ΜΕΝΟΥ

ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Η μεταμόσχευση αυτόλογων αιμοποιητικών βλαστοκυττάρων στην ΣΚΠ είναι μία αρκετά ελπιδοφόρα τεχνική για την αντιμετώπιση της νόσου και σχετικά πρόσφατα δημοσιεύτηκε μία μελέτη ανασκόπησης σχετικά με τη χρήση της. Οι προκαταρκτικές μελέτες ξεκίνησαν το 1995 και από τότε περίπου 400 ασθενείς σε όλο τον κόσμο έχουν αντιμετωπιστεί με αυτή τη μέθοδο. Μικρές μελέτες χωρίς τη χρήση ομάδας ελέγχου έχουν δείξει ότι το 60-70% των ασθενών δεν παρουσιάζουν σημαντική εξέλιξη της νόσου σε παρακολούθηση τριών ετών. Στις πρώτες σειρές ασθενών η συνολική θνητότητα της τεχνικής ήταν περίπου 5-6%, ενώ κατα τα τελευταία έτη έχει μειωθεί στο 1-2%. Οι υποτροπές ελαττώνονται σημαντικά, ενώ η φλεγμονώδης δραστηριότητα όπως απεικονίζεται στην μαγνητική τομογραφία εγκεφάλου ελαττώνεται σημαντικά. Ασθενείς με σοβαρή και ταχέως εξελισσόμενη σκλήρυνση κατά πλάκας που δεν ανταποκρίνονται στις εγκεκριμένες θεραπείες μπορεί να είναι υποψήφιοι για τη θεραπεία αυτή, της οποίας όμως η κλινική αποτελεσματικότητα πρέπει ακόμα να τεκμηριωθεί σε μεγάλες, προοπτικές ελεγχόμενες μελέτες.
Για μία πλήρη ανασκόπηση του θέματος ακολουθείστε αυτό τον σύνδεσμο

Πρόσφατα έχουν αρχίσει και οι επιστημονικές δημοσιεύσεις σχετικά με τη χρήση των μεσεγχυματικών βλαστικών κυττάρων για την αντιμετώπιση της ΣΚΠ. Τα μεσεγχυματικά βλαστικά κύτταρα λαμβάνονται από τον ασθενή με πιο εύκολο τρόπο, χωρίς την ανάγκη να υποβληθεί αυτός σε χημειοθεραπεία ή μυελοκαταστολή, καλλιεργούνται και επαναχορηγούνται ενδοφλεβίως και ενδοραχιαίως. Οι μελέτες που έχουν δημοσιευτεί βρίσκονται ακόμα στη φάση Ι και ΙΙ και αφορούν πολύ μικρούς αριθμούς ασθενών για να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα. Για περισσότερες πληροφορίες ακολουθείστε αυτό τον σύνδεσμο




 

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ Όταν η απόλαυση γίνεται δύσκολη

Οι σεξουαλικές διαταραχές είναι συχνές στα άτομα που πάσχουν από Σκλήρυνση Κατά Πλάκας(ΣΚΠ) πολύ συχνά όμως υποβαθμίζονται. Στη κλινική εικόνα της ΣΚΠ, οι σεξουαλικές διαταραχές, σπάνιες στην αρχή, συχνές στην πορεία της εξέλιξής της, υποβαθμίζονται τόσο από τον ίδιο τον ασθενή, όσο και από τον γιατρό του, είτε γιατί δεν αναφέρονται (από μια κακώς εννοούμενη συστολή), είτε γιατί δεν αξιολογούνται δεδομένου ότι θεωρούνται μικρότερης σημασίας σε σύγκριση με τα υπόλοιπα συμπτώματα.



 


Η εκφύλιση της ωχράς κηλίδος σχετιζόμενη με την ηλικία, είναι η πιο συχνή αιτία μη αναστρέψιμης τύφλωσης στον δυτικό κόσμο. Η πάθηση αυτή προσβάλει την κεντρική περιοχή του βυθού του ματιού, η οποία είναι και η πιο σημαντική. Η συνέπεια; Μια σταδιακή μείωση της κεντρικής όρασης χωρίς άλλα συμπτώματα.







 

H άνοιξη, εποχή έξαρσης πολλών φαινομένων αλλεργίας και σημαντικών αλλεργιών των ματιών, δημιουργεί πρόβλημα σε μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού, ακόμα και στη χώρα μας. Το φαινόμενο της αλλεργίας είναι μία υπερβολική αντίδραση του απαραίτητου για όλους ανοσοποιητικού συστήματος του σώματος σε κάποιο ερέθισμα (αλλεργιογόνο), το οποίο σε φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να ερεθίσει και να προκαλέσει τόσο σημαντική αντίδραση από τον οργανισμό



Μεσογειακή Αναιμία

Πηγή: Αντιαναιμικός Σύλλογος Ιωαννίνων,http://www.thalassemia.gr/

Η Μεσογειακή αναιμία, είναι μια μορφή αναιμίας, που οφείλεται σε αδυναμία παραγωγής φυσιολογικών μορίων αιμοσφαιρίνης, λόγω βλάβης του γονιδίου που ελέγχει την παραγωγή της. Η Μεσογειακή αναιμία υπάγεται στις κληρονομικές νόσους γιατί, η βλάβη οφείλεται σε διαταραχή κάποιου γονιδίου, το οποίο μπορεί να μεταβιβαστεί από γενιά σε γενιά.

Τι καλείται ετεροζυγώτης της Μεσογειακής αναιμίας;
'Oταν σ' ένα άτομο το 1 από τα 2 γονίδια που ελέγχουν την παραγωγή των β-αλυσίδων, είναι διαταραγμένο, ενώ το άλλο λειτουργεί κανονικά, το άτομο καλείται ετεροζυγώτης της β-ΜΑ.

Η διαταραχή αυτή, έχει σαν συνέπεια να μην παράγεται η κανονική ποσότητα της αιμοσφαιρίνης που απαιτείται, αλλά μειωμένη. Το γεγονός αυτό δεν δημιουργεί ανωμαλίες στη φυσιολογική λειτουργία του οργανισμού.

Χαρακτηριστικά ετεροζυγών ατόμων με β-μεσογειακή αναιμία
1. Είναι άτομα που παράγουν μικρότερη ποσότητα αιμοσφαιρίνης από την κανονική, δεν εμφανίζουν συμπτωματολογία και χαρακτηρίζονται ως υγιή.

2. Είναι δυνατόν να μεταβιβάσουν τη γονιδιακή διαταραχή στα παιδιά τους με τις περιπτώσεις και τα ποσοστά που αναφέρονται στο παρακάτω σχήμα.

3. Μπορούν να γίνουν εθελοντές αιμοδότες, εφόσον πληρούν τα κριτήρια που απαιτούνται για να δώσει κανείς αίμα.

4. Οι ετεροζυγώτες ή φορείς της β-ΜΑ δεν έχουν καμιά σχέση με τους φορείς του AIDS ή της ηπατίτιδας. Ο συγχεόμενος όρος φορέας, έχει να κάνει με την έννοια ότι το άτομο αυτό, μεταφέρει μια γονιδιακή διαταραχή που μπορεί να μεταβιβαστεί από γενιά σε γενιά, και δεν έχει να κάνει με τη μόλυνση ή μετάδοση κάποιας νόσου. (Δες ΠΙΝΑΚΑ Α). Για την αποφυγή αυτής της σύγχυσης σήμερα καθιερώνεται όλο και περισσότερο ο όρος ετεροζυγώτης της β-ΜΑ, για να δηλώσει την ετερόζυγη κατάσταση της νόσου, και όχι οι όροι φορέας ή στίγμα που άστοχα μέχρι σήμερα χρησιμοποιούνται.

ΠΡΟΣΟΧΗ !!!
Γονείς, που απέκτησαν υγιή παιδιά, και προγραμματίζουν να αποκτήσουν και άλλο παιδί, θα πρέπει απαραιτήτως να ελέγχονται προληπτικά πριν τη σύλληψη, για το αν είναι ετεροζυγώτες της β-ΜΑ, και να μη θεωρούν ότι είναι αμέτοχοι στην πιθανή γέννηση ενός τέτοιου παιδιού, γιατί μπορεί να είναι ετεροζυγώτες που έτυχαν της ευνοϊκής πιθανότητας του 75% (Ε=50% και Υ=25%) όπως χαρακτηριστικά παριστάνεται στο παραπάνω σχήμα (2).

Ποια είναι η συχνότητα των ετερόζυγων ατόμων στην Ελλάδα;
Η μέση συχνότητα των ετερόζυγων ατόμων για τη Μ.Α. στο γενικό πληθυσμό, είναι γύρω στο 10%. Αυξημένο ποσοστό που φθάνει το (15-20%) παρουσιάζουν ο νομός ΚΑΡΔΙΤΣΑΣ και τα νησιά ΚΕΡΚΥΡΑ - ΛΗΜΝΟΣ και ΛΕΣΒΟΣ ενώ, δεύτεροι σε συχνότητα, που φθάνει το (10-15%) έρχονται οι νομοί ΑΡΤΑΣ- ΑΧΑΪΑΣ - ΗΛΕΙΑΣ - ΛΑΡΙΣΑΣ - ΤΡΙΚΑΛΩΝ -ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ - ΡΕΘΥΜΝΟΥ και τα νησιά ΕΥΒΟΙΑ και ΡΟΔΟΣ.

Τα άτομα αυτά που κατάγονται ή διαμένουν στους νομούς αυτούς, είναι σαφές, ότι θα πρέπει για ένα λόγο παραπάνω, να ελέγχονται απαραιτήτως, πριν τεκνοποιήσουν.

Τι καλείται ομοζυγώτης ή πάσχοντας από Μεσογειακή αναιμία;
'Oταν σ' ένα άτομο και τα 2 γονίδια που ελέγχουν την παραγωγή των β-αλυσίδων είναι διαταραγμένα, τότε το άτομο αυτό καλείται ομοζυγώτης της β-ΜΑ. Η διαταραχή αυτή έχει σαν αποτέλεσμα τη μη παραγωγή ή την παραγωγή μικρής ποσότητας αιμοσφαιρίνης σε σχέση με αυτή που απαιτείται. Αποτέλεσμα της σοβαρής αυτής κατάστασης είναι η διατάραξη της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού και η κλινική έκφραση της νόσου.

Χαρακτηριστικά ομοζυγών ατόμων με β-μεσογειακή αναιμία
1. Είναι άτομα που δεν παράγουν ή παράγουν μικρή ποσότητα αιμοσφαιρίνης, εμφανίζουν συμπτώματα και χαρακτηρίζονται ως πάσχοντα.

2. Πάντοτε μεταβιβάζουν την γονιδιακή διαταραχή στα παιδιά τους με τις περιπτώσεις και τα ποσοστά που αναφέρονται στο παρακάτω σχήμα.

3. Δεν μπορούν να γίνουν εθελοντές αιμοδότες.

4. Οι ομοζυγώτες ή πάσχοντες από Μ.Α. που ακολουθούν τη διεθνώς εγκεκριμένη θεραπεία που τους εξασφαλίζει την αποτροπή κάποιων συνεπειών στην υγεία τους, δε διαφέρουν ούτε υστερούν σε κανένα τομέα λειτουργικότητας, από τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας μας. Η άγνοια, η προκατάληψη, και ο στιγματισμός από μια μερίδα της κοινωνίας, ήταν τα αίτια που τα άτομα αυτά περιθωριοποιήθηκαν και θεωρήθηκαν εσφαλμένα, ως αδύναμα και ανίκανα για τη ζωή

ΠΡΟΣΟΧΗ !!! Η πιθανότητα απόκτησης παιδιού με β-ΜΑ υπάρχει ΜΟΝΟ όταν και οι δύο γονείς είναι ετεροζυγώτες της β-ΜΑ, ή όταν ο ένας από τους δύο είναι ομοζυγώτης και ο άλλος ετεροζυγώτης.

Ποιες είναι οι παθοφυσιολογικές συνέπειες της νόσου;
Οι κύριες παθοφυσιολογικές συνέπειες που χαρακτηρίζουν τα ομόζυγα άτομα, είναι αποτέλεσμα της πρωτογενούς βλάβης, που δεν είναι άλλη από τη μειωμένη παραγωγή αιμοσφαιρίνης, λόγω αδυναμίας παραγωγής των β-αλύσεων αυτής.

Έτσι έχουμε:
1. Μειωμένη πρόσληψη, μεταφορά και απόδοση οξυγόνου στους ιστούς και κατα συνέπεια τη σοβαρή αυτή κατάσταση που χαρακτηρίζεται ως υποξία των ιστών.

2. Καταστροφή των ερυθρών λόγω της συγκέντρωσης πολλών α-αλύσεων (που περισσεύουν) μέσα στο ερυθρό, αφού δεν υπάρχουν οι β-αλυσίδες για να ενωθούν. Η συσσώρευση αυτή των α-αλυσίδων, αλλοιώνει μορφολογικά και λειτουργικά το ερυθρό κύτταρο, με αποτέλεσμα να έχουμε λόγω της πρόωρης καταστροφής τους, μείωση του αιματοκρίτη και κλινικά σημεία και συμπτώματα αναιμίας.

3. Αύξηση του σιδήρου στον οργανισμό, ο οποίος απελευθερώνεται από τον μεγάλο αριθμό ερυθρών που προσλαμβάνονται από τις μεταγγίσεις και καταστρέφονται. Ο σίδηρος αυτός εναποτίθεται στα ζωτικά όργανα, αφού δεν υπάρχει μηχανισμός από τον οργανισμό να απομακρύνει το πλεόνασμα, και έτσι δημιουργείται η σοβαρή αυτή κατάσταση που λέγεται αιμοσιδήρωση των οργάνων.

Πώς αντιμετωπίζεται σήμερα η Μεσογειακή αναιμία;
Η β-Μεσογειακή αναιμία, παρόλο που γίνονται πολλές προσπάθειες σε διάφορους τομείς για ριζική αποτελεσματική θεραπεία, αντιμετωπίζεται σήμερα με την παρακάτω θεραπευτική αγωγή:

1. Τακτικές μεταγγίσεις αίματος, που γίνονται ανά 20-30 μέρες περίπου, με δύο μονάδες αίματος ανά άτομο, για εξάλειψη της αναιμίας και της υποξίας των ιστών.

2. Καθημερινή αποσιδήρωση, που γίνεται με υποδόρια έγχυση ουσίας (Δεσφεριοξαμίνη), μέσω ειδικής συσκευής η οποία διαρκεί 10-12 ώρες και απομακρύνει το σίδηρο από τον οργανισμό, για την αποτροπή της αιμοσιδήρωσης των οργάνων.

3. Συχνή ιατρική παρακολούθηση, για τον έλεγχο της ανταπόκρισης στη θεραπευτική αγωγή και την αποφυγή δυσάρεστων επιπλοκών της νόσου.

Σκέψου ότι:
Κάθε άτομο με ΜΑ χρειάζεται περίπου 30 αιμοδότες το χρόνο. Αναγνωρίζοντας κανείς τις μεγάλες ανάγκες αίματος που απαιτούνται για τη θεραπεία αυτών των ατόμων, όσο και για μια σειρά άλλων καταστάσεων (τροχαία ατυχήματα, τακτικά ή έκτακτα χειρουργεία, άλλες αιματολογικές ασθένειες, νεφροπαθείς, τοκετοί κ.ά.) πιστεύουμε ότι αξίζει κάθε υγιής άνθρωπος να προσπαθήσει να γίνει εθελοντής αιμοδότης, καθώς έτσι βοηθά στην κάλυψη ενός μέρους των παραπάνω αναγκών και παράλληλα καλύπτει τον εαυτό του ή συγγενή του α' βαθμού σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης. Πέρα όμως από αυτούς τους λόγους ο ίδιος βοηθά στη γενικότερη ανάπτυξη της εθελοντικής προσφοράς αίματος και στη διάδοση του θεσμού και της ιδέας της Εθελοντικής αιμοδοσίας.

Ποιες είναι οι δυνητικές επιπλοκές της νόσου;

ΑΜΕΣΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ:
Οι επιπλοκές αυτές είναι απόρροια των συχνών μεταγγίσεων και της καθημερινής αποσιδήρωσης.

Από τις συχνές μεταγγίσεις μπορεί να παρουσιαστούν:
1. Πυρετικές ή αλλεργικές αντιδράσεις.
Κατά τη μετάγγιση είναι δυνατόν να διέλθουν μικρές ποσότητες πλάσματος, λευκών, αιμοπεταλίων, τοξινών ή αλλοαντισωμάτων και να προκαλέσουν τέτοιες αντιδράσεις. Τα τελευταία χρόνια με τη χρήση σύγχρονων τεχνικών φιλτραρίσματος ή πλυμένων ερυθρών, οι επιπλοκές αυτές έχουν σημαντικότατα περιοριστεί.

2. Ασυμβατότητα και οξείες αιμολυτικές αντιδράσεις.
Η επιπλοκή αυτή είναι πολύ σπάνια, χάρη στο σχολαστικό έλεγχο των αιμοδοσιών, στη συμβατότητα των μονάδων αίματος μεταξύ δότη και λήπτη.

3. Μετάδοση αιματογενών νοσημάτων.
Ο κίνδυνος μετάδοσης τέτοιων νοσημάτων, όπως είναι το ΑΙDS η ηπατίτιδα (Β,C,D και G), και η σύφιλη, είναι μηδαμινός, γιατί οι ασθενείς αυτοί μεταγγίζονται μόνο με ερυθρά αιμοσφαίρια, στα οποία δεν βρίσκονται οι ιοί και στο γεγονός ότι γίνεται σχολαστική επιλογή των αιμοδοτών και εξονυχιστικός εργαστηριακός έλεγχος των χορηγούμενων μονάδων.

4. Αλλοανοσοποίηση.

Από την χρήση της καθημερινής αποσιδήρωσης μπορεί να εμφανιστούν:
1. Τοπικές αλλεργικές ή φλεγμονώδεις αντιδράσεις.
Ενδέχεται να παρουσιαστούν στο σημείο της υποδόριας έγχυσης προκαλώντας οίδημα, ερυθρότητα, θερμότητα, κνησμό και πόνο.

2. Συστηματική αλλεργική αντίδραση.
Είναι σπάνια επιπλοκή της Δεσφεριοξαμίνης.

3. Διαταραχές από τους οφθαλμούς και τα αυτιά.
Μπορεί να προκληθούν όταν τα επίπεδα της φερριτίνης είναι χαμηλά και συνεχίζεται η χρήση υψηλών δόσεων του φαρμάκου.

4. Οστεοπενία και δυσμορφίες των οστών.
Επιπλοκές που εμφανίζονται μετά από μακροχρόνια χρήση της χηλικής ουσίας Δεσφεριοξαμίνης.

MΑΚΡΟΧΡΟΝΙΕΣ Η ΑΠΩΤΕΡΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ:
Οι επιπλοκές αυτές είναι απόρροια της συσσώρευσης του σιδήρου στα ζωτικά όργανα (αιμοσιδήρωσης), όταν δεν ακολουθείται συστηματικά η μέθοδος της αποσιδήρωσης.

Οι σοβαρότερες μακροχρόνιες επιπλοκές που μπορεί να πάθουν τα άτομα αυτά είναι:
Kαρδιολογικές επιπλοκές.
Καρδιακή ανεπάρκεια.
Αρρυθμίες.
Κολποκοιλιακούς αποκλεισμούς, κά
Eνδοκρινολογικές επιπλοκές.
Σακχαρώδη Διαβήτη.
Υπογοναδοτροφικό Υπογοναδισμό.
Υποπαραθυρεοειδισμό.
Υποθυρεοειδισμό, κά
Ηπατολογικές επιπλοκές.
Ηπατίτιδες.
Χολολιθιάσεις.
Aιματολογικές επιπλοκές.
Αιμολύσεις.
Υπερσπληνισμό.

Η σωστή ακολούθηση των κανόνων της σύγχρονης θεραπευτικής αγωγής, εμποδίζει την ανάπτυξη των απώτερων επιπλοκών.

Ποια είναι τα μελλοντικά σχήματα θεραπείας;
Στον ορίζοντα της τελικής θεραπείας ή της βελτίωσης της σημερινής θεραπευτικής αγωγής αναφαίνονται πολλές ελπιδοφόρες προσπάθειες, που σήμερα βρίσκονται ακόμη σε πειραματικό - ερευνητικό στάδιο όπως:

Μέτρα βελτίωσης:
1. Ανάπτυξη της τεχνικής νεοκυττάρων, για παράταση του μεσοδιαστήματος των μεταγγίσεων. Η τεχνική αυτή, απαιτεί για να εφαρμοστεί, ανάπτυξη της εθελοντικής προσφοράς αίματος.

2. Εξεύρεση θεραπευτικής αγωγής από το στόμα για την αποσιδήρωση, για την εξασφάλιση πιο εύκολης και ανώδυνης αγωγής.

Ριζικά μέτρα:
1. Μεταμόσχευση μυελού των οστών,

2. Ενεργοποίηση μηχανισμού της εμβρυικής αιμοσφαιρίνης,

3. Αποκατάσταση της γονιδιακής διαταραχής,

Μπορεί να εξαλειφθεί σήμερα η Μεσογειακή Αναιμία;
Βεβαίως και μπορεί να εξαλειφθεί, γιατί σήμερα, η καλύτερη θεραπευτική αντιμετώπιση της Μεσογειακής Αναιμίας είναι, η Πρόληψη. Η Πρόληψη είναι η πιο θετική και σίγουρη ενέργεια για να περιορίσουμε τη γέννηση ατόμων με Μεσογειακή Αναιμία, με απώτερο σκοπό να την εξαλείψουμε. Προς μια τέτοια κατεύθυνση είναι αναγκαία η συνεργασία κάθε ανθρώπου. Κι αυτό είναι φυσικό, καθώς το να γνωρίζεις τι πιθανότητες έχεις να αποκτήσεις με τον / την σύντροφό σου παιδί με Μεσογειακή Αναιμία, άπτεται πρωταρχικά στη δική σου ευαισθητοποίηση και πρωτοβουλία.

Η γνώση αυτής της πιθανότητας από τους υποψήφιους γονείς περνά από τον εξής δρόμο:
1. ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΚΑΙ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ που μπορεί να ξεκινήσει από τις μικρές ηλικίες.

2. ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΗ ΠΡΟΛΗΠΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ για αναγνώριση των ετερόζυγων ατόμων ξεκινώντας από τους νομούς με αυξημένη συχνότητα

3. ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΟΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ ΜΕΛΛΟΝΥΜΦΩΝ για το αν είναι ετερόζυγοι της Μ.Α. με μοναδικό σκοπό τη γνώση του ζευγαριού και μόνο.

4. ΠΡΟΓΕΝΕΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ της εγκύου μητέρας κάθε ετερόζυγου ζευγαριού που θέλει να αποκτήσει παιδί, με σκοπό τη γνώση του ζευγαριού για την κατάσταση του παιδιού τους και όχι την παρέμβαση (εάν είναι ομοζυγώτης) στην τελική επιλογή για εξέλιξη ή διακοπή της κύησης που είναι απόφαση αποκλειστικά δική τους.

Εάν ο δρόμος αυτός εφαρμοζόταν από το κράτος και τον ακολουθούσε καθένας μας, θα είχαμε τα πιο ευνοϊκά αποτελέσματα, γιατί με το δρόμο αυτό επιτυγχάνεται:
α) Κάθε ζευγάρι να γνωρίζει επακριβώς την πιθανότητα που έχει να αποκτήσει παιδί με ΜΑ και να αναλάβει την ανάλογη ευθύνη για την πιθανότητα αυτή.

β) Κάθε ζευγάρι να αποφύγει εάν το επιθυμεί τη γέννηση παιδιού με ΜΑ, σε περίπτωση που η προγενετική εξέταση πιστοποιήσει σχετική ανωμαλία στο έμβρυο, κάνοντας τεχνητή άμβλωση.

γ) Η γέννηση παιδιού με ΜΑ, όταν οι γονείς δεν επιθυμούν να διακόψουν την κύηση στην περίπτωση που η προγενετική εξέταση δείξει ανωμαλία στο έμβρυο. Τότε όμως οι γονείς, ήδη θα γνωρίζουν την κατάσταση και θα είναι προετοιμασμένοι ώστε να παρέχουν στο παιδί με ΜΑ το περιβάλλον εκείνο που θα τα εξασφαλίσει μια απόλυτα φυσιολογική ζωή ψυχολογικά και σωματικά.

Η προληπτική εξέταση που καλό θα είναι να την κάνει κάθε νέο άτομο, πριν ακόμα δημιουργήσει σχέση, για να γνωρίζει εάν είναι ετερόζυγος ως προς την Μεσογειακή Αναιμία, γίνεται ΜΟΝΟ στις ειδικές Μονάδες πρόληψης που υπάρχουν σε διάφορες περιοχές στην Ελλάδα. Η εξέταση αυτή είναι πολύ εύκολη για τον υποψήφιο. Απαιτούνται 2,5 ml αίματος (όσο χρειάζεται και για μια γενική εξέταση αίματος) και το αποτέλεσμα της εξέτασης δίνεται αποκλειστικά στον ενδιαφερόμενομετά από μια εβδομάδα,μαζί με τις κατάλληλες γενετικές συμβουλές.

Το πιστοποιητικό μελονύμφων είναι μια ασφαλιστική δικλείδα και μια επιβεβαίωση για το εάν το ζευγάρι ενδιαφέρθηκε να κάνει την προληπτική εξέταση για τη Μεσογειακή Αναιμία που του δίνει την δυνατότητα να γνωρίζει τις πιθανότητες που έχει να αποκτήσει παιδί με ή χωρίς Μεσογειακή Αναιμία. Το μέτρο αυτό που στην Ελλάδα δεν έχει εφαρμοστεί (έχει εφαρμόσει όμως η Εκκλησία της Κύπρου) αποδεικνύει περίτρανα τη σημαντικοτητά του κρίνοντας από τα αποτελέσματα που έχει η Κύπρος στις γεννήσεις παιδιών με Μεσογειακή Αναιμία (ποσοστό γεννήσεων τα τελευταία χρόνια=0%).

Η προγενετική εξέταση που θα πρέπει να κάνει η έγκυος γυναίκα σε κάθε ετερόζυγο ζευγάρι αποτελεί το έσχατο μέτρο πρόληψης για αποφυγή γέννησης παιδιιού με Μεσογειακή Αναιμία. Η εξέταση αυτή γίνεται σε εξειδικευμένα κέντρα και εφαρμόζεται στις αρχές του 3ου εμβρυικού μήνα. Απαιτείται λήψη πλακούντα από το κύημα μετά από τοπική αναισθησία και είναι απαραίτητη η συνεργασία γιατρού και εγκύου. Το αποτελεσμά της ανακοινώνεται στους ενδιαφερόμενους-γονείς μετά από δύο εβδομάδες και η απόφαση για εξέλιξη ή διακοπή της κύησης (εάν το έμβρυο βρεθεί ομοζυγώτης) ανήκει αποκλειστικά στους ίδιους τους γονείς.

Μπορεί ένας ετεροζυγώτης της Μεσογειακής αναιμίας να γίνει εθελοντής αιμοδότης;
Βεβαίως και μπορεί, αρκεί να έχει ικανοποιητικά επίπεδα αιματοκρίτη ή αιμοσφαιρίνης και να τηρεί όλα τα υπόλοιπα κριτήρια που χρειάζονται για να δώσει κανείς εθελοντικά αίμα.

Πόσες μονάδες αίματος το χρόνο χρειάζεται ένα άτομο με Μεσογειακή αναιμία;
Αν αναλογιστεί κανείς ό,τι κάθε άτομο με Μεσογειακή αναιμία είναι αναγκαίο να υποβάλλεται σε μετάγγιση αίματος ανά 15ήμερο περίπου με δύο μονάδες αίματος (συμπυκνωμένων ερυθρών) καταλαβαίνει ό,τι χρειάζεται 4 μονάδες αίματος/μήνα ή 48 μονάδες αίματος/έτος που αντιστοιχούν σε ανάλογο αριθμό αιμοδοτών. Γνωρίζοντας ό,τι κάθε μονάδα περιέχει περίπου 350ml αίματος, από υπολογισμούς αποδεικνύεται ό,τι κάθε άτομο με Μεσογειακή αναιμία χρειάζεται (48x350ml)=16.800ml αίματος το χρόνο ή πιο απλά περίπου 17 λίτρα αίματος.


Πaεριμένουμε με ανυπομονησία τις διακοπές, για να ξεκουραστούμε, να χαρούμε τον ήλιο και τη θάλασσα και να περάσουμε λίγες ημέρες χαλάρωσης με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Κρίμα δεν είναι μερικές «κακές» συνήθειες να μας χαλάσουν τη διάθεση και να μας οδηγήσουν στο γιατρό με λοιμώξεις ή φλεγμονές των γεννητικών οργάνων; Για το λόγο αυτό, ρωτήσαμε και μάθαμε από τι κινδυνεύουμε συνήθως στις διακοπές και πώς μπορούμε να προστατευτούμε.

1.Είναι αλήθεια ότι το καλοκαίρι οι γυναικολογικές λοιμώξεις είναι... στο φόρτε τους;
Το καλοκαίρι, οι πιθανότητες να «κολλήσουμε» μύκητες ή κάποιο μικρόβιο αυξάνονται, επειδή τους μήνες αυτούς ο γυναικείος οργανισμός είναι περισσότερο ευάλωτος. Μάλιστα, το διάστημα αυτό οι γιατροί δέχονται περισσότερα περιστατικά κολπικών λοιμώξεων, κυστίτιδας και σαλπιγγίτιδας από ό,τι το χειμώνα.

2.Οι παθήσεις αυτές είναι σοβαρές;
Οι μυκητιάσεις και οι λοιμώξεις του καλοκαιριού είναι αρκετά συχνές και αντιμετωπίζονται εύκολα. Ωστόσο, αν δεν διαγνωστούν έγκαιρα, μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά προβλήματα στα αναπαραγωγικά όργανα, όπως σαλπιγγίτιδα, αποστήματα, ακόμη και περιτονίτιδα.

3.Ποιες καταστάσεις και συνήθειές μου τις ευνοούν;
Η αυξημένη θερμοκρασία της εποχής σε συνδυασμό με την υγρασία στην περιοχή του κόλπου, αλλά και το αλκαλικό περιβάλλον που δημιουργεί συνήθως ο ιδρώτας, ευνοούν την ανάπτυξη μυκήτων. Καθώς μάλιστα ο οργανισμός εξαντλείται ευκολότερα λόγω της ζέστης, αλλά και της αύξησης των δραστηριοτήτων μας, μας κάνει ακόμη πιο ευάλωτες σε αυτούς. Όσο για τα μικρόβια, τα βρίσκουμε παντού, από τις τουαλέτες στην καφετέρια μέχρι την άμμο, τις θάλασσες και τις πισίνες. Ας μην ξεχνάμε, επίσης, ότι την περίοδο των διακοπών χαλαρώνουμε και έχουμε εντονότερη σεξουαλική δραστηριότητα. Επιπλέον, τα στενά παντελόνια και τα συνθετικά εσώρουχα, αλλά και το γεγονός ότι μένουμε με βρεγμένο μαγιό ή δεν ξεπλενόμαστε μετά το μπάνιο ή τη σεξουαλική επαφή, μπορεί να μας δημιουργήσουν πρόβλημα.

4.Τι να κάνω για να προφυλαχτώ;
Φοράμε ελαφριά και φαρδιά ρούχα, και όχι «κολλητά» παντελόνια.
Επιλέγουμε εσώρουχα από φυσικές ίνες (βαμβάκι, λινό, μετάξι), τα οποία πλένουμε σε ζεστό νερό και σιδερώνουμε.
Δεν αφήνουμε το μαγιό να στ εγνώνει πάνω μας.
Αποφεύγουμε να χρησιμοποιούμε σερβιετάκια όταν δεν υπάρχει λόγος (μία συνήθεια που έχουν πολλές νέες κοπέλες). ➔Δεν ξαπλώνουμε απευθείας πάνω στην άμμο ή στην ξαπλώστρα, αλλά απλώνουμε πρώτα μια στεγνή πετσέτα ή μια ψάθα. ➔Κάνουμε ντους μετά το μπάνιο και τη σεξουαλική επαφή.

5.Οι κολπικές πλύσεις βοηθάνε;
Δεν χρειάζεται να κάνουμε κολπικές πλύσεις, εφόσον δεν παρουσιάζουμε κάποιο σύμπτωμα όπως τα παραπάνω. Η συχνή χρήση αντισηπτικών στην ευαίσθητη περιοχή μπορεί να επηρεάσει τη χλωρίδα της, επειδή τα διαλύματα αυτά σκοτώνουν και τα «φιλικά» βακτήρια, που ελέγχουν την παραγωγή μυκήτων. Προληπτικά, καλό είναι, επίσης, να μη χρησιμοποιούμε ούτε εκείνα που διατηρούν σταθερό το pH του κόλπου.

6.Αυξάνονται οι πιθανότητες να κολλήσω κάτι αν πάω για μπάνιο τις «δύσκολες μέρες»;
Τις πρώτες ημέρες, που η ροή είναι μεγάλη, καλό είναι να αποφεύγουμε το μπάνιο στη θάλασσα ή στην πισίνα, επειδή ο κίνδυνος να «κολλήσουμε» κάτι αυξάνεται. Τις υπόλοιπες ημέρες μπορούμε να κάνουμε τις βουτιές μας χρησιμοποιώντας ταμπόν, αρκεί όμως να το αφαιρούμε αμέσως μόλις βγούμε από το νερό.

7.ετά την επιστροφή από τις διακοπές, πρέπει να υποβληθώ σε γυναικολογικό έλεγχο;
Ναι, εφόσον παρουσιάζουμε κάποιο σύμπτωμα όπως αυτά που αναφέρονται παραπάνω. Σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να επισκεφτούμε αμέσως το γιατρό για τις απαραίτητες εξετάσεις και την έγκαιρη αντιμετώπιση του προβλήματος.

Και οι άνδρες;

Μπορεί να μην παρουσιάζουν την ίδια ευαισθησία με τις γυναίκες, αν, ωστόσο, παρατηρήσουν κάποιο έκκριμα από την ουρήθρα ή νιώθουν πόνο κατά την ούρηση, πρέπει και αυτοί να απευθυνθούν στο γιατρό τους.



Ποιοι κίνδυνοι «παραμονεύουν»;
Οι γυναικείες παθήσεις που εκδηλώνονται κυρίως την καλοκαιρινή περίοδο είναι οι εξής:

Μυκητιάσεις
Η ανάπτυξή τους ευνοείται από την αυξημένη υγρασία της ευαίσθητης περιοχής και την υψηλή θερμοκρασία.
Συμπτώματα Φαγούρα, κάψιμο, ερεθισμός, λευκές εκκρίσεις, πόνος κατά την ούρηση και τη συνουσία.
Θεραπεία Συνήθως απαιτείται αγωγή με κολπικές αλοιφές, υπόθετα, αλλά και αγωγή από το στόμα. Αγωγή πρέπει να ακολουθήσει και ο σύντροφος, ενώ κατά τη διάρκεια της θεραπείας είναι απαραίτητη η χρήση προφυλακτικού.

Μικροβιακές κολπίτιδες
Είναι, για παράδειγμα, οι κολπίτιδες από τριχομονάδες, κοινά μικρόβια, χλαμύδια.
Συμπτώματα Ερυθρότητα, κνησμός, κάψιμο, επώδυνη ούρηση και έκκρισεις με δυσάρεστη οσμή και λευκό, πράσινο ή κιτρινοπράσινο χρώμα.
Θεραπεία Η αγωγή εξαρτάται από το μικρόβιο και μπορεί να είναι σε μορφή χαπιού ή κολπικής αλοιφής. Και εδώ η θεραπεία του συντρό­φου είναι απαραίτητη, καθώς και το προφυλακτικό.

Λοιμώξεις του ουροποιητικού συστήματος
Συνηθέστερη είναι η κυστίτιδα, που ευνοείται από τη μειωμένη πρόσληψη υγρών.
Συμπτώματα Πόνος, κάψιμο, δυσκολία κατά την ούρηση και συχνουρία, ενώ αποβάλλουμε πολύ μικρή ποσότητα ούρων.
Θεραπεία Δίνονται αντιβιοτικά, ώστε να μην επεκταθεί η φλεγμονή στο ανώτερο ουροποιητικό.

Ιογενείς λοιμώξεις
Η αυξημένη σεξουαλική δραστη­ριό­­τητα που παρατηρείται το καλοκαίρι, αυξάνει και τις πιθα­νό­τητες να προσβληθούμε από τον ιό των κονδυλωμάτων (HPV) ή από έρπητα των γεννητικών οργάνων, αν δεν παίρνουμε τα μέτρα μας.
Συμπτώματα Στον HPV μπορεί να εμφανίσουμε σπυράκια, σαν αυτά της ακμής. Tα συμπτώ­ματα του έρπητα περιλαμβάνουν κάψιμο στη γεννητική περιοχή, δυσουρία, πυρετό, φυσαλίδες στα γεν­νητικά όργανα και επώδυνα έλκη.
Θεραπεία Για τα κονδυλώματα εφαρμόζεται τοπική θεραπεία (λέι­ζερ, κρυοπηξία, ηλεκτροκαυ­τηρίαση) ή συστήνονται φάρμακα. Για τον έρπητα χορηγούνται αντιικά σε μορφή αλοιφής ή δισκίων και συστήνονται, μεταξύ άλλων, συχνά χλιαρά μπάνια και κρύες κομπρέσες στις φουσκάλες.

Φλεγμονές
Εμφανίζονται ως σαλπιγγίτιδα ή ως άτυπες φλεγμονές της πυέλου.
Συμπτώματα Πόνος στην κοιλιά και ίσως πυρετός, ενώ μπορεί να αυξηθούν τα κολπικά υγρά.
Θεραπεία Συνήθως χορηγείται αντιβίωση.



 


Mπορούμε να κάνουμε κάτι για να προλάβουμε ή και να αντιμετωπίσουμε την κυτταρίτιδα, γνωρίζοντας ότι απασχολεί -κάποια στιγμή στη ζωή τους- 7 στις 8 γυναίκες;




 Μπορεί εύκολα να
αποκαλύπτουμε το σώμα μας από τη μέση και πάνω, αλλά από τη μέση και κάτω πολλές γυναίκες, ακόμα και στην παραλία, φορούν παρεό πάνω από το μαγιό για να μην αποκαλυφθούν τυχόν ατέλειες.


Ο μοναδικός τρόπος για την προστασία από τον καρκίνο του μαστού είναι η αυτοεξέταση της γυναίκας, αλλά και η περιοδική μαστογραφία για τις ηλικίες μετά τα 40.

Κάθε πότε θα πρέπει να αυτοεξετάζομαι;

Κάθε γυναίκα θα πρέπει να ψηλαφά μόνη της τους μαστούς της τουλάχιστον μία φορά το μήνα και κατά προτίμηση την 10η ημέρα του κύκλου. Μέσω της ψηλάφησης αυξάνεται η πιθανότητα να εντοπιστούν ακόμα και πολύ μικροί όγκοι, δηάδή σε πολύ πρώιμα στάδια, οπότε αυξάνεται και η πιθανότητα αποτελεσματικής αντιμετώπισης.

Με ποιον τρόπο θα αυτοεξετάζω τους μαστούς μου;

H αυτοεξέταση θα πρέπει να γίνεται την 10 ημέρα της περιόδου. Η αυτοεξέταση περιλαμβάνει 2 στάδια: ΒΛΕΠΩ και ΨΗΛΑΦΩ.

ΒΛΕΠΩ: Τι θα πρέπει να παρατηρήσω και να ελέγξω στους μαστούς μου;

ΒΛΕΠΩ: Θα πρέπει να σταθείς απέναντι από έναν καθρέπτη, γυμνή από τη μέση και πάνω. Θα πρέπει να παρατηρήσεις και τους δύο μαστούς μέσα από τον καθρέπτη. Ο ένας μαστός ενδεχομένως να είναι μεγαλύτερος από τον άλλο. Αυτό είναι φυσιολογικό και δεν θα πρέπει να σε ανησυχεί. Παρατηρείς επίσης για

1. αλλαγή μεγέθους ή στο σχήμα των θηλών

2. ροή υγρού ή αίματος από τις θηλές

3. αλλαγή στην μορφή του δέρματος των μαστών (ρυτίδωση ή φλοιός πορτοκαλιού)

4. Σηκώνεις τα χέρια και γυρνάς το σώμα σου σε γωνία ως προς τον καθρέπτη, ώστε να παρατηρήσεις τους μαστούς σε όλη την επιφάνειά τους.

ΨΗΛΑΦΩ: Πως θα τους εξετάσω;

ΨΗΛΑΦΩ: Η ψηλάφηση γίνεται σε ξαπλωμένη θέση.

1. Ξάπλωσε σε ένα κρεβάτι και βάλε ένα μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι σου.

2. Σήκωσε το χέρι που είναι στην πλευρά του μαστού που θες να εξετάσεις και τοποθέτησέ το επάνω από το κεφάλι σου.

3. Με το άλλο χέρι ψηλάφησε με κυκλικές κινήσεις το μαστό σου. Για να είσαι σίγουρη ότι ψηλαφάς όλον τον μαστό χώρισέ τον νοητά σε 4 τμήματα (τεταρτημόρια) και βεβαιώσου ότι τα ψηλάφησες όλα.

4. Να ψηλαφήσεις επίσης και την θηλή και να την πιέσεις και να δεις αν βγαίνει κάποιο υγρό ή αίμα.

5. Στο τέλος να ψηλαφήσεις και την αντίστοιχη μασχάλη και να ψάξεις αν υπάρχουν τυχόν διογκώσεις, που μπορεί να είναι λεμφαδένες. Για να ψηλαφήσεις τη μασχάλη θα πρέπει να κατεβάσεις το χέρι (του οποίου τη μασχάλη εξετάζεις) παράλληλα με το σώμα.

6. Κάνε ακριβώς τα ίδια βήματα και για τον άλλο μαστό.

Για ποιον λόγο θα πρέπει να εξετάσω και την μασχάλη μου, όταν ψηλαφώ τον μαστό μου;

Ένα μεγάλο μέρος των ουσιών που μεταφέρονται στους μαστούς με το αίμα, απομακρύνεται μέσω μικρών αγγείων (λεμφαγγείων), που καταλήγουν στην μασχάλη. Αν υποθέσουμε ότι υπάρχει κάποιος όγκος στο μαστό θα πρέπει να εξετάσουμε αν μέσω των λεμφαγγείων έχουν βλαφθεί και οι λεμφαδένες της μασχάλης. Η γνώση αυτή είναι πολύ σημαντική για την πρόγνωση της πορείας της κατάστασης.

Η μαστογραφία τι είναι;

Η μαστογραφία είναι μια ακτινογραφία των μαστών. Η μαστογραφία γίνεται σε χαμηλές δόσεις ακτινοβολίας ώστε να απεικονίζεται με ευκρίνεια το εσωτερικό των μαστών.

Κάθε πότε θα πρέπει να κάνει μια γυναίκα μαστογραφία;

Η μαστογραφία ενδείκνυται ως μέθοδος πρόληψης του καρκίνου για ηλικίες γυναικών μετά τα 40. Όλες οι γυναίκες θα πρέπει να υποβάλλονται σε μια μαστογραφία αναφοράς σε ηλικία 35-40 ετών. Από τα 40 έτη και μετά θα πρέπει να υποβάλλονται σε μαστογραφία κάθε χρόνο.


Ο μαστός είναι όργανο του δέρματος και η βασική του λειτουργία είναι η παραγωγή γάλακτος μετά τον τοκετό για τη θρέψη του νεογνού. Ωστόσο ο μαστός ως το εμφανέστερο από τα δευτερογενή χαρακτηριστικά του γυναικείου φύλου, έχει συνδυαστεί σε πολλές κοινωνίες από την αρχαιότητα έως σήμερα με τη θηλυκότητα, το δυναμικό αναπαραγωγής και τελικά πρωταγωνιστεί στις συμπεριφορές πρόκλησης του αντίθετου φύλου.

Κατά τη διάρκεια της ερωτικής επαφής είναι κοινωνικά αποδεκτό οι μαστοί να αποτελούν αντικείμενο παιχνιδιού και αμφοτερόπλευρης ερωτικής διέγερσης, κάτι στο οποίο συμβάλλει η πλούσια αισθητική νεύρωση που διαθέτουν.

Ποια είναι η δομή του μαστού;

Κάθε γυναικείος μαστός έχει μία θηλή, η οποία περιβάλλεται από τη θηλαία άλω. Η θηλαία άλως περιβάλλει σαν δίσκος τη θηλή και περιέχει πολλούς σμηγματογόνους αδένες, οι οποίοι λιπαίνουν τη θηλή. Το γάλα παράγεται από τον μαζικό αδένα ο οποίος αποτελείται από πολλαπλούς λοβούς, οι οποίοι περιβάλλονται από λίπος. Η μισή μάζα του μαστού είναι λίπος, μέσα στο οποίο βρίσκονται οι λοβοί του μαζικού αδένα, ο οποίος μετά την εγκυμοσύνη υπερτρέφεται και παράγει γάλα. Το γάλα περνάει από τους γαλακτοφόρους πόρους, οι οποίοι εκβάλλουν στην κορυφή της θηλής.

Τι ρόλο παίζουν οι λεμφαδένες της μασχάλης;

Κάθε μαστός δέχεται πλούσια αιμάτωση από τη συστηματική κυκλοφορία, ενω το αίμα από τους μαστούς διοχετεύεται στις αντίστοιχες φλέβες. Λέμφος από κάθε μαστό διοχετεύεται στους αντίστοιχους λεμφαδένες της μασχάλης. Οι λεμφαδένες της μασχάλης είναι οι πρώτοι στους οποίους μεθίστανται τα καρκινικά κύτταρα σε περιπτώσεις νεοπλασίας. Γιαυτό και στα ογκολογικά χειρουργεία του μαστού γίνεται και λεμφαδενκός καθαρισμός της μασχάλης.

Τι καθορίζει το μέγεθος των μαστών;

Το σχήμα και το μέγεθος των μαστών ποικίλλει και εξαρτάται τόσο από κληρονομικούς παράγοντες, όσο και από την ορμονική ανάπτυξη της γυναίκας. Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο ο ένας από τους δύο μαστούς να είναι μεγαλύτερος από τον άλλον. Αν αυτό συμβαίνει από μικρή ηλικία, τότε δεν είναι ανησυχητικό. Αν όμως αναπτυχθεί αυτή η διαφορά στο μέγεθος στη συνέχεια, τότε θα πρέπει να γίνει διερεύνηση (χωρίς να σημαίνει ότι κατ’ανάγκη είναι και παθολογικό). Το μέγεθος των μαστών αυξάνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, λόγω της υπερτροφίας των αδένων που προετοιμάζονται για την παραγωγή γάλακτος, που θα χρησιμοποιηθεί για τη θρέψη του νεογνού. Επίσης, το μέγεθος των μαστών μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια του μηνιαίου κύκλου με το μεγαλύτερο μέγεθος να παρατηρείται στο δεύτερο μισό του κύκλου, λόγω της κατακράτησης υγρών. Το μέγεθος των μαστών επίσης επηρεάζεται από την πρόσληψη ή την απώλεια βάρους της γυναίκας, μια και ο μαστός περιέχει σημαντική ποσότητα λίπους.



ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ