ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ

Είναι κάποιες ηλικίες περίεργες. Ας πούμε εκεί γύρο στα 45 και κάτι που σε πιάνει μια κρίση. Κρίση ειλικρίνειας. Για την ακρίβεια όχι Κρίση. Απελπισία. ψάχνεις για απαντήσεις. Στο τι έζησες. Τι δεν έζησες. Τι θες να ζήσεις. Στο τι έδωσες. Τι πήρες. Αλλά και τι δεν κατάφερες να δώσεις. Κι ακόμη τι αρνήθηκες αλλά και τι ενώ ζήτησες πολύ το ζήτησες μάταια, γιατί ποτέ δεν σου το έδωσαν οι άλλοι. Είτε γιατί προσπάθησαν και δεν τους <<βγήκε>> είτε γιατί δεν το ένοιωσαν τελικά. Είναι κάποιες ηλικίες περίεργες, που βλέπεις τα χρόνια να φεύγουν κι αναρωτιέσαι <<τι έκανες>> και θες να προλάβεις να ζήσεις. Φοβάσαι μη σου φύγει η ζωή και καταλήξεις στο πως απλά επιβίωσες. Τρέμεις και μόνο στη σκέψη πως το κέρδος σου ,το κέρδος ζωής , ήταν τόσο λίγο. Πως την βαλίτσα σου δεν τη γέμισες όσο θάθελες. Ή πως τη γέμισες κατά καιρούς με λάθος πράγματα, όπως πάνω στον πανικό μας καμία φορά να φύγουμε για ταξίδι ,βάζουμε άχρηστα και ρούχα που δεν θα φορέσουμε, ξεχνώντας τα απαραίτητα. Αυτό φοβάμαι. Πως κράτησα τάχρηστα και πέταξα αυτά που πραγματικά είχα ανάγκη. Ξεχάστηκα; Πήρα <<λάθος δρόμο>> όπως λένε οι <<σωστοί>>; Μοιράστικα; Διχάστικα; Παρασύρθηκα από τα σκοτάδια όπως άλλοι παρασύρονται από τα Φώτα γιατί σκέφτηκα πως το να βρίσκεις το φως σαυτά έχει περισσότερο ενδιαφέρον; Κι η αγάπη; Την βρήκες; Ναι την είδα και της μίλησα. Πιότερο με τα μάτια και τη σιωπή παρά με τα λόγια. Λέω πως της μίλησα, μα τελικά λέω ψέματα. Τίποτα δεν της είπα. Μόνο την άρπαξα για να μείνει , και τότε κατάφερα να ψιθυρίσω...

<<ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΜΕΙΝΕ ΣΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ>>