ΜΕΝΟΥ

Σάββατο 4 Απριλίου 2009

Αυτοάνοσα

Κανονικά, ο ρόλος του ανοσοποιητικού συστήματος μας είναι να προστατεύει τον οργανισμό μας από τις λοιμώξεις που προκαλούνται από διάφορους μικροοργανισμούς ή ουσίες που εισβάλουν στο σώμα μας όπως βακτήρια, ιούς, χημικά κλπ. Όμως μερικές φορές, το ανοσοποιητικό του σύστημα λανθασμένα επιτίθεται εναντίον του ίδιου του εαυτού του, στοχεύοντας τα ίδια του τα όργανα. Στην περίπτωση της "λανθασμένης" αυτής αντίδρασης, μιλάμε για αυτοάνοσο νόσημα.
Κάθε ένα από τα αυτοάνοσα νοσήματα, μπορεί να προσβάλλει τον οργανισμό με διαφορετικούς τρόπους. Στις Αρθρίτιδες για παράδειγμα η "λανθασμένη" αντίδραση στρέφετε εναντίων των αρθρώσεων, στη Νόσο του Crohn εναντίον του εντέρου, ενώ στη Σκλήρυνση κατά Πλάκας εναντίον του εγκεφάλου. Στην Ψωρίαση και τον Έρπητα προσβάλλεται το δέρμα, στο Νεφρωσικό Σύνδρομο προσβάλλονται τα νεφρά ενώ στον Ερυθηματώδη Λύκο, προσβάλλονται οι ιστοί και τα όργανα του δέρματος ή των αρθρώσεων, των νεφρών ή των πνευμόνων.
Η βλάβη που προκαλείται στους ιστούς μπορεί να είναι παροδική ή ακόμη και μόνιμη, όπως συμβαίνει με την καταστροφή των κυττάρων του παγκρέατος στο Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου Ι.
Τα περισσότερα αυτοάνοσα νοσήματα εμφανίζονται μετά από κάποια ερεθίσματα, όπως οι ιογενείς λοιμώξεις, το φως του ήλιου και άλλα. Αν και δεν είναι πάντα κατορθωτό, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τους παράγοντες που εκκινούν ή επηρεάζουν κάποιο αυτοάνοσο, ώστε να επηρεάζουμε την πρόληψη ή την αποφυγή της βλάβης που προκαλεί στο σώμα μας.
Τους περισσότερους από τους παράγοντες αυτούς δεν μπορούμε ακόμη να τους κατανοήσουμε αλλά πρέπει να παραδεχθούμε πως η γήρανση, το άγχος, οι ορμόνες ή η εγκυμοσύνη, μπορούν να τα επηρεάσουν σημαντικά.
Το ανοσοποιητικό, διαθέτει ένα εξαιρετικά πολύπλοκο σύστημα επιφορτισμένο ν' αναγνωρίζει και να αντιδρά σε ουσίες που αναγνωρίζει ως επιβλαβείς για το σώμα και να τις καταστρέφει. Η πρώτη αναγνώριση μιας ξένης ουσίας είναι καθήκον των Μακροφαγοκυττάρων που δρουν γρήγορα για να τους εγκλωβίσουν μέσα στο κύτταρό τους και να τους αποικοδομήσουν ενζυματικά. Η πληροφορία αυτή μεταφέρεται στα Τ-λεμφοκύτταρα με μια πολύπλοκη διαδικασία που συμμετέχουν και τα Β-λεμφοκύτταρα που επίσης ενεργοποιούνται για να απελευθερώσουν αντισώματα και να αρχίσουν οι ανοσοαντιδράσεις. Σε καταστάσεις όμως που δεν είναι ακόμη απόλυτα διευκρινισμένες, όλη αυτή η διαδικασία του ανοσοποιητικού συστήματος μοιάζει να απορυθμίζεται και αντί να επιτίθεται μόνον στους ξένους εισβολείς, κάνει λάθος και αρχίζει επίθεση στο ίδιο του το σώμα.
Υπάρχει όμως και μια μικρή ομάδα των λεμφοκυττάρων που αντί αυτών των πολύπλοκων διαδικασιών ενεργοποίησης και επίθεσης στον ξένο εισβολέα, χρειάζονται μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Τα κύτταρα αυτά ονομάζονται
nk
(natural killers δηλαδή φυσικοί φονείς). Η ενεργοποίησή τους πυροδοτεί "ρύθμιση του ανοσοποιητικού" μέσω της παραγωγής φυσικής ιντερφερόνης. Προσφέρει άμεση θωράκιση απέναντι στους εισβολείς επαναφέροντας το όλο σύστημα από κατάσταση "πανικού" σε φυσιολογική. Αυτός είναι ένας από τους λόγους που τα nk-κύτταρα θεωρούνται σημαντικά για την προστασία του ανθρώπινου σώματος.


1 σχόλιο:

ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ