρέπει να περιλαμβάνει σε μεγαλύτερο ποσοστό λαχανικά και φρούτα. Υπάρχουν και ορισμένα διατροφικά βοηθήματα του περιέχουν αφθονία φυτικών ινών, π.χ. σκευάσματα με πίτουρο. Επίσης πρέπει να λαμβάνονται άφθονα υγρά. Μεγάλη σημασία έχει ο καλός προγραμματισμός των συνηθειών της αφόδευσης, η οποία συνήθως επιτυγχάνεται μετά το πρωινό γεύμα. Τα φαρμακευτικά σκευάσματα που αυξάνουν την κινητικότητα του παχέος εντέρου θα πρέπει να χορηγούνται με μεγάλη προσοχή επειδή μπορεί μακροχρόνια να βλάψουν περαιτέρω την κινητικότητα του παχέος εντέρου. Σε επιλεγμένες περιπτώσεις μπορεί να προταθεί η θεραπεία συμπεριφοράς (βιοανάδραση) και σπανίως η χειρουργική επέμβαση για την αντιμετώπιση της δυσκοιλιότητας.