Βλαστικά κύτταρα

Βλαστικά κύτταρα που απομονώθηκαν από τον οργανισμό των ίδιων των ασθενών σταθεροποίησαν και σε ορισμένες περιπτώσεις ανέστρεψαν τις νευρολογικές βλάβες στα αρχικά στάδια της σκλήρυνσης κατά πλάκας, ανακοίνωσαν Αμερικανοί ερευνητές.
Η σκλήρυνση κατά πλάκας, γνωστή και με το νεώτερο όρο «πολλαπλή σκλήρυνση» είναι ένα αυτοάνοσο νόσημα στο οποίο τα λευκά αιμοσφαίρια επιτίθενται το στρώμα μυελίνης που προστατεύει και μονώνει τα νευρικά κύτταρα. Στα αρχικά στάδια τα συμπτώματα διαδοχικά εμφανίζονται και υποχωρούν, αργότερα όμως μπορεί να προκαλέσουν μόνιμες αναπηρίες: μούδιασμα, απώλεια όρασης, διαταραχές της ομιλίας, της κίνησης και των νοητικών λειτουργιών.
Ερευνητές του Πανεπιστημίου Νορθουέστερν στο Σικάγο αναφέρουν τώρα στην επιθεώρηση Lancet Neurology ότι σταμάτησαν τη νόσο χρησιμοποιώντας βλαστικά κύτταρα για να κάνουν «επανεκκίνηση» στο ανοσοποιητικό σύστημα ασθενών.
«Μέχρι σήμερα, όλες οι εγκεκριμένες θεραπείες για την πολλαπλή σκλήρυνση είναι σχεδιασμένες να καθυστερούν την ταχύτητα της νευρολογικής έκπτωσης. Καμία δεν έχει καταφέρει ποτέ να αναστρέψει τη νευρολογική δυσλειτουργία, κάτι που πέτυχε η νέα μέθοδος» δήλωσε στο Reuters ο Ρίτσαρντ Μπερτ, επικεφαλής της μελέτης.
Οι ερευνητές αρχικά απομόνωσαν αιμοποιητικά βλαστικά κύτταρα από το μυελό των οστών 21 ασθενών, ηλικίας 20-53 ετών, οι οποίοι βρίσκονται στα αρχικά στάδια της ασθένειας, αλλά δεν είχαν παρουσιάσει βελτίωση με τη στάνταρτ φαρμακευτική αγωγή.
Στη συνέχεια το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών καταστράφηκε με χημειοθεραπεία (η οποία πάντως ήταν λιγότερο δραστική από τις μεθόδους που εφαρμόζονται στη λευχαιμία για την καταστροφή του μυελού των οστών στο σύνολό του).
Μετά τη χημειοθεραπεία, τα καλλιεργημένα αιμοποιητικά βλαστοκύτταρα επιστράφηκαν στο μυελό των οστών.
Όλοι οι ασθενείς άρχισαν να σταθεροποιούνται λίγους μήνες από τη θεραπεία. Οι 17 από τους 21 συνέχισαν να βελτιώνονται για τα επόμενα δύο χρόνια και η αναπηρία τους περιορίστηκε.
Η βελτίωση ήταν ανάλογη με αυτή που προσφέρει μια άλλη, παρόμοια μέθοδος αναδημιουργίας του ανοσοποιητικού συστήματος, η οποία όμως είναι πιο επιθετική και με περισσότερες παρενέργειες, αναφέρουν οι ερευνητές.
Τονίζουν πάντως ότι απαιτούνται και περαιτέρω μεγαλύτερες μελέτες, στα πρότυπα των τυχαιοποιημένων κλινικών μελετών στις οποίες θα συμμετάσχουν και ομάδες ελέγχου.

Lancet Neurology
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
http://www.tovima.gr/