Κατά πλάκας σκλήρυνση θεραπείες.......?

Κατά πλάκας σκλήρυνση και ανταπόκριση στη θεραπεία με ιντερφερόνη
22-11-2008

Η συστηματική αξιολόγηση με μαγνητική τομογραφία δείχνει ότι μόνο περίπου 50% των ασθενών με κατά πλάκας σκλήρυνση πετυχαίνουν και καταφέρνουν να διατηρούν για περίοδο τριών χρόνων θετικά αποτελέσματα στην εξέλιξη της νόσου τους με τη βοήθεια της θεραπείας με ιντερφερόνη βήτα-1b.

Το σημαντικό αυτό συμπέρασμα προέκυψε από έρευνα σε 15 ασθενείς με κατά πλάκας σκλήρυνση οι οποίοι υποβάλλονταν σε εξέταση μαγνητικής τομογραφίας του εγκεφάλου τους κάθε μήνα για 6 μήνες πριν από την έναρξη της θεραπείας με ιντερφερόνη βήτα και για 36 μήνες που διήρκεσε η θεραπεία τους.

Στην τρίχρονη θεραπεία τους οι ασθενείς λάμβαναν ενέσεις ιντερφερόνης βήτα, υποδορίως (κάτω από το δέρμα) στη δόση των 250 μικρογραμμαρίων για μία μέρα σε κάθε δύο.

Είναι γεγονός ότι οι ασθενείς με κατά πλάκας σκλήρυνση, πριν την εκδήλωση υποτροπών της νόσου τους παρουσιάζουν στη μαγνητική τομογραφία (MRI) βλάβες του εγκεφάλου που προσλαμβάνουν τη σκιαγραφική ουσία που χορηγείται στη διάρκεια της εξέτασης. Η πρόσληψη σκιαγραφικού από τις εν λόγω αλλοιώσεις συνηγορεί στο ότι πρόκειται για εστίες επιδείνωσης της νόσου.

Η επιδείνωση της νόσου με χειρότερη κλινική κατάσταση του ασθενούς θεωρείται ότι ακολουθεί τις εν λόγω υποτροπές. Πολλές κλινικές έρευνες έδειξαν ότι η ιντερφερόνη βήτα έχει την ικανότητα να μειώνει τις βλάβες του εγκεφάλου που φαίνονται στη μαγνητική ότι προσλαμβάνουν τη σκιαγραφική ουσία.

Όμως λίγα είναι γνωστά για την ανομοιογένεια της ανταπόκρισης των ασθενών όπως αυτή τεκμηριώνεται στις εξετάσεις της μαγνητικής τομογραφίας. Πράγματι δεν είναι όλοι οι ασθενείς που ανταποκρίνονται με τον ίδιο τρόπο στην ιντερφερόνη. Επιπρόσθετα ένας ασθενής μπορεί διαχρονικά να έχει διαφορετική ανταπόκριση στην ίδια θεραπεία.

Στην έρευνα που σας παρουσιάζουμε που διεξάχθηκε από γιατρούς του Εθνικού Ινστιτούτου Νευρολογικών Διαταραχών και Αποπληξίας (National Institute of Neurological Disorders and Stroke) των Ηνωμένων Πολιτειών, για πρώτη φορά έγινε λεπτομερής παρακολούθηση και ανάλυση των ευρημάτων της μαγνητικής τομογραφίας εγκεφάλου σε ασθενείς με κατά πλάκας σκλήρυνση που λάμβαναν μακροχρόνια θεραπεία με ιντερφερόνη βήτα-1b.

Τα ευρήματα ήταν τα ακόλουθα:

1. 8 ασθενείς (53.3%) παρουσίασαν 60% μείωση του αριθμού των βλαβών για κάθε περίοδο 6 μηνών. Οι ασθενείς αυτοί θεωρήθηκαν ως θετικά ανταποκρινόμενοι στη θεραπεία με ιντερφερόνη βήτα-1b
   
2. 7 ασθενείς θεωρήθηκαν ως μη θετικά ανταποκρινόμενοι στη θεραπεία. Από αυτούς οι 3 (20%), είχαν αρχικά παρουσιάσει μείωση του συνολικού αριθμού των εγκεφαλικών βλαβών αλλά στη συνέχεια δεν παρουσίασαν άλλες μειώσεις. Άλλοι 2 ασθενείς της ομάδας αυτής, ουδέποτε παρουσίασαν τη μείωση της τάξης του 60% των βλαβών. Ακόμη 2 δεν έδειξαν καμία ανταπόκριση στους πρώτους 6 μήνες αλλά μετά είχαν μείωση της τάξης του 60% ή περισσότερο
   
3. 3 ασθενείς από αυτούς που ανταποκρίθηκαν θετικά και όλοι οι 7 της ομάδας που δεν έδειξαν ανταπόκριση, παρουσίασαν τουλάχιστον 1 επεισόδιο κλινικής επιδείνωσης κατά τη διάρκεια της θεραπείας

Οι Αμερικάνοι ερευνητές δηλώνουν ότι τα αποτελέσματα αυτά μας δείχνουν ότι με βάση και κριτήριο τη στενή παρακολούθηση της εξέλιξης του εγκεφάλου με μαγνητική τομογραφία, η θεραπεία ιντερφερόνη βήτα-1b δεν πετυχαίνει σε περίπου 50% των ασθενών.

Επίσης τονίζουν ότι για ένα μικρό ποσοστό των ασθενών, πιθανόν στους πρώτους 6 μήνες της θεραπείας να φαίνεται στη μαγνητική τομογραφία ότι δεν ανταποκρίνονται. Αυτό μπορεί στη συνέχεια να αλλάξει και έτσι απαιτείται συχνή απεικονιστική παρακολούθηση του εγκεφάλου κατά τον πρώτο χρόνο της θεραπείας.

Τονίζουν ότι η συχνή παρακολούθηση του εγκεφάλου των ασθενών με μαγνητική τομογραφία στον πρώτο χρόνο θεραπείας αναδεικνύει τους ασθενείς εκείνους που έχουν μια καθυστερημένη ανταπόκριση στη θεραπεία η οποία στη συνέχεια διατηρείται.

Βλέπουμε ότι υπάρχει ανομοιογένεια στην κατά πλάκας σκλήρυνση:

• Μερικοί ασθενείς έχουν καλύτερη εξέλιξη διότι η φλεγμονή στον εγκέφαλο τους υποχωρεί πιο εύκολα χάρις στην ιντερφερόνη βήτα-1b
  
• Άλλοι, με πιθανότατα ισχυρότερη διαταραχή φλεγμονής που βλάπτει τον εγκέφαλο τους, έχουν λιγότερο καλή ανταπόκριση στις αντιφλεγμονώδεις δράσεις της ιντερφερόνης και χειρότερη κλινική εξέλιξη