ΜΕΝΟΥ

ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΠΕΡΙΛΗΨΗ
bladder_female
Η ακράτεια ούρων προκαλεί στη γυναίκα διαταραχές στην ερωτική της ζωή, μειώνοντας τη σεξουαλική της επιθυμία, αλλά και την αυτοεκτίμηση της.
Μια στις τέσσερις γυναίκες με ακράτεια ούρων έχει διαρροή κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής, πράγμα που επηρεάζει αρνητικά την ολοκλήρωση της σεξουαλικής πράξης. Εξ άλλου ποσοστό, που κυμαίνεται από 11 έως 45% παρουσιάζει ακράτεια ούρων κατά τον οργασμό, με το μεγαλύτερο ποσοστό να παρατηρείται στις σκανδιναβικές χώρες και το μικρότερο στις μεσογειακές, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.
Τα στοιχεία αυτά παρουσίασε η καθηγήτρια ουρογυναικολογίας στην ιατρική σχολή St’ George’s του πανεπιστημίου του Λονδίνου Μισέλ Φάινς, στη διάρκεια του συνεδρίου «Πρόσφατες εξελίξεις και αντιπαραθέσεις στη χειρουργική του πυελικού εδάφους και τη γυναικεία ακράτεια», που διοργανώθηκε από τις α΄ και β΄ μαιευτικές-γυναικολογικές κλινικές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.
Η ομιλήτρια τόνισε, ότι η πρόπτωση των γεννητικών οργάνων και η ακράτεια ούρων έχουν επιπτώσεις στη σεξουαλική λειτουργία της γυναίκας, καθώς ελαττώνουν την επιθυμία της για σεξουαλική επαφή, προκαλώντας μείωση της λίμπιντο και απώλεια της αυτοεκτίμησης.
Σύμφωνα με επιδημιολογικά στοιχεία, που παρουσιάστηκαν στο συνέδριο, το 30% των Ελληνίδων γυναικών εμφανίζει συμπτώματα ακράτειας ούρων, ενώ για τις πάνω από 65 χρόνων γυναίκες και περισσότερο αυτές, που ζουν σε οίκους ευγηρίας, το ποσοστό φτάνει στο 50%.
Οι διάφορες μελέτες, που έγιναν υπό μορφή ερωτήσεων, απέδειξαν ότι μόνο το 20% των γυναικών θεώρησαν την απώλεια ούρων πρόβλημα. Προς έκπληξη των ερευνητών μόνο το 37% αυτών ανέφεραν ότι αισθάνθηκαν κάποτε ανάγκη για θεραπεία και 16% κατέφυγαν σε ιατρική βοήθεια για το πρόβλημά τους.
Παρ’ όλο που η σύγχρονη γυναίκα διδάσκεται να εκφράζεται ελεύθερα, η ακράτεια των ούρων αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα ταμπού. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι το 40% συζητά το πρόβλημά του με το γιατρό, ενώ το 60% το αποκρύπτει τόσο από συγγενικά πρόσωπα και φίλους, όσο και από το σύζυγο. Έτσι δεν καταφεύγουν στο γιατρό.
Σύμφωνα με τον επίκουρο καθηγητή μαιευτικής-γυναικολογίας στο ΑΠΘ, Θεοχάρη Ταντανάση, η ακράτεια ούρων συνδέεται με καταστάσεις, που αφορούν στη χαλάρωση των ιστών του πυελικού εδάφους. Η βασικότερη αιτία για την πρόκληση ακράτειας ούρων στις γυναίκες είναι οι γέννες, που έχουν προηγηθεί. Συνήθως χαλαρώνει το πυελικό έδαφος και αυτή η χαλάρωση αφήνει την ουροδόχο κύστη, ενδεχομένως τη μήτρα και το έντερο, να κατεβαίνουν προς τα κάτω, όταν σφίγγεται η γυναίκα ή βήχει.



  • photo
    Εάν κανείς προσπαθήσει να αναλύσει την κλινική εικόνα της σκλήρυνσης κατά πλάκας μέχρι κεραίας σίγουρα θα αποτύχει.
    Δεκάδες χρόνια τώρα εάν και έχουνε ασχοληθεί εκατοντάδες ιατρικών ινστιτούτων και χιλιάδες γιατροί με την αρρώστια αυτή δεν μπόρεσε να λυθεί ακόμα το μυστήριό της.
    Κάθε μέρα παρουσιάζονται νέες πολυτεκμηριωμένες συναρπαστικές υποθέσεις χωρίς όμως να καταφέρνουν να οδηγήσουνε σε μια λύση της πραγματικής αιτιολογίας των αιτιών αυτής της ασθένειας.
    Η σκλήρυνση κατά πλάκας ή αλλιώς ΣΚΠ εν συντομία όπως αναφέρεται μεταξύ ασθενών και γιατρών, είναι μια αρρώστια του κεντρικού νευρικού συστήματος του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού. Σε ορισμένα σημεία του βορείου ημισφαιρίου είναι οι πιο τακτικά απαντώμενη «μοντέρνα» αρρώστια του κεντρικού νευρικού συστήματος.
    Στην χώρα μας υποφέρουν γύρω στις 20.000 με 30.000 άνθρωποι από 18 έως 80 ετών από την σκλήρυνση κατά πλάκας.
    Στις ασιατικές χώρες η συχνότητα είναι πιο μικρή αλλά προφανώς βρίσκεται σε μικρότερο στάδιο λόγω των ελλιπών διαγνωστικών μέσων ή της εντατικής ιατρικής φροντίδας που εκεί είναι απούσα.
    Η πιο τακτική εμφάνιση στην ηλικία είναι μεταξύ 18 και 40 ετών.
    Η ασθένεια μπορεί να διαρκέσει πάρα πολλές δεκαετίες και να ταλαιπωρεί τον ασθενή ή απλώς να την έχει χωρίς να τον ενοχλεί ιδιαίτερα.
    Ορισμένες φορές υπάρχουνε και οι ακραίες περιπτώσεις κακοήθους πορείας όπου ο ασθενής μέσα σε λίγο καιρό είναι τελείως παράλυτος στο κρεβάτι και ευάλωτος από όλα τα μικρόβια και τις λοιμώξεις.
    Η δυσλειτουργία του νευρικού συστήματος λόγω προσβολής του νευρικού ιστού οδηγεί με υφέσεις και ώσεις στην απώλεια νευρολογικών δεξιοτήτων.
    Οι βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα εμφανίζονται σαν μεγάλες εστίες κυρίως στις μεμβράνες που περιτυλίγουνε τους άξονες των νεύρων και αποτελούνται από ένα λεύκωμα που λέγεται μυελίνη.
    Η μυελίνη και κυρίως μέσω του μεταβολισμού του λίπους και των πρωτεϊνών εστιακά αλλοιώνεται και σαν αποτέλεσμα έχει την διαταραχή της νευρικής λειτουργίας σε αυτό το σημείο.
    Αυτές οι εστιακές αλλοιώσεις προκαλούν το νευρικό σύστημα στις περιοχές αυτές να εμφανίζει μια δραστηριότητα παραγωγής νέων κυττάρων προκειμένου να εξισορροπήσει λειτουργικά την βλάβη που προέκυψε.
    Ακριβώς αυτή η προσπάθεια του νευρικού συστήματος για αυτήν την ισορροπία δημιουργεί σαφή σύνορα μεταξύ της παλιάς και νέας κατάστασης έτσι που να διαχωρίζονται οι εστίες επακριβώς όπως φαίνονται και στην μαγνητική τομογραφία.
    Αρχικά λειτουργούνε οι νευρικές ίνες με τις κατεστραμμένες μυελικές μεμβράνες αρκετά καλά.
    Επειδή όμως οι μεμβράνες αυτές της μυελίνης υποστηρίζουνε και τον άξονα στις αλληλοεπιδράσεις με παρόν ιούς σιγά-σιγά αρχίζουνε και φθείρουν και από τις δύο μεριές. Έτσι λοιπόν αρχίζει μια αφύσικη επικοινωνία πλέον μεταξύ των νευραξόνων που έχουν καταστραφεί οι μεμβράνες τους, μεταδίδοντας ηλεκτρικά σήματα σε περιοχές που δεν πρέπει τα οποία εμφανίζονται πλέον σαν λειτουργικές, σωματικές και πνευματικές διαταραχές.
    Το πιο συνηθισμένο σύμπτωμα στην σκλήρυνση κατά πλάκας είναι η διαταραχή της όρασης και μάλιστα κατά κανόνα πρώτα από ένα μάτι.
    Επίσης τα αρχικά συμπτώματα είναι και οι περιπτώσεις ιλίγγου, αδυναμία βάδισης, διαταραχές της αισθητικότητας και έντονο αίσθημα κόπωσης.
    Με την πάροδο του χρόνου δημιουργούνται διαταραχές της γλώσσας, ψυχικές δυσλειτουργίες, παραλύσεις και αστάθεια που μπορούν να εμφανίζονται κατά ώσεις.
    Η διάγνωση δεν είναι πάντα εύκολη. Δυσκολεύεται κανείς αν και υπάρχει χρόνια πείρα σχετικά με αυτό το ζήτημα από το γεγονός ότι στην σκλήρυνση κατά πλάκας ανάλογα με την «γεωγραφία» των δυσλειτουργικών εστιών είναι πολύ δύσκολος ο εντοπισμός και ο συσχετισμός των συμπτωμάτων με την αληθινή ασθένεια. Τα συμπτώματα ποικίλλουν τόσο πολύ από ασθενή σε ασθενή και παρουσιάζουν τόση αφθονία, ποικιλία συμπτωμάτων κατά ασθένεια που δεν μπορούν να οριστούν σε ένα πρωτότυπο κλασσικό για ένα νόσημα.
    Στα πρώτα στάδια της αρρώστιας είναι δυνατόν να υπάρχουνε μεταξύ διαστήματα καλυτέρευσης, στασιμότητας της ασθένειας ή και πλήρης αποθεραπείας. Η τελευταία βέβαια ξεγελάει για ορισμένο χρονικό διάστημα διότι δεν επανακάμπτουν οι βλάβες του κεντρικού νευρικού συστήματος έτσι ώστε να έχουμε μια αληθινή οριστική υποχώρηση των συμπτωμάτων της νόσου.
    Πολλές φορές οι διαταραχές πιθανόν να παρομοιαστούν και με ένα όγκο του εγκεφάλου ή με μια εγκεφαλίτιδα ή μπορούνε να οδηγήσουν και σε άλλες δυσλειτουργίες του κεντρικού νευρικού συστήματος σαν υπόνοια μιας διάγνωσης.
    Βέβαια τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πάρα πολλά καινούρια διαγνωστικά τεστ κυρίως των προκλητών δυναμικών ή άλλες νευροφυσιολογικές εξετάσεις καθώς επίσης και η μαγνητική τομογραφία, αλλά λόγω της φτώχειας των συμπτωμάτων αρκετά τακτικά οι θεράποντες γιατροί και οι διαγνώστες αργούν να τα εκτελέσουν έτσι ώστε να τους προλαβαίνει η αρρώστια με τα συμπτώματα της.
    Αυτός είναι και ο λόγος που σε αρκετές περιπτώσεις δεν βλέπουμε έγκαιρη αρχή της θεραπείας που θα είχε πάρα πολύ καλή πρόγνωση για τους ασθενείς.
    Όταν μιλάμε για γενική θεραπεία των ασθενών με σκλήρυνση κατά πλάκας με τα φάρμακα, κυρίως επιλέγουμε αυτά που έχουνε μια αντιμικροβιακή δράση ή ανοσοποιητική σταθερότητα ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια.
    Παράλληλα με αυτά δίνεται νευροφυσιολογική και φυσικοθεραπευτική υποστήριξη καθώς επίσης και ψυχοθεραπευτική συνδρομή.
    Η τακτική φροντίδα του ασθενούς με σκλήρυνση κατά πλάκας και η προσεκτική του εξέταση σε κάθε νέο στάδιο της αρρώστιας του είναι μεγάλης σημασίας. Είναι ένας από τους κυρίους λόγους που πολλές φορές βλέπουμε να υποχωρούν τα διάφορα συμπτώματα επαρκώς παρόλο που οι βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα παραμένουν σταθερές.
    Γενικά είναι μια αρρώστια που χρήζει συνεχούς φροντίδας, προσπάθειας και εξατομικευμένης έρευνας. Κυριολεκτικά ποικίλλει από ασθενή σε ασθενή όχι μόνο το αποτέλεσμα της θεραπείας αλλά και αυτή η κάθε αυτή πορεία της νόσου.


  • Δρ. Δ. Κουντούρης (Νευρολόγος – Ψυχίατρος)




  • Βασικά Συστατικά της Μεσογειακής Διατροφής
    Βήμα
    Επιλογή
    Ανοχή
    Αποφυγή
    Κατανάλωση τροφής πλούσια σε ω-3, 1-2 φορές την εβδομάδα
    Σολωμός, πέστροφα, ρέγκα, τόνος, σαρδέλες, σκουμπρί, λιναρόσπορος, σπανάκι, αντράκλα, συμπληρώματα ιχθυελαίου Οστρακοειδή (εξαιτίας του κινδύνου λοιμώξεων, όπως ηπατίτιδας Α και Β) Τηγανισμένα ψάρια, ψάρια, από μολυσμένες πηγές
    Κατανάλωση φυτικών ελαίων
    Λινέλαιο, λάδι ελιάς, μαγιονέζα από λάδι ελιάς Λάδι από σπόρους καρδάμου με υψηλή περιεκτικότητα σε ολεϊκό οξύ, ηλιέλαιο, ή σογιέλαιο Αραβοσιτέλαιο, λάδι από σπόρους καρδάμου, ηλιέλαιο, φοινικέλαιο, φυστικέλαιο, άλλα έλαια, μαγιονέζα που δεν γίνεται από λάδι ελιάς
    Αυξημένη κατανάλωση φρέσκων φρούτων και λαχανικών
    Φρέσκα φρούτα: 3-5 την ημέρα. Φρέσκα λαχανικά: 5-6/ημέρα. Ποικιλία φρούτων Χυμός φρούτων (όχι περισσότερο από 1-2 ποτήρια την ημέρα) ξηρά φρούτα, φρούτα σε κονσέρβα Λαχανικά και φρούτα που γαρνίρονται με κρέμα, βαριές σάλτσες ή βούτυρο
    Κατανάλωση καρυδιών και οσπρίων 1-2 φορές την εβδομάδα
    Σόγια, φασόλια, φακή, φάβα, άλλα όσπρια, ξηροί καρποί όλων των ειδών (αμύγδαλα, ελαιοκάρυδα, καρύδια, κ.ά ) Πολύ αλατισμένοι ξηροί καρποί Μπαγιάτικοι ή δύσοσμοι ξηροί καρποί
    Περιορισμός των κορεσμένων λιπαρών οξέων σε 10-20 gr/ημέρα. Πρόσληψη μιας τουλάχιστον πηγής υψηλής ποιότητας πρωτεΐνης με κάθε γεύμα.
    Ψάρια, άπαχο κρέας, κοτόπουλο και γαλοπούλα χωρίς πέτσα, γαλακτοκομικά με χαμηλά λιπαρά, μαύρη σοκολάτα, ασπράδια αυγών ή υποκατάστατο αυγού, αυγά εμπλουτισμένα με ω-3 Επεξεργασμένα κρέατα χαμηλά σε λιπαρά (λουκάνικο, σαλάμι, κ.ά.), γάλα 2% σε λιπαρά, τυρί μοτσαρέλλα με λίγα λιπαρά, σοκολάτα γάλακτος, κρόκος αυγού (3-4 την εβδομάδα) Λιπαρά κρέατα, χήνα, πάπια, εντόσθια (συκώτι, νεφροί), λουκάνικα, μπέικον, πλήρες γάλα, κρέμα γάλακτος, τυριά με πλήρη περιεκτικότητα σε λίπος, κρεμώδη τυριά, ξινή κρέμα, παγωτό
    Αποφυγή των trans λιπαρών οξέων
    Μαργαρίνες εμπλουτισμένες με στανόλες Φυστικοβούτυρο εμπορίου, μπισκότα (κράκερ) που δεν περιέχουν λιπαρά, γλυκά Πρόχειρο φαγητό, τηγανισμένες πατάτες, σνακ, γλυκά (μπισκότα, κέικ, πίτες κτλ), μαργαρίνες
    Κατανάλωση περισσοτέρων φυτικών ινών: 20-30 gr/ημέρα
    Πλήρες ψωμί και δημητριακά, βρώμη, ακατέργαστο ρύζι, ζυμαρικά κι γλυκά από ολικής άλεσης σιτηρά, πατάτες με το φλοιό (ψητές, βραστές στον ατμό) Ζυμαρικά, λευκό ρύζι, πουρέ, λαζάνια με αυγά Δημητριακά με γλυκαντικές ουσίες, άσπρο ψωμί, κράκερ, ζάχαρη, μέλι, σιρόπι, γλυκά, επεξεργασμένα τρόφιμα που παρασκευάζονται με λευκό αλεύρι και ζάχαρη
    Πρόσληψη τουλάχιστον 8 ποτήρια νερού την ημέρα
    8 ποτήρια μη χλωριωμένου νερού. Επιπρόσθετα: γάλα χωρίς λιπαρά (έως 4 ποτήρια), χυμός φρούτων (έως 2 ποτήρια), τσάι (ιδιαίτερα το πράσινο έως 4 φλιτζάνια), γιαούρτι χωρίς λιπαρά και φρέσκα φρούτα Καφές (κανονικός ή χω¬ρίς καφεΐνη, γάλα 1% ή 2, χυμός φρούτων με ζάχαρη (νέκταρ), αφεψήματα για τους αθλητές, αναψυκτικά, αλκοόλ (έως 1 ποτήρι/ημέρα για τις γυναίκες, έως 2 ποτήρια/ ημέρα για τους άνδρες) Αναψυκτικά με ζάχαρη, μιλκ σέικ, αυξημένη ποσότητα αλκοόλ



    Ολο και περισσότερες γυναίκες, κυρίως νέες, που έχουν παρουσιάσει καρκίνο μαστού ή έχουν επιβεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό, επιλέγουν την προληπτική μαστεκτομή.

    Το ποσοστό των γυναικών με καρκίνο στον έναν μαστό που υποβάλλονται σε αμφοτερόπλευρη προφυλακτική μαστεκτομή φτάνει στο εξωτερικό στο 7%-10%. «Στοιχεία από την Ελλάδα δεν υπάρχουν, αλλά η εμπειρία δείχνει ότι τα ποσοστά είναι παρόμοια», λέει ο επίκουρος καθηγητής Χειρουργικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ειδικός στον μαστό, Ιωάννης. Κακλαμάνος.


    thyreoeidhs adenas θυρεοειδης αδενας συμπτωματα symptomataΟ θυρεοειδήςαδένας βρίσκεται στο λαιμό μας ακριβώς μπροστά από τους χόνδρους του λάρυγγα και αποτελείται από δύο λoβούς ήτοι τον αριστερό και το δεξιό που ενώνονται μεταξύ τους με τον ισθμό. Είναι ένας από τους σημαντικότερους αδένες του οργανισμού και κάποιο πρόβλημα σ' αυτόν μπορεί να είναι η αιτία πολλών άλλων προβλημάτων στην υγεία μας.
    O θυρεοειδής αδένας παράγει τρεις βασικές και πολύ σπουδαίες ορμόνες τη θυροξίνη (γνωστή και ως Τ4), την τριιωδοθυρονίνη (γνωστή και ως Τ3) και την καλσιτονίνη. Εξ αυτών η καλσιτονίνη παίζει σπουδαίο ρόλο στη ρύθμιση του μεταβολισμού του ασβεστίου στον οργανισμό μας και για αυτό τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται, εκτός βέβαια των άλλων ενδείξεων της και για την αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης ιδιαίτερα στις γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση.
    Σπάνια οι διαταραχές της καλσιτονίνης μας απασχολούν στην καθημερινή ιατρική πράξη. Αντίθετα οι διαταραχές στην παραγωγή και στην έκκριση των δύο άλλων ορμονών του θυρεοειδούς δηλ. της Τ3 και Τ4 δημιουργούν πολύ συχνά προβλήματα με αποτέλεσμα ένας σημαντικός αριθμός ατόμων να πάσχει από "θυροειδή". Η έκκριση της Τ3 και Τ4 ρυθμίζεται από μια άλλη ορμόνη την θυρεοειδοτρόπο ή TSH που παράγεται στην υπόφυση έναν άλλο πολύ σπουδαίο ενδοκρινή αδένα που βρίσκεται στη βάση του εγκεφάλου μας.
    Για τη σύνθεση των θυρεοειδικών ορμονών απαραίτητο στοιχείο είναι το Ιώδιο η έλλειψη του οποίου οδηγεί μοιραία σε μειωμένη παραγωγή ορμονών. Πηγές πλούσιες σε Ιώδιο είναι οι θαλασσινές τροφές. Ένδεια Ιωδίου παρουσιάζεται κυρίως σε ορεινές περιοχές όπου συνήθως λείπουν τα θαλασσινά καθώς και σε άτομα που συστηματικά αποφεύγουν τη λήψη αυτών. Σήμερα με την ιωδίωση του μαγειρικού αλατιού ένδεια Ιωδίου σπάνια παρατηρείται.
    Οι θυρεοειδικές ορμόνες χρησιμεύουν στον οργανισμό μας κυρίως για τη ρύθμιση του μεταβολισμού. Στη βρεφική και παιδική ηλικία είναι σπουδαίος ο ρόλος των θυρεοειδικών ορμονών για τη σωματική και πνευματική ανάπτυξή τους. Έτσι έλλειψη των θυρεοειδικών ορμονών στην ηλικία αυτή δημιουργεί παιδιά με σημαντική σωματική και πνευματική καθυστέρηση (οι λεγόμενοι κρετίνοι).
    Σήμερα σε κάθε παιδί που γεννιέται γίνεται προληπτική εξέταση των θυρεοειδικών ορμονών του στο αίμα γατί είναι δυνατόν η έλλειψη να είναι και συγγενής δηλ. εκ γενετής. Με αυτό τον τρόπο της έγκαιρης διάγνωσης που οδηγεί και σε έγκαιρη θεραπεία έχουν σωθεί πολλά παιδιά από σωματική και πνευματική καθυστέρηση.

    Ποιες είναι οι παθήσεις του θυρεοειδούς

    Οι πιο συχνά εμφανιζόμενες παθήσεις του θυρεοειδούς είναι ο υπερθυρεοειδισμός και ο υποθυρεοειδισμός. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε υπερλειτουργία του θυρεοειδούς με υπερέκκριση θυρεοειδικών ορμονών και στη δεύτερη υπολειτουργία με μειωμένη έκκριση ορμονών. Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε τι σημαίνει και ο όρος βρογχοκήλη που τόσο συχνά ακούγεται στις παθήσεις του θυρεοειδούς.
    Με τον όρο βρογχοκήλη εννοούμε κάθε διόγκωση του θυρεοειδούς που μπορεί ή όχι να συνοδεύεται από υπέρ ή υπο-λειτουργία του αδένα. Με λίγα λόγια ο όρος βρογχοκήλη έχει να κάνει με την ανατομική κατάσταση του θυρεοειδούς και όχι με την λειτουργική του κατάσταση.


    Τι είναι ο υπερθυρεοειδισμός

    Υπερθυρεοειδισμό ονομάζουμε την παθολογική κατάσταση που οφείλεται σε υπερβολική παραγωγή θυρεοειδικών ορμονών. Δύο είναι οι κυριότερες μορφές υπερθυρεοειδισμού ήτοι:
    1. Η τοξική διάχυτος βρογχοκήλη ή όπως είναι και πιο ιατρικά γνωστή νόσος του Graves ή νόσος του Basedow όπου όλος ο θυρεοειδής αδένας υπερλειτουργεί και
    2. Η τοξική οζώδης βρογχοκήλη όπου στο θυρεοειδή αναπτύσσεται ένας ή περισσότεροι όζοι που υπερπαράγουν θυρεοειδικές ορμόνες.

    Ανάλογα με τον αριθμό των όζων η μορφή αυτή του υπερθυρεοειδισμού διακρίνεται σε πολυοζώδη όπου πάνω στο θυρεοειδή αναπτύσσονται πολλοί όζοι και στο μονήρες τοξικό αδένωμα όπου πάνω στο θυρεοειδή εμφανίζεται ένας μόνο όζος.
    Ο υπερθυρεοειδισμός προσβάλλει συχνότερα γυναίκες και οι κλινικές του εκδηλώσεις ποικίλουν ανάλογα με τη βαρύτητα και τη διάρκεια της νόσου. Όχι σπάνια ο υπερθυρεοειδισμός μπορεί για μεγάλο χρονικό διάστημα να διατρέχει λανθανόντων χωρίς να προκαλεί κανένα σύμπτωμα ή να προκαλεί ελαφρά συμπτώματα τα οποία τις περισσότερες φορές δεν γίνονται εύκολα αντιληπτά όχι μόνο από τον ασθενή αλλά και από το γιατρό.
    Στις πιο σοβαρές μορφές το άτομο παραπονιέται για νευρικότητα, ευσυγκινησία, μυϊκή αδυναμία και εύκολη κόπωση, αϋπνίες, ταχυκαρδία και εύκολο λαχάνιασμα ή καρδιακές αρρυθμίες που ο ασθενής τις περιγράφει σαν προκάρδιους κτύπους και σταμάτημα της ανάσας.
    Παράλληλα ο ασθενής έχει εξάψεις και δεν ανέχεται τη ζέστη, η όρεξή του είναι αυξημένη και ενώ τρώει συνήθως πολύ χάνει βάρος και αδυνατίζει, δεν είναι δε σπάνιες και οι διάρροιες. Υπάρχει τρόμος των χεριών και ιδιαίτερα των δακτύλων που γίνεται πιο εμφανής όταν τα δάκτυλα βρίσκονται σε υπερέκταση (τεντωμένα) ενώ οι παλάμες τους συνήθως είναι ζεστές και μόνιμα ιδρωμένες.
    Σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν πόνοι στα κόκαλα λόγω της προκαλούμενης οστεοπόρωσης και προπέτεια των οφθαλμών (ο γνωστός εξόφθαλμος) που παρουσιάζεται συχνότερα σε νεαρά άτομα. Η διάγνωση του υπερθυρεοειδισμού είναι τις περισσότερες φορές σχετικά εύκολη και γίνεται με ειδικές εξετάσεις αίματος όπου προορίζονται οι θυρεοειδικές ορμόνες οι οποίες και μας δίνουν πληροφορίες για τη λειτουργική κατάσταση του θυρεοειδούς αδένα. Παράλληλα έχουμε στη διάθεσή μας το υπερηχογράφημα και το σπινθηρογράφημα του θυρεοειδούς δύο εξετάσεις που μας παρέχουν πολλές πληροφορίες για την ανατομική κατάσταση του αδένα.
    Η θεραπευτική αντιμετώπιση του υπερθυρεοειδισμού γίνεται είτε με τη χορήγηση ειδικών αντιθυρεοειδικών φαρμάκων είτε με τη χορήγηση ραδιενεργού Ιωδίου που έχει την ικανότητα να καίει τον υπερλειτουργούντα θυρεοειδή είτε τέλος με χειρουργική αφαίρεση τμήματος ή και ολόκληρου του θυρεοειδούς.
    Στις περιπτώσεις που αναγκαζόμαστε να καταστρέψουμε το θυρεοειδή με ραδιενεργό Ιώδιο είτε να τον αφαιρέσουμε όλο τότε πρέπει οπωσδήποτε ο ασθενής να λαμβάνει εφ όρου ζωής θεραπεία υποκατάστασης που γίνεται με τη χορήγηση των θυρεοειδικών ορμονών υπό μορφή χαπιών από το στόμα.


    Τι είναι ο υποθυρεοειδισμός

    Υποθυρεοειδισμός είναι η παθολογική κατάσταση κατά την οποία έχουμε μειωμένη έκκριση θυρεοειδικών ορμονών. Ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να είναι πρωτοπαθής δηλ. να οφείλεται είτε σε βλάβη του ίδιου του θυρεοειδούς είτε δευτεροπαθής να οφείλεται δηλ. σε βλάβη της υπόφυσης η οποία όπως έχουμε πει παράγει τη θυρεοειδοτρόπο ορμόνη (TSH) η οποία μαστιγώνει φυσιολογικά το θυρεοειδή για την παραγωγή των θυρεοειδικών ορμονών.
    Αίτια πρωτοπαθούς υποθυρεοειδισμού μπορεί να είναι η αγενεσία του θυρεοειδούς που προκαλεί βαρύ υποθυρεοειδισμό από τη γέννηση του παιδιού, οι διαταραχές στη σύνθεση των ορμονών που συνήθως είναι εκ γενετής, η ελλιπής πρόσληψη Ιωδίου με τις τροφές μας, η καταστροφή του θυρεοειδούς με ραδιενεργό Ιώδιο ή η αφαίρεσή του για ιατρικούς λόγους, διάφορες φλεγμονές που προσβάλλουν το θυρεοειδή καθώς επίσης και η λήψη μερικών φαρμάκων που παραβλάπτουν το θυρεοειδή.
    Τα συμπτώματα και οι κλινικές εκδηλώσεις του υποθυρεοειδισμού είναι συνάρτηση της βαρύτητας του αλλά και της ηλικίας του ασθενούς.
    Έτσι στους ενήλικες η νόσος επικρατεί συνήθως στις γυναίκες (6 φορές πιο συχνή στις γυναίκες απ' ότι στους άνδρες). Εκδηλώνεται με σωματική και πνευματική νωθρότητα, με μεγάλη ευαισθησία στο κρύο, με δυσκοιλιότητα, με αύξηση του βάρους και με δέρμα ξερό και άγριο. Η εμφάνιση του ασθενούς ιδιαίτερα σε προχωρημένα στάδια, παίρνει μια χαρακτηριστική όψη όπου το πρόσωπο είναι ωχρό με αύξηση του λίπους πρήξιμο των βλεφάρων, με ξερά μαλλιά και αραιά φρύδια, με γλώσσα παχειά και μεγάλη, με βραχνή και αργή φωνή.
    Σε πιο προχωρημένες μορφές μπορεί να συγκεντρωθεί υγρό μέσα στην κοιλιά (ασκίτης) ή γύρω από την καρδιά (περικαρδίτις) και τέλος ο ασθενής μπορεί να παρουσιάσει προοδευτική υποθερμία και κώμα.
    Στα παιδιά η νόσος όχι σπάνια δεν διαγιγνώσκεται έγκαιρα με αποτέλεσμα το τίμημα της σωματικής και πνευματικής καθυστέρησης του παιδιού να είναι πολύ μεγάλο. Τα βρέφη που γεννιούνται με υποθυρεοειδισμό στην αρχή μπορεί να είναι φυσιολογικά αργότερα όμως γίνεται αντιληπτό ότι το παιδί είναι υπερβολικά ήσυχο, κοιμάται πολύ, είναι δυσκοίλιο, έχει μεγάλη γλώσσα που βγαίνει έξω από το στόμα, έχει δέρμα παχύ και κρύο, το κλάμα του είναι βραχνό και τραχύ και οι κινήσεις του γενικά είναι πολύ αργές ενώ όχι σπάνια ο αφαλός του προέχει (ομφαλοκήλη).
    Για τη διάγνωση του υποθυρεοειδισμού ο προσδιορισμός των θυρεοειδικών ορμονών και της θυρεοτρόπου ορμόνης σε συνδυασμό με το υπερηχογράφημα και το σπινθηρογράφημα του θυρεοειδούς είναι συνήθως αρκετά.
    Η θεραπεία του υποθυρεοειδισμού συνίσταται στη χορήγηση από το στόμα υπό μορφή χαπιού της ορμόνης που λείπει. Εκείνο που έχει πολύ μεγάλη σημασία για τη θεραπεία του υποθυρεοειδισμού είναι το ότι τη θεραπεία που του όρισε ο γιατρός του για κανένα λόγω δεν θα πρέπει να την σταματά και ότι το χάπι που παίρνει δεν είναι φάρμακο με την έννοια που ο κόσμος το θεωρεί αλλά απαραίτητο συστατικό του οργανισμού του που έτσι και αλλιώς δεν έχει την ικανότητα να το παράγει.
    Έτσι η συνήθης έκφραση και απορία πολλών ασθενών που αγωνιωδώς ρωτούν "μα σε όλη μου τη ζωή θα παίρνω φάρμακα" δεν έχει θέση στον υποθυρεοειδισμό από τη στιγμή που η πάθηση στο θυρεοειδή τους δεν είναι αναστρέψιμη. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο στο βρεφικό και παιδικό υποθυρεοειδισμό όπου η διακοπή της θεραπείας μπορεί να έχει καταστροφικές συνέπειες στη σωματική και πνευματική ανάπτυξη του παιδιού.


    Αναστάσιος Σπαντιδέας,
    Παθολόγος


    ΕΙΣΑΓΩΓΗ

    * Ο καρκίνος των όρχεων αποτελεί το 1-2% των νεοπλασμάτων του άνδρα.
    * Στο 78% των περιπτώσεων εμφανίζεται σε άνδρες ηλικίας 20-40 ετών,
    * στο 20% σε άνδρες >40 ετών, ενώ
    * στο 2% σε αγόρια < 15 ετών.

    Η πιθανότητα νόσησης είναι 1:500 άνδρες με αυξανόμενη τάση, ενώ θεωρείται η πλέον θεραπεύσιμη μορφή ουρολογικού καρκίνου με συνολική επιβίωση στα πρώιμα στάδια η οποία πλησιάζει το 95%.

    ΑΙΤΙΟΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ - ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ

    Συγγενείς και επίκτητοι παράγοντες οι οποίοι έχουν ενοχοποιηθεί κατά καιρούς για τον καρκίνο του όρχη είναι:

    * Κρυψορχία: Αποτελεί ίσως τον μόνο παράγοντα για τον οποίο έχει αποδειχθεί η σχέση του με τον καρκίνο του όρχη.
    * Ο σχετικός κίνδυνος αυξάνεται από 3-14 φορές, ενώ περίπου το 10% των ασθενών με καρκίνο έχουν ιστορικό κρυψορχίας.
    * Η ανωμαλία στην μορφολογία των κυττάρων της γεννητικής σειράς,
    * η αυξημένη θερμοκρασία,
    * οι ενδοκρινικές διαταραχές και
    * η δυσγενεσία των γονάδων

    πιθανώς οδηγούν σε ανάπτυξη καρκίνου στον κρυψόρχη.

    Επίδραση ουσιών με οιστρογονική ή αντιανδρογονική δράση:

    * Η χορήγηση οιστρογόνων στο πρώτο τρίμηνο της κύησης έχει ενοχοποιηθεί για την ανάπτυξη καρκίνου.
    * Επίσης, δυνητικός κίνδυνος υπάρχει για τα έμβρυα των οποίων οι μητέρες εκτίθενται σε βιομηχανικές τοξίνες που έχουν παρόμοια χημική δομή με τα οιστρογόνα.
    * Κληρονομική προδιάθεση ανευρίσκεται μόνο στο 2% των ασθενών.

    Άλλοι παράγοντες κινδύνου:

    * Τα τραύματα,
    * οι επανειλημμένες φλεγμονές και
    * η συνεχής έκθεση σε ουσίες όπως οι φαινόλες, τα λιπάσματα, η άσβεστος και ο καπνός.

    ΤΑΞΙΝΟΜΗΣΗ
    Ιστολογικά οι όγκοι των όρχεων ταξινομούνται σε:

    * Πρωτοπαθείς όγκους από γεννητικά κύτταρα, όπως ο καρκίνος in situ ,το σεμίνωμα (35%), το σπερματοκυτταρικό σεμίνωμα και
    * οι μη σεμινωματώδεις όγκοι (εμβρυικό καρκίνωμα 20%, τεράτωμα, χοριοκαρκίνωμα, μεικτοί όγκοι 40-45%).
    * Όγκοι στρώματος γεννητικής χορδής, όπως όγκοι από κύτταρα Leyding, από κύτταρα Sertoli, κοκκιοκυτταρικός όγκος, γοναδοβλάστωμα και
    * Δευτεροπαθείς όγκους (μεταστατικοί, όγκοι αιμοποιητικού κ.α)


    http://www.cardiolife.gr/images/information_heart.jpg
     
    Τι ρόλο παίζουν υπέρταση, χοληστερόλη, κάπνισμα και καθιστική ζωή
    Στο κατώφλι του 21ου αιώνα οι παθήσεις της καρδιάς και των αγγείων που οφείλονται στην αθηροσκλήρυνση παραμένουν το σοβαρότερο πρόβλημα στις ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Και σαν να μην έφθανε αυτό, η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας υπολογίζει ότι το 2020 η «επιδημία» αυτή θα είναι η κύρια αιτία θανάτου και αναπηρίας σε όλον τον κόσμο.
    Είναι γνωστό σε όλους ότι η καρδιά, με το σύστημα των αρτηριών και των φλεβών, είναι επιφορτισμένη με την παροχή οξυγόνου και θρεπτικών ουσιών σε όλα τα όργανα του συστήματος, όπως επίσης και για την απομάκρυνση των βλαπτικών ουσιών. Από την αριστερή κοιλία της καρδιάς ξεκινά το μεγαλύτερο αγγείο του σώματος, η αορτή, που παραλαμβάνει το πλούσιο σε οξυγόνο αίμα και το μεταφέρει, μέσω των διακλαδώσεών της, σε μικρότερες αρτηρίες και τα τριχοειδή αγγεία, σε όλους τους ιστούς του σώματος. Από την αορτή ξεκινούν και οι δύο αρτηρίες, η δεξιά και η αριστερή στεφανιαία, που τρέφουν την καρδιά. Ο μεγαλύτερος εχθρός των αρτηριών είναι η αρτηριοσκλήρυνση. (Εικόνα 1).
    Οι αρτηρίες του ανθρώπου υφίστανται αλλαγές με την πάροδο της ηλικίας. Η αύξηση του πάχους των αρτηριών είναι μια φυσιολογική διαδικασία, κάτι σαν το «γκριζάρισμα» των μαλλιών, και συμβαίνει σε όλους τους ανθρώπους. Κανένας δεν μπορεί να αποφύγει μια σκλήρυνση των αρτηριών σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.
    Αυτές οι αλλαγές όμως που συμβαίνουν με την πάροδο της ηλικίας στις αρτηρίες δεν εμποδίζουν κατά κανόνα την κύρια αποστολή τους: να μεταφέρουν δηλαδή το οξυγόνο και τις θρεπτικές ουσίες σε όλα τα σημεία του σώματος. Στην περίπτωση της αρτηριοσκλήρυνσης έχουμε αύξηση του πάχους μιας αρτηρίας που οφείλεται στη δημιουργία μιας πλάκας στο εσωτερικό του αγγείου. Αυτή είναι η περίφημη αθηρωματική πλάκα. Φανταστείτε ότι συμβαίνει κάτι ανάλογο με αυτό που παρατηρούμε στο εσωτερικό ενός παλαιού σωλήνα όταν σιγά σιγά και με την πάροδο των ετών γεμίζει άλατα από το νερό που περνάει μέσα του. Ερχεται μια στιγμή που τα άλατα μπορεί να φράξουν πλήρως σε ένα σημείο τον σωλήνα, με αποτέλεσμα να διακοπεί η παροχή του νερού. Το παράδειγμα ταιριάζει απόλυτα στην αρτηριοσκλήρυνση. Υλικό από λιπαρές ουσίες, χοληστερίνη και άλλα προϊόντα του μεταβολισμού των κυττάρων που κυκλοφορούν στις αρτηρίες «κολλάνε» στο τοίχωμα των αγγείων και σιγά σιγά προκαλούν στένωση του αυλού, με αποτέλεσμα να μειωθεί η παροχή αίματος προς το όργανο που «αρδεύει» η αρτηρία. Από την άλλη πλευρά το τοίχωμα της αρτηρίας εξασθενεί πολύ και μπορεί να δημιουργηθεί ανεύρυσμα.
    Ανάλογα με το όργανο που παίρνει αίμα από την προσβεβλημένη αρτηρία έχουμε και τις αντίστοιχες εκδηλώσεις. Πιο συχνά η αρτηριοσκλήρυνση εντοπίζεται να είναι στις στεφανιαίες αρτηρίες, με αποτέλεσμα ένα καρδιακό επεισόδιο. Αν η αθηρωματική πλάκα αναπτυχθεί στις καρωτίδες, το αποτέλεσμα μπορεί να είναι ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Αν προσβληθούν οι αρτηρίες που μεταφέρουν αίμα στα κάτω άκρα, έχουμε την εμφάνιση «διαλείπουσας χωλότητας», δηλαδή μια κράμπα στις γάμπες που έρχεται με το βάδισμα και παρέρχεται με τη διακοπή του βαδίσματος.
    Ως σήμερα δεν μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι γνωρίζουμε τα πραγματικά αίτια της δημιουργίας της αθηρωματικής πλάκας. Ξέρουμε όμως πολύ καλά πως υπάρχουν ορισμένοι παράγοντες που προδιαθέτουν στην εμφάνισή της και ονομάζονται παράγοντες κινδύνου ή προδιαθεσικοί παράγοντες της αρτηριοσκλήρυνσης. Μεταξύ αυτών των παραγόντων πρωταρχικό ρόλο παίζουν τα επίπεδα των λιπιδίων στο αίμα, δηλαδή η χοληστερόλη και τα τριγλυκερίδια, η αρτηριακή υπέρταση, ο σακχαρώδης διαβήτης, το κάπνισμα, το βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό (γονείς με στεφανιαία νόσο σε ηλικία μικρότερη των 60 ετών).
    Αν κόψουμε εγκάρσια μια αρτηρία θα δούμε ότι το τοίχωμα της αποτελείται από διάφορα στρώματα (Εικόνα 2). Η φυσιολογική αρτηρία μπορεί να θεωρηθεί ένας σωλήνας με λεία μυικά κύτταρα και στο εσωτερικό της υπάρχει ένα στρώμα από κύτταρα, σαν «φόδρα», που ονομάζεται ενδοθήλιο. Η διάμετρος του αυλού της κάθε αρτηρίας μπορεί να αυξομειώνεται ανάλογα με τις ανάγκες του οργάνου στο οποίο στέλνει αίμα. Στην άσκηση, π.χ., οι μύες χρειάζονται περισσότερο αίμα και οι αρτηρίες που το μεταφέρουν αυξάνουν τη διάμετρό τους. Αυτό γίνεται με την παραγωγή διαφόρων ουσιών από τα κύτταρα του ενδοθηλίου των αγγείων.
    Τα πρώτα στίγματα της αθηροσκλήρυνσης, η αρχή δημιουργίας της αθηρωματικής πλάκας, προκαλούνται από τη συσσώρευση λιπιδίων κάτω από το ενδοθήλιο και μοιάζουν με κίτρινες γραμμώσεις. Δεν ξέρουμε τον ακριβή μηχανισμό με τον οποίο τα λίπη, δηλαδή η χοληστερόλη, εισέρχονται κάτω από το ενδοθήλιο και συσσωρεύονται. Φαίνεται πως εδώ παίζουν ρόλο οι παράγοντες που αναφέρθηκαν παραπάνω, δηλαδή τα υψηλά επίπεδα χοληστερόλης στο αίμα, το κάπνισμα και η αύξηση της αρτηριακής πίεσης, οι οποίοι προκαλούν κάποιας μορφής «τραυματισμό» στο ενδοθήλιο. Αυτός ο τραυματισμός δίνει την ευχέρεια στη χοληστερόλη να «τρυπώσει» κάτω από το ενδοθήλιο και να δημιουργήσει τα πρώτα εμφανή σημάδια της αρτηριοσκλήρυνσης. Στη συνέχεια και με την πάροδο των ετών αυξάνεται η συγκέντρωση των λιποειδών (Εικόνα 3). Στα σημεία αυτά μαζεύονται και άλλα κύτταρα, υπάρχει και εναπόθεση ασβεστίου, με αποτέλεσμα τη δημιουργία της αθηρωματικής πλάκας (Εικόνα 4), η οποία προκαλεί στένωμα στην αρτηρία. Είναι φανερό ότι ένα τέτοιο στένωμα εμποδίζει την αρτηρία από το να τροφοδοτεί με αίμα τα διάφορα όργανα όπως την καρδιά, τον εγκέφαλο, τα πόδια κτλ.
    Η καρδιά είναι ένα από τα πιο «ευγενικά» όργανα. Η διατήρησή της στη ζωή εξαρτάται από το αίμα που φθάνει σ΄ αυτήν. Ενώ τα άλλα όργανα κατακρατούν ποσοστό 25% από το οξυγόνο που μεταφέρει το αίμα, η καρδιά χρειάζεται να κατακρατεί το 75%. Αυτό και μόνο δείχνει τη σημασία της σωστής άρδευσης. Οταν τα στεφανιαία αγγεία έχουν προσβληθεί από αρτηριοσκλήρυνση και η αθηρωματική πλάκα που δημιουργείται φράζει πάνω από το 74% του αυλού της αρτηρίας, τότε η ποσότητα αίματος που τροφοδοτεί τον καρδιακό μυ, περιφερειακά της στένωσης, είναι ανεπαρκής και λέμε ότι υπάρχει ισχαιμία. Η μειωμένη προσαγωγή του οξυγόνου σε ορισμένα τμήματα της καρδιάς δημιουργεί τον στηθαγχικό πόνο, που εκφράζει στην ουσία τη «δίψα» του μυοκαρδίου για αίμα.
    Η εξέλιξη της αθηρωματικής πλάκας μπορεί να γίνει με διαφορετικούς τρόπους. Αλλες φορές οι πλάκες μεγαλώνουν σιγά σιγά με αποτέλεσμα να περιορίζουν όλο και περισσότερο το αίμα προς τον καρδιακό μυ και να έχουμε επιδείνωση της στηθάγχης, με συχνότερα και πιο παρατεταμένης διάρκειας επεισόδια πόνου. Πολλές φορές όμως οι πλάκες αιμορραγούν στο εσωτερικό τους ή αναπτύσσεται θρόμβος (πήγμα αίματος) στην επιφάνειά τους. Οποιο και από τα δύο να συμβεί, το αποτέλεσμα θα είναι η ολική απόφραξη της αρτηρίας. Στην περίπτωση αυτή διακόπτεται τελείως η ροή αίματος προς μια περιοχή της καρδιάς, η οποία, μη λαμβάνοντας οξυγόνο, νεκρώνεται. Η νέκρωση ενός μέρους του μυοκαρδίου είναι το έμφραγμα.
    Είναι φανερό επομένως ότι το έμφραγμα του μυοκαρδίου μπορεί να εκδηλώνεται ως «κεραυνός εν αιθρία», η νόσος όμως που το προκαλεί, δηλαδή η αρτηριοσκλήρυνση, έχει αρχίσει πολύ νωρίτερα. Στην πραγματικότητα τα πρώτα στίγματα της αρτηριοσκλήρυνσης, οι λιπαρές γραμμώσεις που αναφέρθηκαν πιο πάνω, κάνουν την εμφάνισή τους από την παιδική ηλικία.
    Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του ΄50 σε νεκροτομές σε αμερικανούς στρατιώτες, θύματα του πολέμου της Κορέας, βρέθηκε ότι υπήρχαν αθηρωματικές πλάκες στις αρτηρίες τους. Μετά την εμφάνισή της η αρτηριοσκλήρυνση χρειάζεται δεκαετίες για να εξελιχθεί και αυτός είναι ο λόγος που βλέπουμε τα πρώτα συμπτώματα συνήθως μετά την ηλικία των 40 ετών. Πρέπει επίσης να ξέρουμε ότι η αρτηριοσκλήρυνση δεν είναι μια νόσος που προσβάλλει μόνο μια αρτηρία. Μπορεί σε ένα σημείο, π.χ. σε μια από τις αρτηρίες της καρδιάς, να υπάρχει μια μεγαλύτερη αθηρωματική πλάκα και από εκεί να έχουμε τα συμπτώματα της στηθάγχης ή το έμφραγμα. Και οι άλλες αρτηρίες όμως παρουσιάζουν μικρότερες ίσως βλάβες. Γι΄ αυτό πολλές φορές σε έναν άρρωστο που έχει υποστεί έμφραγμα ελέγχουμε με υπερηχογράφημα τις καρωτίδες και την κοιλιακή αορτή για να διαπιστώσουμε τυχόν αθηρωματικές πλάκες και στις περιοχές αυτές.
    Θεραπεία της αθηρωματικής πλάκας και των συνεπειών της
    Υπάρχει θεραπεία της αρτηριοσκλήρυνσης; Αντιλαμβάνεστε πως αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα για την καρδιολογία που πιθανόν δεν θα απαντηθεί για αρκετά χρόνια ακόμη. Από όσα ξέρουμε για την έναρξη και την εξέλιξη της αρτηριοσκλήρυνσης, τρία είναι τα κρίσιμα σημεία για τη θεραπεία της. Πρώτον, ότι το πιο αποτελεσματικό μέτρο είναι να προλάβουμε, να μην αφήσουμε να δημιουργηθούν αθηρωματικές πλάκες στις αρτηρίες μας. Αυτό θα επιτευχθεί αν καταπολεμήσουμε όλους εκείνους τους παράγοντες (υπέρταση, χοληστερόλη, κάπνισμα, καθιστική ζωή) που συμβάλλουν στη δημιουργία της αρτηριοσκλήρυνσης. Αν και η σημασία της αντιμετώπισης προδιαθεσικών παραγόντων ή παραγόντων κινδύνου είναι ζωτικής σημασίας, η πράξη δείχνει ότι δύσκολα κόβεται το τσιγάρο, δύσκολα αποχωριζόμαστε το αυτοκίνητο για να περπατήσουμε και ακόμη πιο δύσκολα περιορίζουμε το κρέας και τα λίπη από τη διατροφή μας. Τα μέτρα που αποσκοπούν στην προφύλαξή μας από την ανάπτυξη της αρτηριοσκλήρυνσης αποτελούν την πρωτογενή πρόληψη.
    Ο δεύτερος θεραπευτικός στόχος αφορά τις περιπτώσεις όπου η αθηρωματική πλάκα έχει ήδη δημιουργηθεί και έχουν ήδη παρουσιαστεί οι επιπλοκές της, όπως στηθάγχη ή έμφραγμα του μυοκαρδίου. Αφού θεραπευτεί το οξύ καρδιακό επεισόδιο, στόχος του καρδιολόγου είναι να προφυλάξει τον ασθενή από ένα δεύτερο επεισόδιο. Τα θεραπευτικά μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας ώστε να προλάβουμε μια νέα θρόμβωση ή ρήξη της αθηρωματικής πλάκας, αποφεύγοντας έτσι ένα καινούργιο καρδιακό επεισόδιο, αφορούν τη δευτερογενή πρόληψη.
    Εχει γραφεί ότι είμαστε τόσων χρόνων όσο είναι η ηλικία των αρτηριών μας. Γι΄ αυτό ας φροντίσουμε να κρατάμε τις αρτηρίες μας «καθαρές» και ανοικτές για να ζούμε περισσότερα χρόνια.
     ΠΗΓΗ : Χρήστος Πίτσαβος  αναπληρωτής καθηγητής Καρδιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.


    http://www.zougla.gr/Image.ashx?fid=46043&w=400&h=300&q=80Εμμηνόπαυση
    H εμμηνόπαυση σηματοδοτεί το τέλος της αναπαραγωγικής περιόδου, το οποίο επέρχεται ως αποτέλεσμα της φυσιολογικής διακοπής της λειτουργίας των ωοθηκών και της έκκρισης σημαντικών ορμονών, όπως είναι τα οιστρογόνα και η προγεστερόνη. Η διάρκεια μετάβασης προς την εμμηνόπαυση, ονομάζεται κλιμακτήριος και διαρκεί περίπου 2 έτη. Η εμμηνόπαυση που εμφανίζεται μετά την ηλικία των 40 ετών και κάτω από φυσιολογικές συνθήκες αποτελεί ένα φυσιολογικό στάδιο της γήρανσης. Ωστόσο, κάποιες γυναίκες μπορεί να μεταβούν στην εμμηνόπαυση πιο γρήγορα εξαιτίας γενετικών, ανοσολογικών ή ιατρικών παραγόντων. Σε αυτή την περίπτωση η εμμηνόπαυση χαρακτηρίζεται πρόωρη. Το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών παρουσιάζουν εμμηνόπαυση σε ηλικία 51 ετών μετά από 12μηνη διακοπή της περιόδου.

    Ποια είναι τα συμπτώματα;

    Τα συμπτώματα της εμμηνόπαυσης χωρίζονται σε βραχυχρόνια και μακροπρόθεσμα. Η μετάβαση στην εμμηνόπαυση συνοδεύεται από πιο άμεσα συμπτώματα, όπως είναι τα εξής:
    διαταραχή του κύκλου της περιόδου

    εξάψεις

    κυκλοθυμική διάθεση

    αϋπνίες

    κόπωση

    κατάθλιψη

    ταχυκαρδίες

    πονοκέφαλος

    πόνοι στις αρθρώσεις

    έλλειψη σεξουαλικής διάθεσης

    κολπική ξηρότητα

    Μακροπρόθεσμα, μετά την εμμηνόπαυση, εξαιτίας της μείωσης των οιστρογόνων, αυξάνεται ο κίνδυνος για την εμφάνιση:

    διαταραχών της μνήμης
    ρυτίδων και τριχόπτωσης (εξαιτίας έλλειψης κολλαγόνου)
    μυϊκής ατονίας
    διαταραχών της όρασης (καταρράκτης, εκφύλιση της ωχράς κηλίδας)
    διαταραχών στη λειτουργία της ουροδόχου κύστης και του εντέρου
    νόσου Alzheimer
    καρδιοπάθειας
    οστεοπόρωσης

    Πως γίνεται η διάγνωση;

    Η λήψη του ιατρικού ιστορικού αποτελεί το πρώτο βήμα της διάγνωσης, η οποία επιβεβαιώνεται με εργαστηριακό έλεγχο των επιπέδων των φυλετικών ορμονών και συμπληρώνεται με test Παπανικολάου και υπερηχογράφημα της πυέλου.

    Τι μπορείτε να κάνετε;

    Μπορείτε να υιοθετήσετε μια πιο θετική στάση απέναντι στην εμμηνόπαυση και να περιορίσετε τα συμπτώματα ακολουθώντας έναν υγιή τρόπο ζωής, ο οποίος θα περιλαμβάνει άσκηση, περιορισμό αλκοόλ, διακοπή καπνίσματος, καλή διατροφή (πρόσληψη βιταμινών και ασβεστίου), φυσιολογικό ύπνο και ετήσιο προληπτικό ιατρικό έλεγχο. Ενισχυτικά ή εναλλακτικά, ο γιατρός σας μπορεί να σας συνταγογραφήσει αντικαταθλιπτικά χάπια και να σας προτείνει να χρησιμοποιήσετε κολπικές κρέμες για την ξηρότητα του κόλπου




    anaphros therapeia vlastokyttara αναπηροσ θεραπεια βλαστοκυτταραΝα περπατήσει ξανά κατάφερε ένας πίθηκος που είχε μείνει παράλυτος από κάκωση και το χρωστάει σε μια ομάδα  ιαπώνων ερευνητών η οποία προχώρησε σε έγχυση πολυδύναμων βλαστοκυττάρων στην τραυματισμένη σπονδυλική στήλη του ζώου.

    "Είναι η πρώτη φορά που ένα ζώο αυτού του είδους ανακτά τις κινητικές του λειτουργίες με τον τρόπο αυτό", εξήγησε ο καθηγητής Χιντεγιούκι Οκάνο του πανεπιστημίου Κέιο.

    Τα βλαστοκύτταρα διοχετεύθηκαν εννέα ημέρες μετά την κάκωση που τραυμάτισε την σπονδυλική του στήλη. Ο πίθηκος άρχισε να κινεί τα μέλη του δύο ή τρεις εβδομάδες αργότερα, σύμφωνα με τον καθηγητή Οκάνο.

    "Σε διάστημα έξι εβδομάδων, ξαναβρήκε την ικανότητά του να πηδά σχεδόν κανονικά. Η δύναμη της λαβής επίσης επανήλθε στα μπροστινά του μέλη κατά 80%", πρόσθεσε ο επιστήμονας.

    Τα βλαστοκύτταρα που χρησιμοποιήθηκαν δημιουργήθηκαν με την εμφύτευση τεσσάρων τύπων γονιδίων στα κύτταρα ανθρώπινου δέρματος για να αναπρογραμματιστούν. Τα πολυδύναμα βλαστοκύτταρα που δημιουργήθηκαν με τον τρόπο αυτόν επέστρεψαν σχεδόν σε εμβρυακό στάδιο.

    "Πραγματοποιούμε πειράματα με τη πρόθεση να χρησιμοποιήσουμε πιο ασφαλή και καλύτερα ποιοτικά κύτταρα, ώστε κάποια μέρα να γίνουν δυνατές κλινικές μελέτες επί ανθρώπων", δήλωσε ο καθηγητής Οκάνο κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου με θέμα την μοριακή βιολογία στο Κόμπε.

    Η Ιαπωνία είναι πολύ δραστήρια σε αυτού του είδους την έρευνα. Η ομάδα του καθηγητή Σίνια Γιαμανάκα του Πανεπιστημίου του Κιότο ήταν η πρώτη που κατόρθωσε να επαναπρογραμματίσει κύτταρα του δέρματος μετατρέποντάς τα σε πολυδύναμα βλαστοκύτταρα.

    Ωστόσο, τα αποτελέσματα των εργασιών αυτών δεν βρίσκονται ακόμη σε ικανοποιητικό σημείο, ώστε να επιτρέψουν την ιατρική εφαρμογή. Χρειάζεται η επαλήθευση των κινδύνων, η ανάπτυξη τεχνικών και η δημιουργία θεραπευτικών αγωγών.


    spastiki kolitida σπαστικη κολιτιδα συνδρομο ευερεθιστου εντερουΤο σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου είναι μία νοσολογική οντότητα που χαρακτηρίζεται από χρόνιο κοιλιακό πόνο και διαταραχές στις συνήθειες του εντέρου, χωρίς να έχει εντοπιστεί κάποιο οργανικό αίτιο. Είναι η πιο κοινή νόσος του γαστρεντερικού συστήματος που ταλαιπωρεί το 15-20% του ελληνικού πληθυσμού και ιδιαίτερα τους νέους και τις γυναίκες.

    Ποια είναι τα βασικά συμπτώματα;
    1. Χρόνιο κοιλιακό άλγος. Ο κοιλιακός πόνος περιγράφεται σαν έντονο σφίξιμο στην κοιλιά που περιοδικά υφίεται ή επιδεινώνεται. Η θέση και ο χαρακτήρας του πόνου ποικίλουν. Παράγοντες όπως το άγχος και το φαγητό μπορούν να επιδεινώσουν τον πόνο, ενώ η αφόδευση τον ανακουφίζει.
      Προσοχή στον κοιλιακό πόνο που σχετίζεται με ανορεξία, απώλεια σωματικού βάρους ή που ξυπνάει τον πάσχοντα κατά τη διάρκεια της νύχτας γιατί χρήζει περαιτέρω ελέγχου.
    2. Διαταραχές στις εντερικές συνήθειες. Οι ασθενείς με σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου παραπονούνται για εντερικές ενοχλήσεις που μπορούν να αφορούν διάρροια, δυσκοιλιότητα ή και εναλλαγή των δύο καταστάσεων. 50% των ασθενών παραπονούνται για διάρροιες, προσοχή όμως! Αιματηρές ή νυκτερινές ή ελαιώδεις διάρροιες δεν μπορούν να συσχετισθούν με το σύνδρομο και υποδηλώνουν οργανικό πρόβλημα.
    3. Άλλα συμπτώματα που σχετίζονται με το σύνδρομο είναι η ναυτία, η δυσπεψία, ο μετεωρισμός της κοιλιάς (φούσκωμα), η παραγωγή αερίων.
    4. Εξωεντερικά συμπτώματα. Οι ασθενείς συχνά παραπονούνται για δυσμηνόρροια (πόνο κατά την περίοδο), δυσπαρεύνια (πόνος κατά τη σεξουαλική επαφή),  γενικευμένους πόνους.

    Πώς γίνεται η διάγνωση;
    Δυστυχώς δεν έχει βρεθεί κάποια εξέταση αίματος που να δηλώνει ότι πάσχουμε από το σύνδρομο. Ως εκ τούτου είναι μια διάγνωση αποκλεισμού. Πέρα λοιπόν από την κλινική εικόνα που περιέγραψα πιο πάνω, ο Ιατρός πρέπει να στείλει καλλιέργειες κοπράνων, για να αποκλείσει κάποια λοίμωξη. Ο αιματολογικός έλεγχος για κοιλιοκάκη, μία νόσο με παρόμοια συμτώματα, κρίνεται αναγκαίος. Είναι λογικό επί εμμονής των συμτωμάτων να καταφύγουμε αρχικά σε ένα υπέρηχο κοιλίας και τελικά ακόμα και σε κολονοσκόπηση προς αποκλεισμό οργανικής νόσου.

    Θεραπεία
    • Το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου είναι μία χρόνια νόσος για την οποία δεν έχει βρεθεί ακόμα οριστική θεραπεία. Ο κύριος στόχος των ιατρικών μας παρεμβάσεων έγκειται στην ανακούφιση των συμτωμάτων του ασθενούς και στον αποκλεισμό υποψιών για σοβαρό νόσημα. Ακρογωνιαίο λίθο λοιπόν αποτελεί η σχέση εμπιστοσύνης και κατανόησης μεταξύ Ιατρού και πάσχοντα.
    • Προσοχή στη διατροφή! Αποφυγή τροφών που παράγουν αέρια, όπως τα όσπρια, τα δημητριακά, οι μπανάνες, τα καρότα, τα ροδάκινα. Η απομάκρυνση τροφών με λακτόζη βοηθάει κάποιους πάσχοντες. Αύξηση στην πρόσληψη φυτικών ινών όταν η νόσος είναι σε ύφεση και εξάλειψή τους από το διατροφολόγιο επί εξάρσεως των συμτωμάτων.
    • Φάρμακα. Η χρόνια χρήση φαρμάκων πρέπει να αποφεύγεται. Επί εξάρσεων όμως συνιστούμε τη συστηματική χρήση σπασμολυτικών για περιορισμένο χρονικό διάστημα. Επίσης έχει αποδειχθεί ότι κάποια ήπια αντικαταθλιπτικά βοηθούν, εκμεταλλευόμενοι την αναλγητική τους δράση. Η χορήγηση αντιδιαρροϊκών για μικρό χρονικό διάστημα βοηθά τους ασθενείς με διάρροια στα πλαίσια μιας έξαρσης αλλά δεν καταπραύνει τον πόνο. Εξάλλου, η χρήση κάποιων αντιεμετικών (αγωνιστών σεροτονίνης) μπορεί να βοηθήσει στον κοιλιακό πόνο. Τέλος τα αντιβιοτικά σύχνα επιστρατεύονται για αντιμετωπίσουν επίμονα συμπτώματα.
    • Εναλλακτικές θεραπείες με προβιοτικά, βότανα, βελονισμό, χορήγηση ενζύμων είναι ακόμα σε πειραματικό επίπεδο, με ενθαρρυντικά αποτελέσματα.

    Καταλήγοντας, πρέπει να επισημάνω πως το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου είναι μία πολύπλοκη κλινική οντότητα, που αν και δεν ενέχει μεγάλους κινδύνους για την υγεία του πάσχοντα, εν τούτοις μπορεί να τον ταλαιπωρήσει ψυχικά και σωματικά. Είναι αναγκαία η συστηματική παρακολούθηση του πάσχοντα από επιστήμονες με την απαιτούμενη τεχνογνωσία, προκειμένου να παράσχεται η εξατομικευμένη αντιμετώπιση που χρήζει αυτό το σύνθετο νόσημα.

    Γεράσιμος Καρούσος MD, MSc, MRCP (London),
    Δ/ντης Παθολογίας Αθηναϊκής Κλινικής


    karkinos_mastou_copy_copyΈρευνα δείχνει ότι η χρήση ειδικών μικροδομών πυριτίου μπορεί να προσφέρει έναν νέο τρόπο να ελέγξουν οι ειδικοί αν τα καρκινικά κύτταρα είναι ικανά για μεταστάσεις.
    Ο κυτταρικός σκελετός αναφέρεται στη διαμόρφωση του κυττάρου και στις μηχανικές του ιδιότητες, εξήγησε ο Masoud Agah, υπεύθυνος της έρευνας. "Κάθε τροποποίηση της κυτταροσκελετικής δομή μπορεί να επηρεάσει την αλληλεπίδραση των κυττάρων με το γύρω μικροπεριβάλλον τους. Οι βιολογικές μεταβολές σε φυσιολογικά κύτταρα, όπως η εμβρυϊκή ανάπτυξη, ανάπτυξη των ιστών και ανοσολογικές αντιδράσεις, καθώς και η κινητικότητα των καρκινικών κυττάρων και η επιθετικότητά τους  εξαρτώνται από την αναδιοργάνωσης του κυτταροσκελετού.

    Η κατανόηση του τρόπου με τον οποίο το κύτταρο αλληλεπιδρά με το γύρω περιβάλλον μέσα στο ανθρώπινο σώμα, ακόμα και με την εισαγωγή ενός φαρμάκου, είναι ένα θεμελιώδες βιολογικό ερώτημα. Οι απαντήσεις έχουν επιπτώσεις στη διάγνωση του καρκίνου και στη θεραπεία.

    Οι ερευνητές ανέπτυξαν μια ειδική τρισδιάστατη μικροδομή από πυρίτιο για το έργο τους. Λόγω της καμπυλωτής επιφάνειας ήταν σε θέση να χαρακτηρίσουν και να συγκρίνουν την ανάπτυξη και τη συμπεριφορά των φυσιολογικών ινοβλαστών και των μεταστατικών κυττάρων καρκίνου του μαστού.


    ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ