ΜΕΝΟΥ

ΑΡΘΡΑ ΣΕ ΠΕΡΙΛΗΨΗ




 


Τι είναι η ινομυαλγία και πού οφείλεται; Πότε πρέπει να απευθυνθούμε σε ειδικό; Πώς επιτυγχάνεται η διάγνωση; Ποιες εναλλακτικές μπορούν να βοηθήσουν; Υπάρχουν άλλες μορφές θεραπείας; Τι να προσέχουν οι πάσχοντες από ινομυαλγία; Ο κ. Γεώργιος Κατσίκας, Ρευματολόγος, δίνει τις απαντήσεις.



Υπερθυρεοειδισμός

 
Αυξάνει τις ανάγκες σε οξυγόνο και την ευαισθησία στην διέγερση του συμπαθητικού (αυξάνει το έργο που απαιτείται από την καρδιά ενώ προκαλείται ταχυκαρδία και αρρυθμία).
Πρέπει να αναζητείται σε κάθε περίπτωση ανεξήγητης φλεβοκομβικής ταχυκαρδίας ή κολπικής μαρμαρυγής ή σε καρδιακή ανεπάρκεια που είναι ανεξήγητη ή συνοδεύεται από ταχεία κυκλοφορία ή δεν ανταποκρίνεται στην θεραπεία.
Στον υπερθυρεοειδισμό ο θυρεοειδής αδένας είναι υπερβολικά δραστήριος και παράγει περισσότερες θυρεοειδείς ορμόνες από ότι χρειάζεται ο οργανισμός.
Οι γυναίκες προσβάλλονται μέχρι 6 φορές συχνότερα από ότι οι άνδρες. Η πάθηση εκδηλώνεται σπανιότερα στους ηλικιωμένους παρά στους νέους. Συμβαίνει πιο συχνά στις ηλικίες μεταξύ 20 και 40 ετών.
Περισσότερο από 70% των περιπτώσεων υπερθυρεοειδισμού οφείλονται στην ασθένεια Graves (διάχυτη τοξική βρογχοκήλη). Η ασθένεια αυτή προκύπτει λόγω του ότι το σύστημα άμυνας του οργανισμού, το ανοσοποιητικό σύστημα, εξαιτίας παθολογικής διαταραχής, επιτίθεται με αντισώματα εναντίον του θυρεοειδούς αδένα (αυτοάνοσος νόσος).
Τα παθολογικά αντισώματα κάνουν το θυρεοειδή αδένα στα άτομα με ασθένεια Graves, να παράγει περισσότερη θυροξίνη (Τ4) ή και τριιωδοθυρονίνη (Τ3) που είναι οι ορμόνες που συνθέτει και αποθηκεύει ο αδένας.
Η υπερλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα, εκτός από την ασθένεια Graves, μπορεί επίσης να προκληθεί και από άλλες παθολογικές καταστάσεις όπως οι ακόλουθες:
  • Η υποξεία θυρεοειδίτιδα (φλεγμονή του θυρεοειδούς αδένα)
  • Η τοξική πολυοζώδης βρογχοκήλη
  • Τοξικό αδένωμα
  • Υπερβολική έκθεση στο ιώδιο
  • Φαρμακευτικός υπερθυρεοειδισμός (λόγω χορήγησης υπερβολικών δόσεων θυροξίνης ή τριιωδοθυρονίνης)
  • Θυρεοειδίτιδα που συμβαίνει μετά από τη γέννα
Τα συχνότερα συμπτώματα του υπερθυρεοειδισμού περιλαμβάνουν:
  • Απώλεια βάρους που δεν εξηγείται λόγω περισσότερης σωματικής άσκησης ή λιγότερο φαγητό
  • Ταχυπαλμία (αίσθημα προκάρδιων παλμών με ταχυκαρδία) και άλλες ανωμαλίες του καρδιακού ρυθμού
  • Ιδρώτες και μείωση αντοχής της ζέστης (δυσανεξία στη ζέστη, εξάψεις)
  • Νευρικότητα
  • Μυϊκή αδυναμία, κούραση, εύκολη κόπωση
  • Τρέμουλο
  • Εξώφθαλμος (τα μάτια βγαίνουν προς τα έξω, προεξέχουν). Το κάπνισμα αυξάνει κατά πολύ τον κίνδυνο πιο σοβαρών προβλημάτων σε ασθενείς που πάσχουν από την ασθένεια Graves
  • Διόγκωση του θυρεοειδούς αδένα, βρογχοκήλη
Η ταχύτερη διάγνωση επιτρέπει έγκαιρη αντιμετώπιση και καλύτερα θεραπευτικά αποτελέσματα.
Τα συμπτώματα μπορεί να είναι σοβαρότερα ή πιο ήπια. Σε ηλικιωμένους τα συμπτώματα του υπερθυρεοειδισμού, δυνατόν ακόμη και να μην υπάρχουν.
Η διάγνωση βασίζεται στο ιατρικό ιστορικό, στην κλινική εξέταση και σε απλές συμπληρωματικές εξετάσεις όπως η μέτρηση των ορμονών.
Οι ορμόνες του θυρεοειδούς (Τ4, Τ3) βρίσκονται σε ψηλά επίπεδα ενώ η ορμόνη TSH (θυρεοειδοτρόπος ορμόνη, θυρεοτροπίνη) που εκκρίνεται από την υπόφυση του εγκεφάλου και ρυθμίζει την παραγωγή ορμονών από το θυρεοειδή αδένα, βρίσκεται σε χαμηλά επίπεδα.
Το σπινθηρογράφημα με τη βοήθεια ραδιοϊσοτόπων, βοηθά διότι έχει τη δυνατότητα να απεικονίζει περιοχές με λειτουργικές ανωμαλίες του θυρεοειδούς.
Η θεραπεία του υπερθυρεοειδισμού εξαρτάται από την αιτία. Τα θεραπευτικά όπλα περιλαμβάνουν φάρμακα (αντιθυρεοειδικά φάρμακα προπυλθειουρακίλη, μεθιμαζόλη, καρβιμαζόλη) που καταστέλλουν τη λειτουργία του θυρεοειδούς αδενα, το ραδιενεργές ιώδιο και τη χειρουργική επέμβαση για αφαίρεση του αδένα.
Η δακτυλίτιδα δεν ελέγχει συνήθως την καρδιακή συχνότητα και στην τελευταία περίπτωση χρειάζεται η χορήγηση ένός β-αναστολέα. Σε υπερθυρεοειδισμό μπορεί να συμβεί επιδείνωση της καρδιακής ανεπάρκειας.
Η θυρεοτοξική κρίση πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μία επείγουσα κρίσιμη κατάσταση με β-αναστολείς και κορτικοστεροειδή, εκτός από το ιώδιο και τα αντιθυρεοειδικά φάρμακα.

Υποθυρεοειδισμός

 
Οι ορμόνες του θυρεοειδούς αδένα ρυθμίζουν την ταχύτητα με την οποία ο οργανισμός διεκπεραιώνει τις χημικές λειτουργίες, δηλαδή το μεταβολικό ρυθμό. Επιδρούν σε όλα τα όργανα και ιστούς βοηθώντας ουσιαστικά στη σύνθεση των πρωτεϊνών. Επίσης αυξάνουν την ποσότητα οξυγόνου που χρησιμοποιούν τα κύτταρα.
Ο υποθυρεοειδισμός χαρακτηρίζεται από ελαττωμένη έκκριση θυρεοειδικών ορμονών με πιο συχνή αιτία την χρόνια αυτοάνοσο θυρεοειδίτιδα(Hashimoto), ενώ άλλες πιο συχνές αιτίες είναι η ολική θυρεοειδεκτομή, η καταστροφή του αδένα μετά από ιώδιο, εξωτερική ακτινοβολία, η παρουσία όγκου (λέμφωμα) και φάρμακα όπως το λίθιο και η ιντερφερόνη. Δευτεροπαθής υποθυρεοειδισμός μπορεί να προκληθεί από βλάβες του υποθαλάμου και της υπόφυσης.

Συμπτώματα

Τα συμπτώματα του υποθυρεοειδισμού εγκαθίστανται σταδιακά και οφείλονται σε μια γενική επιβράδυνση των μεταβολικών λειτουργιών του οργανισμού
  • Κόπωση
  • Αύξηση βάρους από κατακράτηση υγρών
  • Ξηρό δέρμα και δυσανεξία στο κρύο
  • Κίτρινο δέρμα
  • Τραχύτητα ή απώλεια της τρίχας
  • Βραχνάδα
  • Βρογχοκήλη
  • Ελάττωση των αντανακλαστικών
  • Αταξία
  • Δυσκοιλιότητα
  • Αδυναμία συγκέντρωσης
  • Πνευματική και νοητική καθυστέρηση
  • Κατάθλιψη
  • Διαταραχές του κύκλου,υπογονιμότητα
  • Μυαλγίες
  • Υπερλιπιδαιμία
  • Βραδυκαρδία και υποθερμία
  • Μυξοίδημα από διήθηση των ιστών από υγρά

Διάγνωση

  • TSH
  • FT4
  • Θυρεοειδικά αυτοαντισώματα- αντιθυρεοειδική περοξειδάση και αντιθυρεοσφαιρινικά αυτοαντισώματα
Στο 95% των περιπτώσεων της νόσο του Hashimoto υπάρχουν θυρεοειδικά αυτοαντισώματα, ενώ όζοι δεν είναι σπάνιοι με ένα 5% πιθανότητα για καρκίνο. Η γρήγορη αύξηση του αδένα σημαίνει μάλλον λέμφωμα.
Η θεραπεία συνίσταται σε θεραπεία υποκατάστασης με λεβοθυροξίνης σε δόση που πρέπει να εξατομικεύεται.

Υποθυρεοειδισμός και καρδιά

Το μυξοίδημα προκαλεί άθροιση περικαρδιακού υγρού.
Επίσης με αύξηση της χοληστερόλης προκαλεί στεφανιαία νόσο που παραμένει συχνά ασυμπτωματική, μέχρις ότου αυξηθούν οι ανάγκες με την αποκατάσταση του ευθυρεοειδισμού.
Στο ηλεκτροκαρδιογράφημα μπορεί να υπάρχουν μεταβολές που θυμίζουν χρόνια περικαρδίτιδα, ελαφρά παράταση του PQ αλλά και του QT, ταπεινά επάρματα ORS και χαμηλά Τ.
Η χορήγηση φυσιολογικών δόσεων θυροξίνης σε μυξοίδημα μπορεί να έχει βαριές συνέπειες στην καρδιά.
Η αγωγή πρέπει να αρχίζει με θυροξίνη 0.05 mg/ημέρα και η δόση αυτή αυξάνεται κατά 0.05 mg/ημέρα με μεσοδιαστήματα μηνός.


Έρευνα που που υλοποίησε σε συνεργασία με το Εργαστήριο Έρευνας Μυοσκελετικών Παθήσεων του Πανεπιστημίου Αθηνών και δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό του Ελληνικού Ιδρύματος Οστεοπόρωσης «Σκελετική Υγεία», συμπεριέλαβε στοιχεία για 10.000 γυναίκες απ' όλη την Ελλάδα και κατέληξε στα ακόλουθα συμπεράσματα:
  • Διαπιστώθηκε ότι το 20% των γυναικών μπαίνει στην εμμηνόπαυση με ήδη προυπάρχουσα οστεοπόρωση.
  • Επιπλέον, σε ηλικία 70 ετών περισσότερες από τις μισές Ελληνίδες έχουν εγκατεστημένη οστεοπόρωση.
  • Επίσης, 3 στα 4 υπερήλικα άτομα έχουν σοβαρό πρόβλημα οστεοπόρωσης.
  • Στις γυναίκες κάτω των 50 ετών, δηλαδή γυναίκες πολύ νέες που δεν έχουν μπει στην εμμηνόπαυση, βρέθηκε ότι ένα μεγάλο ποσοστό (35,4%) έχει ήδη ελαττωμένη οστική μάζα, στοιχείο που δημιουργεί ανησυχία.
  • Στο σύνολο του γυναικείου Ελληνικού πληθυσμού άνω των 50 ετών ( 2.400.000, απογραφή 2003) οι 855.500 Ελληνίδες έχουν οστεοπόρωση, δηλαδή το 35%.
  • Το 51% των Ελληνίδων άνω των 50 ετών που είχαν ήδη μπει στην εμμηνόπαυση δεν είχε κάνει μέτρηση οστικής πυκνότητας, ενώ στις περισσότερες αγροτικές και ορεινές περιοχές της πατρίδας μας το 48% αγνοούσε τελείως το γεγονός και συμμετείχε τυχαία στη μελέτη.
  • Οποιοσδήποτε έχει πάθει ένα τουλάχιστον κάταγμα χαμηλής βίας στο παρελθόν σε οποιοδήποτε σημείο του σκελετού του έχει υψηλό κίνδυνο οστεοπόρωσης. Στην Ελλάδα το 32% των γυναικών άνω των 50 ετών αναφέρει ότι έχει υποστεί ένα κάταγμα στο παρελθόν.
  • Το 85% των ατόμων ηλικίας μεγαλύτερης των 70 ετών βρέθηκε ότι πέφτει μία τουλάχιστον φορά τον χρόνο.
Η οστεοπόρωση και κυρίως τα κατάγματα επηρεάζουν την ποιότητα ζωής ακόμα και μετά την ίασή τους. Είναι σίγουρο ότι μετά από ένα κάταγμα μειώνεται η κινητικότητα και λειτουργικότητα των ατόμων. Το πρόβλημα οξύνεται στις μεγαλύτερες ηλικίες.
Τα σπονδυλικά κατάγματα προκαλούν παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης, κύφωση (καμπούρα) και πόνο. Οι συνέπειες αυτές οδηγούν τα άτομα σε κοινωνική απομόνωση.
Το 50% των Ελληνίδων ενοχλούνται πολύ από τις αλλαγές που έχουν γίνει στο σώμα τους, ενώ το 35% δήλωσε ότι ενοχλείται λίγο.
Αλλος παράγοντας που μελετήθηκε ήταν η άσκηση και η ενασχόληση γενικά με φυσικές δραστηριότητες. Και εδώ τα αποτελέσματα είναι απογοητευτικά.
Ο παρακάτω πίνακας αποκαλύπτει τα ευρήματα:
Ποσοστό ατόμων και συχνότητα άσκησης
Ποτέ/Σπάνια82%
1-2 ώρες την εβδομάδα5,3%
Περισσότερο από 2 ώρες την εβδομάδα5,5%
H διατροφή αποτελεί σημαντικό παράγοντα πρόληψης κατά της οστεοπόρωσης και αναντικατάστατο κομμάτι της θεραπείας της. Το ασβέστιο αποτελεί το κυριότερο μέταλλο στη δομή του οστού. Η επαρκής διαιτητική πρόσληψη ασβεστίου είναι αναγκαία σε όλες τις ηλικιακές ομάδες για την πρόληψη της οστεοπόρωσης και αποτελεί μέρος της αντιμετώπισης της. Το ασβέστιο συμβάλλει στην απόκτηση της κορυφαίας οστικής πυκνότητας και στην πρόληψη της οστικής απώλειας.
Ένα εύρημα της έρευνας που επιβεβαίωσε το μέγεθος του προβλήματος της κακής διατροφής των νέων Ελληνίδων (γυναίκες μικρότερες των 50 ετών) είναι, ότι μόνο το 32% παίρνει καθημερινά τις απαραίτητες ποσότητες ασβεστίου.
Επίσης, το 72,6% των γυναικών άνω των 50 ετών λαμβάνει καθημερινά ποσότητες ασβεστίου κατά πολύ μικρότερες των διεθνώς συνιστώμενων δόσεων.
Η χαμηλή μάζα σώματος συνήθως συνδέεται με την ελλιπή διατροφή. Η ελλιπής διατροφή μπορεί επίσης να επηρεάσει τη σκελετική υγεία, κυρίως όταν το διατροφολόγιο μας είναι ελλιπές σε πρόσληψη ασβεστίου. Το ασβέστιο είναι ένα απαραίτητο συστατικό της οστικής πυκνότητας αλλά είναι επίσης απαραίτητο για τους μύες, τα νεύρα και άλλα κύτταρα στο σώμα.
Η βιταμίνη D είναι επίσης απαραίτητη αφού βοηθά στην απορρόφηση του ασβεστίου. Στα παιδιά και στους ενήλικες, η συνηθισμένη έκθεση του προσώπου, των χεριών και των βραχιόνων για 10-15 λεπτά την ημέρα στον ήλιο, είναι συνήθως αρκετή για την πρόσληψη βιταμίνης D.
Επομένως, η σωστή διατροφή σε συνδυασμό με την συχνή άσκηση είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες για την πρόληψη της οστεοπόρωσης.
Τροποποιήσιμοι παράγοντες κινδύνου
Πρόκειται για τους παράγοντες που μπορούμε να αλλάξουμε, ώστε να θωρακίσουμε την σκελετική μας υγεία:
  • αλκοόλ
  • κάπνισμα
  • χαμηλό σωματικό βάρος
  • ελλιπής/φτωχή διατροφή
  • διατροφικές διαταραχές
  • ανεπαρκής άσκηση
  • χαμηλή πρόσληψη ασβεστίου
  • ανεπάρκεια βιταμίνης D
  • συχνές πτώσεις
Προκαθορισμένοι Παράγοντες κινδύνου
Αν και δεν υπάρχει τρόπος να ελέγξουμε τους προκαθορισμένους αυτούς παράγοντες κινδύνου, υπάρχουν όμως «στρατηγικές» για να μειώσουμε αυτή την επιρροή:
  • Ηλικία
  • Θηλυκό γένος
  • Οικογενειακό ιστορικό
  • Προηγούμενο κάταγμα
  • Φυλή /Εθνικότητα
  • Εμμηνόπαυση/Υστερεκτομή
  • Μακρόχρονη θεραπεία με γλυκοκορτικοειδή
  • Πρωτοπαθής /Δευτεροπαθής υπογοναδισμός στους άνδρες
Έξι χρήσιμες συμβουλές που προλαμβάνουν την οστεοπόρωση
  • Καταναλώνουμε γαλακτοκομικά και τροφές πλούσιες σε ασβέστιο και βιταμίνη D [γάλα, γιαούρτι, κίτρινα τυριά, άσπρα τυριά, πορτοκάλι, σύκο, σολομός| τα μικρά ψάρια με τα οστά, σαρδέλες, γαύρος, αμύγδαλα, καρύδια, σοκολάτα γάλακτος, μπρόκολο, κουνουπίδι, λαχανάκια Βρυξελλών, σουσάμι, φασόλια, μαρούλι, σπανάκι, αυγό, τόνος (κονσέρβα), λευκό ψωμί].
  • Αποφεύγουμε την απότομη απώλεια σωματικού βάρους.
  • Φροντίζουμε καθημερινά να βγαίνουμε στον ήλιο για 10 λεπτά. Η σύνθεση της βιταμίνης D είναι απαραίτητη για τη σκελετική μας υγεία (Η βιταμίνη D συντίθεται με την έκθεσή μας στον ήλιο -αποφεύγουμε τις ώρες αιχμής 11:00-16:00).
  • Αποφεύγουμε το κάπνισμα και περιορίζουμε το αλκοόλ.
  • Γυμναζόμαστε.
  • Κάνουμε μέτρηση οστικής πυκνότητας.
  • Συμβουλευόμαστε τον γιατρό μας για το πότε και πόσο συχνά θα πρέπει να κάνουμε μέτρηση οστικής πυκνότητας.
  • Η κορυφαία οστική πυκνότητα επιτυγχάνεται από τα 25 έτη.
Οι ειδικοί συμβουλεύουν: Όχι στην υπερκατανάλωση καφέ, όχι στο υπερβολικό αλάτι
Απαραίτητες εργαστηριακές εξετάσεις κατά την περίοδο της εμμηνόπαυσης
- Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας (Οστική Μάζα Σπονδυλικής Στήλης και ισχίου)
- Μαστογραφία
- Τεστ Παπανικολάου
- Μικροβιολογικές εξετάσεις αίματος και ούρων που αφορούν τον μεταβολισμό των υδατανθράκων, λιπιδίων, ασβεστίου-βιταμίνης D και θυρεοειδούς. Οι πιο εξειδικευμένες εξετάσεις εξαρτώνται από το ιστορικό και την αντικειμενική εξέταση της γυναίκας.
- Διατροφικό ιστορικό και δείκτη μάζας σώματος.



•Tο δέρμα σας είναι λιπαρό και νιώθετε φαγούρα στο τριχωτό της κεφαλής, ιδιαίτερα κοντά στο μέτωπο; Mήπως το δέρμα σας είναι ερεθισμένο και ξεφλουδίζει σαν να έχετε πιτυρίδα; Eίναι πιθανό να έχετε σμηγματορροϊκή δερματίτιδα που, εκτός από το τριχωτό της κεφαλής, μπορεί να παρουσιαστεί και στα πλάγια της μύτης ή πίσω από τα αυτιά. Συνήθως το στρες επιτείνει την εμφάνιση και την ένταση των συμπτωμάτων. Tο ευχάριστο είναι ότι τους καλοκαιρινούς μήνες τα συμπτώματα υποχωρούν αισθητά. Tα θαλάσσια μπάνια αλλά και η χαλάρωση των καλοκαιρινών διακοπών επιδρούν ευεργετικά στο δέρμα (πέραν της αγωγής που θα σας συστήσει ο δερματολόγος).
•Mήπως έχετε αραιώσει τη συχνότητα που λούζεστε φοβούμενοι την τριχόπτωση; Oι δερματολόγοι τονίζουν ότι το συχνό λούσιμο δεν επηρεάζει την ανθεκτικότητα της τρίχας, αν και πολλοί άνδρες πιστεύουν το αντίθετο. Tο μόνο που επιτυγχάνετε αποφεύγοντας το λούσιμο είναι η συσσώρευση του λίπους στο τριχωτό της κεφαλής, γεγονός που προκαλεί έντονο αίσθημα κνησμού!
•Bάψατε τα μαλλιά σας; Tότε η φαγούρα -εάν συνοδεύεται από ερυθρότητα και ξεφλούδισμα του δέρματος- μάλλον οφείλεται σε δερματίτιδα. O ειδικός θα σας χορηγήσει την κατάλληλη αγωγή για την αντιμετώπιση του προβλήματος (η κακή χρήση των βαφών μπορεί να προκαλέσει έως και τοπικό έγκαυμα).


Mήπως, όταν έχετε άγχος, ξύνετε επίμονα ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματός σας; Oι δερματολόγοι εξηγούν ότι ο κνησμός συχνά αποτελεί μια μορφή σωματοποίησης του άγχους. Συνήθως οι περιοχές του σώματος στις οποίες... ξεσπούν οι αγχωμένοι είναι ο αυχένας και τα γεννητικά όργανα. Πολλές φορές, από το επίμονο ξύσιμο, το δέρμα αρχικά τραυματίζεται, ενώ στη συνέχεια γίνεται πιο σκληρό και γυαλίζει. Oι δερματολόγοι εξηγούν ότι πολλές φορές ο ηδονικός κνησμός -η επιθυμία να ξύσει κανείς το δέρμα του μέχρι να ματώσει- αξιολογείται ως σύμπτωμα ψυχοσωματικού προβλήματος. Aν και αρχικά η αντιμετώπιση του προβλήματος συνίσταται στη χορήγηση της κατάλληλης αγωγής για το δερματικό ερεθισμό, η ουσιαστική αντιμετώπιση αφορά την καταπολέμηση του στρες.


«
Nιώθετε φαγούρα σε κάποιο σημείο του προσώπου (π.χ., γύρω από τα μάτια, στα μάγουλα, στα αυτιά), που συνοδεύεται από έντονο ερεθισμό και ξεφλούδισμα (απολέπιση) του δέρματος; Tα συμπτώματα αυτά είναι ενδεικτικά της δερματίτιδας. Oι «ένοχοι» μπορεί να είναι πολλοί: τα «φο» σκουλαρίκια που φορέσατε, τα καλλυντικά σας, το μέικ-απ, το after shave, η μάσκαρα, τα μολύβια για τα μάτια κλπ. H δερματίτιδα αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση της κατάλληλης αγωγής (από αλοιφές έως και ενέσεις κορτιζόνης ή λήψη αντιισταμινικών κατά την κρίση του γιατρού). Για τον εντοπισμό της ουσίας που ερέθισε το δέρμα σας θα κάνετε το λεγόμενο πατς τεστ (δερματική δοκιμασία).


•Nιώθετε έντονη φαγούρα στα δάκτυλά σας και παρατηρείτε ότι είναι ερεθισμένα και ξεφλουδίζουν; Tα συμπτώματα αυτά είναι χαρακτηριστικά του δυσιδρωσικού εκζέματος. Oφείλεται κυρίως στην αυξημένη εφίδρωση, αλλά επιτείνεται από το στρες. Δυστυχώς, το καλοκαίρι οι πάσχοντες ταλαιπωρούνται περισσότερο, επειδή -λόγω της ζέστης- ιδρώνουν περισσότερο. H πάθηση αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής (σε μικρότερο βαθμό το δυσιδρωσικό έκζεμα εμφανίζεται και στα δάκτυλα των ποδιών).
•Eίναι πιθανό να πιάσατε κάποιο αντικείμενο ή να ήρθατε σε επαφή με μια ουσία που ερέθισε το δέρμα σας προκαλώντας έντονο κνησμό, ερυθρότητα και ξεφλούδισμά του. Tα... ένοχα αντικείμενα και οι ουσίες είναι πολλές: τα απορρυπαντικά, τα επινικελωμένα σκεύη οικιακής χρήσης, τα ψαλίδια, τα ρολόγια, τα νομίσματα, τα φο μπιζού. Γι’ αυτό, εκτός από την αγωγή που θα ακολουθήσετε για την αντιμετώπιση της δερματίτιδας, πρέπει να κάνετε και ένα δερματικό έλεγχο (πατς τεστ) για τον εντοπισμό και την αποφυγή της ένοχης ουσίας (π.χ., άρωμα, μέταλλο).


Όταν νιώθετε έντονο κνησμό και το δέρμα σας είναι ερεθισμένο, αποφύγετε τη χρήση φαρμακευτικών κρεμών προτού σας δει ο γιατρός. Oι δερματολόγοι τονίζουν ότι η αλόγιστη χρήση αλοιφών μπορεί να αλλοιώσει τον αρχικό ερεθισμό, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αναγνωρίσουν το είδος του εξανθήματος ώστε να κάνουν τη σωστή διάγνωση.



•Mήπως η φαγούρα είναι εντονότερη στις πτυχές των μηρών και το δέρμα σας είναι ερεθισμένο; Tότε μπορεί να έχετε μυκητίαση. Tο ζεστό και υγρό περιβάλλον στις πτυχές των μηρών ευνοεί την ανάπτυξη μυκήτων, ιδιαίτερα σε όσους ιδρώνουν (π.χ., όσοι αθλούνται). H μυκητίαση αντιμετωπίζεται με τη χορήγηση αντιμυκητιασικής θεραπείας.
•Eάν ο κνησμός στα γεννητικά όργανα συνοδεύεται από έντονη ερυθρότητα της περιοχής και από την εμφάνιση φυσαλίδων με υγρό, μάλλον έχετε δερματίτιδα. Tο δέρμα σας ερεθίστηκε εξαιτίας της επαφής του με κάποια ουσία, π.χ., αποσμητικό σπρέι, χρωστική των υφασμάτων. O ερεθισμός θα υποχωρήσει με τη χορήγηση της κατάλληλης αγωγής.
•Όσον αφορά τις γυναίκες, είναι πιθανό ο κνησμός να οφείλεται σε κολπίτιδα. Στην περίπτωση αυτή θα έχετε και άλλα συμπτώματα, όπως αίσθημα καύσου και αυξημένες κολπικές εκκρίσεις. Για την επιλογή της ενδεδειγμένης θεραπείας από το γιατρό είναι απαραίτητη η κλινική εξέταση, καθώς και η καλλιέργεια των κολπικών υγρών.
•Mπορεί να σας φαίνεται... εξωτικό, κι όμως είναι συνηθισμένο: είναι πιθανό ο κνησμός να οφείλεται σε φθειρίαση (ψείρες). H κλινική εξέταση από τον ειδικό θα αποκαλύψει τα ενοχλητικά παράσιτα. Στη συνέχεια θα σας χορηγήσει την κατάλληλη θεραπεία (ειδικές λοσιόν).


•Eάν έχετε έντονη φαγούρα στις κνήμες, ελέγξτε πόσο σφιχτές είναι οι κάλτσες σας! O κνησμός μπορεί να οφείλεται στην πίεση που ασκούν οι κάλτσες στο δέρμα, επηρεάζοντας τοπικά την κυκλοφορία του αίματος στις γάμπες.
•Eάν, εκτός από το αίσθημα του κνησμού, το δέρμα των ποδιών είναι ερεθισμένο και έχει μικρές φυσαλίδες με υγρό, τότε μάλλον έχετε δερματίτιδα. Mπορεί να οφείλεται σε πολλούς παράγοντες: στο υλικό ή στη χρωστική ουσία του παπουτσιού, στα υπολείμματα του απορρυπαντικού που μπορεί να έχουν οι κάλτσες ή στη χρωστική τους ουσία. Γι’ αυτό το λόγο οι δερματολόγοι συστήνουν τις λευκές βαμβακερές κάλτσες και τα δερμάτινα παπούτσια ως την πλέον ασφαλή επιλογή.
•Eάν φοράτε κλειστά παπούτσια, με αποτέλεσμα το πόδι σας να ιδρώνει πολύ, ίσως ο κνησμός να οφείλεται σε μυκητίαση. Tο κλειστό και υγρό περιβάλλον των παπουτσιών, ιδιαίτερα των αθλητικών, ευνοεί την ανάπτυξη των μυκήτων. Στην περίπτωση αυτή, εκτός από τη φαγούρα, θα έχετε και άλλα συμπτώματα: ερυθρότητα του δέρματος στα δάκτυλα, δυσοσμία και απολέπιση του δέρματος. Tα αντιμυκητιασικά φάρμακα τοπικής δράσης θα σας απαλλάξουν από το πρόβλημα.


Για τη φαγούρα που νιώθετε ίσως φταίει η αγκράφα της ζώνης σας, το κουμπί του παντελονιού σας ή τυχόν υπολείμματα σαπουνιού στα ρούχα σας. Στην περίπτωση αυτήν, εκτός από τον κνησμό, παρουσιάζονται ερεθισμός και ξεφλούδισμα του δέρματος (συμπτώματα δερματίτιδας). Πέραν της αγωγής που θα σας χορηγήσει ο γιατρός, θα σας συστήσει να αποφεύγετε την επαφή με το αντικείμενο ή την ουσία που προκάλεσε τον ερεθισμό. Για να ανακαλύψετε όμως πού οφείλεται η δερματίτιδα, θα πρέπει να κάνετε ένα πατς τεστ.


 


Ορισμός
Είναι συγκεντρώσεις ασβεστίου μέσα στον αδενικό ιστό του μαστού. Εμφανίζονται ως λευκά στίγματα στη μαστογραφία και συνήθως είναι τόσο μικρές σε μέγεθος, ώστε δε γίνονται αντιληπτές στην ψηλάφηση του μαστού.



Στα μέσα Σεπτεμβρίου, η Διοίκηση Τροφίμων & Φαρμάκων των Ηνωμένων Πολιτειών (Food & Drug Administration – FDA) ενέκρινε επίσημα το πρώτο φάρμακο σε μορφή χαπιού για τη θεραπεία της υποτροπιάζουσας-διαλείπουσας Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας (ΣΚΠ), την πιο κοινή μορφή της ασθένειας.

Σε αντίθεση με τα συνηθισμένα φάρμακα που εφαρμόζονται με μορφή ένεσης ή με έγχυση, το νέο φάρμακο, που ονομάζεται Gilenya ή fingolimod, είναι σε μορφή κάψουλας (χάπι) και λαμβάνεται μια φορά την ημέρα από το στόμα. Αμέσως μετά την έγκριση του χαπιού, πολλοί από τον χώρο της Υγείας σημείωσαν πως αυτού του είδους η θεραπευτική αγωγή, αν είναι αποτελεσματική, θα αποτελέσει επανάσταση για τη θεραπεία της ΣΚΠ. Άτομα που χρησιμοποιούν παρόμοια φάρμακα συμφωνούν επίσης στο ότι είναι λιγότερο επώδυνο να παίρνουν ένα χάπι από το να πρέπει να τρυπούν το σώμα τους με μια βελόνα σε καθημερινή, εβδομαδιαία ή μηνιαία βάση.
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έκθεση του διευθυντή του τμήματος νευρολογικών προϊόντων του FDA, το ξεχωριστό στοιχείο σε αυτό το φάρμακο είναι ότι αποτελεί το πρώτο φάρμακο με λήψη από το στόμα που έχει παρουσιάσει τη δυνατότητα να επιβραδύνει την πρόοδο της ΣΚΠ μειώνοντας τη συχνότητα και την επιθετικότητα των συμπτωμάτων. Αυτό που είναι επίσης ενδιαφέρον, για τους μετόχους της εταιρείας Novartis, είναι τα πιθανά εισοδήματα που θα μπορούσε να φέρει αυτό το προϊόν στην επιχείρηση, ιδιαίτερα το επιλέξει μεγάλος αριθμός ασθενών. Αυτήν τη στιγμή, περίπου 2,5 εκατ. άνθρωποι παγκοσμίως έχουν ΣΚΠ, από τους οποίους οι 400.000 είναι στις ΗΠΑ μόνο.
Το πιο συναρπαστικό στοιχείο αυτού του χαπιού, είναι η απόδοσή του στις κλινικές δοκιμές σε ανθρώπους. Τον περασμένο Ιανουάριο, κατά τη διάρκεια της τελικής σειράς κλινικών δοκιμών, οι ασθενείς που κατανάλωσαν Gilenya μαζί με Cladribine είχαν σημαντική μείωση των ποσοστών υποτροπής. Συγκεκριμένα, η χορήγηση αυτού του φαρμάκου από το στόμα μείωσε το ποσοστό υποτροπής κατά 62% στους πρόσφατα διαγνωσθέντες ασθενείς και κατά 44% στους προγενέστερης θεραπείας ασθενείς. Η έκδοση του φαρμάκου σε χάπι επιβράδυνε επίσης την παρουσία αναπηρίας στους ασθενείς. Σύμφωνα με τους εμπειρογνώμονες, αντίθετα από πολλά άλλα φάρμακα για τη ΣΚΠ, το Gilenya δεν προκαλεί καταστολή του ανοσοποιητικού. Αντ’ αυτού, χειρίζεται το ανοσοποιητικό σύστημα με τέτοιο τρόπο ώστε να είναι ευεργετικό για τους ασθενείς με ΣΚΠ.
Παρά το ότι τα αποτελέσματα είναι ελπιδοφόρα, οι καταναλωτές θα πρέπει να γνωρίζουν τους κινδύνους που προκύπτουν από την χρήση του χαπιού. Οι ασθενείς δεν πρέπει να ξεχνούν ότι οι κίνδυνοι κατανάλωσης Gilenya με μορφή χαπιών είναι οι ίδιοι με αυτούς που υπάρχουν και στην ενέσιμη μορφή. Η κατανάλωση σε μορφή χαπιού δεν μειώνει τους κινδύνους για την υγεία, ούτε τις παρενέργειες. Όπως άλλα φάρμακα για την ΣΚΠ, έτσι και το Gilenya μπορεί να προκαλέσει διάφορες παρενέργειες όπως: αυξανόμενη πίεση αίματος, μειωμένη λειτουργία πνευμόνων, τοξικότητα ματιών, μειωμένη καρδιακή λειτουργία, αύξηση κινδύνου μολύνσεων.
Δεδομένου ότι οι κλινικές ανθρώπινες δοκιμές γίνονται σε μικρό αριθμό συμμετεχόντων, κανένας δεν μπορεί τελικά να προβλέψει με βεβαιότητα την αποτελεσματικότητα τέτοιων φαρμάκων μέσα στο γενικό πληθυσμό – έως ότου κυκλοφορήσουν στην αγορά για ικανοποιητικό χρονικό διάστημα. Παρά το ότι η Novartis και το FDA διατηρούν την αισιοδοξία τους για την απόδοση του νέου φαρμάκου, η Novartis έχει υποσχεθεί την οργάνωση ενός πρόγραμματος για τον έλεγχο και την εκπαίδευση των ασθενών που καταναλώνουν το χάπι.
22 Σεπτεμβρίου 2010
Πηγή: www.fda.gov, μετάφραση: Ηλίας Λιουνάκος


Μια διεθνής ομάδα ερευνητών από τον Καναδά, τη Βρετανία, την Πορτογαλία και την Αυστραλία ανακάλυψε ένα γονίδιο που δρα ως "θερμοστάτης" του πόνου στον εγκέφαλο, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει μελλοντικά σε μια νέα γενιά παυσίπονων, τα οποία θα «κατεβάζουν το διακόπτη» του πονοκέφαλου, αυξάνοντας το «κατώφλι» πέρα από το οποίο ο εγκέφαλος αισθάνεται πόνο.

Η μελέτη, υπό τον Ρονάλντ Λαφρενιέρ του Τμήματος Ιατρικής του πανεπιστημίου του Μόντρεαλ και τον Ζαμίλ Καντέρ του Τμήματος Φυσιολογίας, Ανατομίας και Γενετικής του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Nature Medicine", σύμφωνα με τη βρετανική "Τέλεγκραφ", ανακάλυψε ότι το γονίδιο TRESK παίζει θεμελιώδη ρόλο στην πρόκληση ημικρανίας και χρόνιου πονοκέφαλου.

Το συγκεκριμένο γονίδιο πιστεύεται ότι ελέγχει την ευαισθησία των νεύρων του πόνου στον εγκέφαλο και, αν είναι ελαττωματικό, μπορεί να κατεβάσει τόσο πολύ το "κατώφλι" του πόνου, ώστε με το παραμικρό ερέθισμα ο ασθενής να νιώθει πονοκέφαλο. Γι' αυτό το λόγο, όσοι υποφέρουν από ημικρανίες, είναι υπερβολικά ευαίσθητοι στο φως, τους ήχους, ακόμα και στο άγγιγμα.

Όμως το γονίδιο φαίνεται να είναι εφικτό να «χειραγωγηθεί» με τα κατάλληλα φάρμακα, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να απενεργοποιηθεί ή να τροποποιηθεί, έτσι ώστε το "κατώφλι" του πόνου στον εγκέφαλο να αυξηθεί σε βαθμό τέτοιο που ο ασθενής να μην αισθάνεται καθόλου πόνο.

Σαν «εύρημα που συμβαίνει μια φορά σε κάθε γενιά», το χαρακτήρισε ο Καντέρ και εξέφρασε την αισιοδοξία του ότι μια μέρα θα οδηγήσει σε θεραπεία της ημικρανίας, ίσως ακόμα και του πόνου γενικότερα.

Οι ημικρανίες μπορούν να κρατήσουν μέχρι και τρεις μέρες, επιδεινώνοντας την ποιότητα ζωής των ασθενών και δημιουργώντας προβλήματα στο οικογενειακό και το εργασιακό περιβάλλον τους. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, πρόκειται για την πιο δαπανηρή νευρολογική διαταραχή στην Ευρώπη (π.χ. χαμένες ώρες εργασίας).

Η ημικρανία είναι ένας σοβαρός πονοκέφαλος διαρκείας που γίνεται αισθητός στο μπροστινό μέρος ή σε μια πλευρά του εγκεφάλου. Μερικοί άνθρωποι έχουν ένα προειδοποιητικό οπτικό σημάδι (αποκαλούμενο "αύρα") πριν από την έναρξη του πονοκεφάλου, ενώ αρκετοί έχουν άλλα συμπτώματα όπως ναυτία ή υπερευαισθησία στο φως.

Μέχρι τώρα, ήσαν άγνωστα τα γονίδια που εμπλέκονται στην ημικρανία.

Προηγούμενες μελέτες είχαν εντοπίσει τμήματα του DNA που αυξάνουν τον κίνδυνο στον γενικό πληθυσμό για την εμφάνιση ημικρανίας, αλλά δεν είχαν βρει γονίδια που να είναι άμεσα υπεύθυνα για τον πονοκέφαλο.

Αυτή τη φορά, οι ερευνητές ανέλυσαν και σύγκριναν το DNA 110 ατόμων που έπασχαν από ημικρανία, καθώς και των οικογενειών τους. Βρήκαν, με αυτό τον τρόπο, ότι μια γενετική μετάλλαξη στο γονίδιο TRESK φαίνεται να αποτελεί το "κλειδί" για την πάθηση, που είναι κληρονομική. Αν το συγκεκριμένο γονίδιο δεν λειτουργεί σωστά, "πυροδοτεί" πιο εύκολα τα κέντρα του πόνου στον εγκέφαλο, δημιουργώντας τον πονοκέφαλο.

Η ανακάλυψη ανοίγει στους επιστήμονες ένα νέο νευροβιολογικό μονοπάτι ελέγχου του πόνου. Ενώ τα υπάρχοντα παυσίπονα αμβλύνουν τον πόνο, μια μελλοντική γενιά φαρμάκων μπορεί να καταστήσει το ίδιο το σώμα "αναίσθητο" στον πόνο.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=356953&ct=33&dt=27/09/2010#ixzz122hio3Ws


 

Η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια (ΧΑΠ) είναι μια συχνή νόσος που προσβάλλει το 4-9% των ενηλίκων και κατατάσεται στις πέντε συχνότερες αιτίες θανάτου παγκοσμίως. 


Το καλοκαίρι πέρασε και το φθινόπωρο είναι ήδη εδώ, φέρνοντας μαζί του την γρίπη, το κρυολόγημα και τις εποχιακές ιώσεις που αφορούν κυρίως στο αναπνευστικό σύστημα και ταλαιπωρούν μικρούς και μεγάλους.
Οι ιώσεις προκαλούνται από ιούς που μεταδίδονται από άνθρωπο σε άνθρωπο, κυρίως μέσω του βήχα και του φταρνίσματος. Οι ιοί αυτοί γίνονται επιβλαβείς εάν εισχωρήσουν στον οργανισμό. Προσκολλώνται στο εσωτερικό της μύτης ή του λάρυγγα (γι' αυτό νιώθουμε τις ενοχλήσεις στη μύτη ή το γνωστό γρατσούνισμα στο λαιμό) και εξαπλώνονται στο αναπνευστικό σύστημα και πιο σπάνια στους πνεύμονες. Ως απάντηση, το ανοσοποιητικό σύστημα κατακλύζει αυτές τις περιοχές με τα λευκά αιμοσφαίρια τα οποία και λειτουργούν ως αντι-μολυσματικοί παράγοντες.
Οι συνεχείς εναλλαγές της θερμοκρασίας, από τις οποίες χαρακτηρίζεται το φθινόπωρο, είναι η κύρια αιτία εμφάνισης μιας ίωσης, ενώ η κακή διατροφή, η κούραση και η αυξημένη υγρασία, αποτελούν επιπλέον παράγοντες για κρούσματα ρινοφαρυγγίτιδας, αμυγδαλίτιδας κ.ά.
Το κοινό κρυολόγημα είναι το συχνότερο μεταδοτικό νόσημα της εποχής, το οποίο συνήθως συνοδεύεται από βήχα, καταρροή και πυρετό. Ο σύγχρονος τρόπος ζωής, που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη σωματικής άσκησης, από την κακή διατροφή και το κάπνισμα, παράγοντες που εξασθενούν τις άμυνες του οργανισμού, «συμβάλει» στην αύξηση των ιώσεων αλλά και των ασθενών.
Σύμφωνα, μάλιστα, με τα αποτελέσματα των ερευνών, από επιστήμονες γιατρούς, ένας ενήλικας πέφτει δύο με τέσσερις φορές το χρόνο στο κρεβάτι με κρυολόγημα, ενώ στα παιδιά η συχνότητα εμφάνισης μιας ίωσης είναι διπλάσια.
Οι γιατροί συνιστούν προσοχή σε κλειστούς χώρους, συχνή πλύση των χεριών και καλό καθαρισμό των επιφανειών και αντικειμένων, με τα οποία υπάρχει καθημερινή επαφή. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δείξουν οι γονείς, καθώς οι παιδικοί σταθμοί και τα νηπιαγωγεία μετατρέπονται σε εστίες ιώσεων.
Ένα μεγάλο ποσοστό ασθενών, με γρίπη ή κρυολόγημα ή κάποια εποχιακή ίωση, έχει την τάση να προχωρά σε αλόγιστη χρήση φαρμάκων, χωρίς μάλιστα τη συμβουλή ενός γιατρού ή φαρμακοποιού, κάτι το οποίο αντί να βοηθά, επιβαρύνει τον οργανισμό. Οι ειδικοί τονίζουν πως ότι χειρότερο για την αντιμετώπιση των ιώσεων είναι η λήψη αντιβιοτικών. Aλλωστε, οι ιοί εξελίσσονται συνεχώς και έτσι τα φάρμακα δεν μπορούν να τους καταπολεμήσουν. Αντίθετα, τα βλεννολυτικά αποτελούν βοηθητικό θεραπευτικό μέσο, λόγω των βλεννολυτικών, βλεννοκινητικών και των αντιοξειδωτικών ιδιοτήτων τους.
Θα πρέπει στο σημείο αυτό να επισημάνω και πάλι ότι δεν είναι αναγκαία η χορήγηση αντιβίωσης παρά μόνο τότε που ο βήχας συνεχίζει για πάνω από 7-10 ημέρες, εμφανισθεί πυρετός, οι εξετάσεις (αντισώματα, γενική αίματος, CRP κ.λπ.) είναι θετικές ή βρεθούν ευρήματα μικροβιακής εστίας στο ανώτερο αναπνευστικό (π.χ. ρινοφαρυγγίτιδα).
Τα παιδιά είναι πιο ευπαθή στο συχνό βήχα, στις ιώσεις και τη γρίπη σε σχέση με τους ενήλικες καθώς το ανοσοποιητικό τους σύστημα δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί πλήρως. Επομένως, εκτιμάται ότι θα αρρωστήσουν από οκτώ έως δώδεκα φορές κατά τη διάρκεια του έτους, συνήθως επειδή θα κολλήσουν κάτι από τους φίλους τους στο σχολείο.
Αμβροξόλη, ένα βλεννολυτικό, που αποδεδειγμένα βοηθάει στην καταπολέμηση του παραγωγικού βήχα
Για περισσότερα από 30 χρόνια η δραστική ουσία Αμβροξόλη βοηθά ολόκληρη την οικογένεια να αναπνέει πιο εύκολα σε περιόδους υγρού βήχα. Η δράση της αποκαθιστά τη φυσική άμυνα και τους μηχανισμούς κάθαρσης του σώματος, προφυλάσσει, προστατεύει και ρυθμίζει αποτελεσματικά το έκκριμα που περιβάλλει τη βλεννογόνο μεμβράνη και διατηρεί τους αεραγωγούς μας υγρούς και υγιείς. Έχει, επίσης, επιπρόσθετα αντιφλεγμονώδεις ιδιότητες, μειώνει την βρογχική υπεραντιδραστικότητα, αυξάνει τη διεισδυτικότητα των αντιβιοτικών στους ιστούς και λειτουργεί σαν τοπικό αναισθητικό στο φάρυγγα και επιπλέον ενεργοποιεί την παραγωγή του surfactant.
Από τα λίγα πράγματα που ξέρουμε για το έκκριμα αυτό είναι ότι μέρα-νύχτα κινείται σταθερά κατά μήκος της επιφάνειας της μεμβράνης, σαν κυλιόμενη σκάλα, καταστρέφοντας συστηματικά μικρόβια και μολυσματικούς παράγοντες. Εάν προσβληθείτε από αναπνευστική νόσο, η παραγωγή κολλώδους φλέματος που προκαλείται επηρεάζει αυτό το σύστημα μεταφοράς με αποτέλεσμα υγρό βήχα.
Όπως περιγράφεται σε ένα πρόσφατο άρθρο παρουσίασης [1], η Αμβροξόλη βοηθά στην αποκατάσταση του συστήματος «κυλιόμενης σκάλας» διαλύοντας το κολλώδες φλέμα που εγκλωβίζεται στους βρογχικούς σωλήνες και ενεργοποιώντας τη δραστηριότητα μεταφοράς των επιθηλίων [αύξηση της συχνότητας κροσσωτών παλμών, κροσσοί: μικροσκοπικές προβολές των επιθηλίων των αεραγωγών, όμοιες με τρίχες (Βλεννοκροσωτή Κάθαρση)].
Έτσι λοιπόν, εσείς και η οικογένειά σας μπορείτε να αναπνέετε ελεύθερα και βαθιά και πάλι χωρίς βήχα
Συμβουλές και οδηγίες για γρήγορη ανάρρωση
  • Χρησιμοποιείτε αφυγραντήρα στα υπνοδωμάτια, ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της νύχτας.
  • Αφήστε να τρέξει ζεστό νερό στο ντους ή στο νιπτήρα και αναπνεύστε τον ατμό αυτό βοηθά στον καθαρισμό του αναπνευστικού συστήματος.
  • Βεβαιωθείτε ότι όλοι πλένουν τα χέρια τους πριν και μετά από κάθε γεύμα και αποφεύγετε να μοιράζεστε ποτά ή φαγητό με άλλα άτομα, εφόσον αυτό είναι δυνατό.
  • Χρησιμοποιείτε αντιπυρετικά-αναλγητικά για την αντιμετώπιση του πυρετού και των μυαλγιών.
  • Για το πολύ ενοχλητικό σύμπτωμα της καταρροής, θα βρείτε ανακούφιση από κάποιο ρινικό σπρέι ή σταγόνες φυσιολογικού ορού που θα σας προτείνει ο φαρμακοποιός σας.
  • Για την αντιμετώπιση του βήχα, αποτελεσματική είναι η χρήση ενός βλεννολυτικού, το οποίο θα βρείτε στο φαρμακείο.
Επωφεληθείτε από τα συμπληρώματα διατροφής!
Δυναμωτικά -μαγειρεμένα στο σπίτι- γεύματα είναι ό,τι χρειάζεται για να πάρετε δυνάμεις. Εάν δεν τρέφεστε σωστά κάθε μέρα (π.χ. 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών την ημέρα), μπορείτε να πάρετε και εσείς, αλλά να δώσετε και στο παιδί σας πολυβιταμινούχα συμπληρώματα διατροφής, τα οποία θα αγοράσετε μόνο από το φαρμακείο. Με τη λήψη συμπληρωμάτων μπορεί να μην νιώσετε αμέσως καλά, αλλά σίγουρα η ανάρρωση θα είναι πολύ πιο σύντομη. Μάλιστα, εάν από τα πρώτα συμπτώματα προβείτε στη χρήση του κατάλληλου συμπληρώματος, τότε είναι πολύ πιθανό να καταφέρετε να αποτρέψετε το κρυολόγημα ή τη γρίπη από το να αναπτυχθούν πλήρως.
Τα κατάλληλα πολυβιταμινούχα είναι αυτά που περιέχουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία, βιταμίνες, μέταλλα, ιχνοστοιχεία και επιπλέον υψηλής περιεκτικότητας εκχύλισμα Ginseng G115, στη σωστή ποσότητα και αναλογία.
Για τα παιδιά επιπλέον, πρέπει να περιέχει Λυσίνη, ένα σημαντικό αμινοξύ, που βοηθά στην καλύτερη απορρόφηση του ασβεστίου. 
ΠΗΓΗ :Ευστάθιος Σκληρός, Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Έρευνας & Εκπαίδευσης στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Κρήτης



Λονδίνο: Μια χημική ουσία που μοιάζει με την κάνναβη και παράγεται από τον ανθρώπινο εγκέφαλο συμβάλει στην ανακούφιση από τον πόνο, σύμφωνα με αμερικανική μελέτη που δημοσιεύεται στο επιστημονικό έντυπο Nature.
Όταν το σώμα βιώνει πόνο σε στρεσογόνες καταστάσεις, όπως ο τραυματισμός ή μετά από ένα πυροβολισμό, προστατεύεται για μια περίοδο χρόνου, μια αντίδραση γνωστή ως αναλγησία επαγόμενη από στρες.
Ερευνητική ομάδα των Πανεπιστημίων της Καλιφόρνια και της Τζόρτζια σε πειράματα που έκανε σε αρουραίους διαπίστωσε για πρώτη φορά πως τα ενδοκανναβινοειδή παίζουν ρόλο σε αυτή τη διαδικασία.
Η παραγωγή ενός κανναβινοειδούς, του 2-AG διαπιστώθηκε ότι προάγει τον επαγόμενο από στρες πόνο. Οι επιστήμονες διερεύνησαν πως μπορούσαν να ενισχύσουν αυτή τη φυσική αντίδραση.
Φυσιολογικά, ένα ένζυμο που ονομάζεται λιπάση μονοακυλγλυκερόλης «φρενάρει» την παραγωγή του 2-AG.
Οι ερευνητές δημιούργησαν ένα χημικό το οποίο μπορούσε να μπλοκάρει την δράση του ενζύμου, δηλαδή θεωρητικά ο οργανισμός μπορούσε θεωρητικά να συνεχίσει την παραγωγή του 2-AG.
Όπως εξηγεί ο Δρ Ντανιέλ Πιομέλλι που συμμετείχε στη μελέτη «εκτός του ότι αναγνωρίσαμε μια σημαντική λειτουργία των ουσιών αυτών, έχουμε πλέον ένα νέο πεδίο για μια νέα κατηγορία αναλγητικών που μπορεί να αντικαταστήσουν άλλα με γνωστές οξείες παρενέργειες.
Αν σχεδιάσουμε χημικές ουσίες ικανές να αλλάξουν τα επίπεδα των ενδοκανναβινοειδών στον εγκέφαλο, τότε ίσως μπορέσουμε να ενισχύσουμε τις φυσιολογικές τους επιδράσεις».



http://www.sambalis.gr/da-vinci-prostatektomy.html


Πώς να αντιμετωπίσετε τη γρίπη Α

Με συμπτώματα και τρόπους μετάδοσης παρόμοιους με εκείνους της εποχικής γρίπης, ο νέος ιός Η1Ν1 που έχει ήδη προσβάλει περισσότερα από 2.100 άτομα στη χώρα μας και έχει προκαλέσει δύο θανάτους, θα συνεχίσει να μας απασχολεί ολόκληρο το χειμώνα. Το ενθαρρυντικό είναι, πως (τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές), καμία μετάλλαξη το ιού, που θα μπορούσε να τον καταστήσει πιο επικίνδυνο ή θανατηφόρο, δεν είχε παρατηρηθεί.
Με βάση τα επιδημιολογικά μοντέλα και τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, το πρώτο κύμα έξαρσης της νέας γρίπης στη χώρα μας αναμένεται τον Οκτώβριο, ενώ η δεύτερη φάση κορύφωσης θα παρατηρηθεί, σύμφωνα με τους λοιμωξιολόγους, στα μέσα Νοεμβρίου, μαζί με την κοινή γρίπη.
Αν και στα 1.124 από τα 2.100 καταγεγραμμένα περιστατικά, ο τρόπος μετάδοσής του ιού παρέμεινε αδιευκρίνιστος, η μόλυνση γίνεται συνήθως μέσω σταγονιδίων από κάποιον ασθενή που βήχει ή φτερνίζεται. Ο ιός μπορεί να μεταδοθεί και έμμεσα, με εγκατάσταση των μολυσμένων σταγονιδίων σε άλλες επιφάνειες. Χαρακτηριστικό είναι το εύρημα πρόσφατης μελέτης, που έδειξε ότι ο ιός της γρίπης επέζησε στην επιφάνεια αντικειμένων με τη δυνατότητα να μολύνει μέχρι και 2-8 ώρες από την εναπόθεσή του. Για να μειωθεί η πιθανότητα διάδοσης του πανδημικού ιού γρίπης Α (H1N1), απαιτείται συχνή απολύμανση κάθε επιφάνειας στο χώρο εργασίας, στο σχολείο και στο σπίτι.
Συμπτώματα
Η νέα γρίπη (όπως και η εποχική) εκδηλώνεται συνήθως με πυρετό, βήχα, πονόλαιμο, κακουχία, πονοκέφαλο, καταρροή, μυαλγίες, αδυναμία, ρίγη, και σε κάποιες περιπτώσεις διάρροια και εμετούς. Η αναφερόμενη κλινική εικόνα κυμαίνεται, από ασυμπτωματική σχεδόν μόλυνση με μπούκωμα και δέκατα, έως πνευμονία βαριάς μορφής που μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο. «Οι μορφές και η σοβαρότητα της νόσου ποικίλλουν. Η γρίπη μπορεί να εξελιχθεί σε σοβαρή λοίμωξη, δύσπνοια, πνευμονία, ραβδομυόλυση, νεφρική ανεπάρκεια, μυοκαρδίτιδα», τονίζει η ιατρός, ειδική παθολόγος κυρία Αναστασία Μοσχοβάκη.
Ποσοστό 10- 30% των ανθρώπων που θα προσβληθούν από τη νέα γρίπη θα χρειαστούν νοσηλεία, με συνηθέστερη αιτία εισαγωγής την πνευμονία και το οξύ σύνδρομο αναπνευστικής δυσχέρειας. Η πλειοψηφία όμως των περιστατικών (70-90%) θα αναρρώσουν στο σπίτι και θα αυτοϊαθούν.
Δύο είναι οι βασικές δυσκολίες της ιατρικής κοινότητας σε σχέση με τη νέα γρίπη: ότι μέχρι να φτάσουν τα εμβόλια και να πραγματοποιηθούν οι εμβολιασμοί, δεν υπάρχει άνοσος πληθυσμός, αλλά και το γεγονός ότι ο ιός φαίνεται να δείχνει «προτίμηση» στις νεαρές ηλικίες. Τα στοιχεία από τη μέχρι στιγμής εξάπλωση της επιδημίας, δείχνουν ότι ένας στους δύο βαριά πάσχοντες είναι νέοι και υγιείς.
Ομάδες υψηλού κινδύνου για εμφάνιση επιπλοκών, θεωρούνται οι γυναίκες σε κατάσταση εγκυμοσύνης, τα άτομα ηλικίας άνω των 65 ετών, τα άτομα (και παιδιά) με υποκείμενα νοσήματα και τα παιδιά κάτω των 5 ετών. Κι αυτό γιατί, τα συμπτώματα της λοίμωξης –κυρίως στα βρέφη- δεν είναι πάντοτε εμφανή. Στα βρέφη, η κλινική εικόνα μπορεί να προβάλλει με πυρετό και λήθαργο, χωρίς βήχα ή άλλα συμπτώματα λοίμωξης του αναπνευστικού συστήματος, με αποτέλεσμα η διάγνωση να γίνεται καθυστερημένα.
Πότε πρέπει να δείτε τον παιδίατρο
Στα παιδιά, τα σημάδια που θα πρέπει να «θορυβήσουν» τους γονείς είναι: δύσπνοια, απροθυμία για κατανάλωση υγρών, συνεχής υπνηλία, απώλεια επιθυμίας για παιχνίδι, ευερεθιστότητα, πυρετός συνοδευόμενος από εξάνθημα, συμπτώματα γρίπης που βελτιώνονται αρχικά, αλλά σύντομα επανέρχονται δριμύτερα με πυρετό κι έντονο βήχα.
Αν διαπιστώσετε κάποια από αυτά τα συμπτώματα, απευθυνθείτε το ταχύτερο δυνατό στο γιατρό, για να αξιολογήσει την κατάσταση.
Συμβουλές για την ανάρρωση στο σπίτι
  • Παραμείνετε στο σπίτι για 7 ημέρες μετά την έναρξη των συμπτωμάτων τους ή για τουλάχιστον ένα 24ωρο μετά την αποδρομή τους.
  • Επικοινωνήστε με το γιατρό σας για το ενδεχόμενο προφυλακτικής χορήγησης αντι-ιικών φαρμάκων. Τα αντι-ιικά συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της λοίμωξης σε ασθενείς που ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου, για την εμφάνιση επιπλοκών, ή σε ασθενείς με σοβαρή κλινική συμπτωματολογία. Σε κάθε περίπτωση, η ένδειξη χορήγησης αντι-ιικών φαρμάκων τίθεται από τους ιατρούς.
  • Φροντίστε να αναπαύεστε όσο το δυνατόν περισσότερο και να καταναλώνετε πολλά υγρά, ώστε να μην αφυδατωθείτε.
  • Φοράτε απλή χειρουργική μάσκα όταν βρίσκεστε στον ίδιο χώρο με άλλα μέλη της οικογένειας, ώστε να προληφθεί η διασπορά του ιού.
  • Όταν βήχετε ή φτερνίζεστε, καλύψτε το στόμα και τη μύτη σας με χαρτομάντιλο. Αμέσως μετά πετάξτε το χαρτομάντιλο στο καλάθι των απορριμμάτων.
  • Αν δεν έχετε χαρτομάντιλο, φτερνιστείτε στο μανίκι ή στον αγκώνα σας - όχι όμως στα χέρια σας. Διδάξτε την κίνηση και στα παιδιά. Μέχρι να βρει και να βγάλει από τη σάκα το χαρτομάντιλο, το παιδί θα έχει φτερνιστεί τρεις φορές και θα έχει βήξει δέκα. Αν όμως φτερνιστεί στο μανίκι, θα «κόψει» τη διασπορά των σταγονιδίων.
Συμβουλές για εκείνους που φροντίζουν τους ασθενείς
  • Καθαρίστε τα χέρια σας με σαπούνι και νερό και χρησιμοποιείτε αλκοολούχο αντισηπτικό διάλυμα μετά από κάθε επαφή με τον ασθενή. Όλοι όσοι διαμένουν στο σπίτι –και ειδικά τα παιδιά- πρέπει να κάνουν το ίδιο.
  • Αν φροντίζετε μικρά παιδιά που νοσούν, τοποθετήστε το πηγούνι τους στον ώμο σας ώστε να μην βήχουν στο πρόσωπό σας.
  • Εάν ανήκετε στις ομάδες υψηλού κινδύνου για την εμφάνιση επιπλοκών από τη γρίπη, αποφύγετε τη στενή επαφή με τον ασθενή. Εάν είναι αδύνατη η αποφυγή, χρησιμοποιήστε απλή χειρουργική μάσκα.
  • Αναζητήστε άμεσα ιατρική βοήθεια αν το άτομο που αναρρώνει εμφανίσει: ιδιαίτερα έντονη συμπτωματολογία, υψηλό πυρετό για περισσότερες από 3 ημέρες, υποτροπή παρά την αρχική βελτίωση των συμπτωμάτων, δυσκολία στην αναπνοή, πόνο στο στήθος, αιμορραγική ή σκουρόχρωμη απόχρεμψη, μελάνιασμα στα χείλη, συνεχείς εμετούς, σημεία αφυδάτωσης (ζάλη στην όρθια στάση, μείωση της ποσότητας των ούρων), σπασμούς, συμπτώματα σύγχυσης ή αποπροσανατολισμού.

Έξι βασικοί τρόποι πρόληψης
  1. Πλένετε προσεκτικά τα χέρια σας με σαπούνι και νερό, χωρίς να αμελείτε τις πτυχές ανάμεσα στα δάκτυλα και την περιοχή κάτω από τα νύχια. Τα περισσότερα νοσήματα μεταδίδονται με τα χέρια μας, είτε μολύνοντας με τα χέρια την τροφή μας, είτε πιάνοντας τη μύτη ή το στόμα μας, που αποτελούν «ανοικτές πύλες» για τα μικρόβια.

  2. Στην περίπτωση που δεν είναι εφικτό το πλύσιμο των χεριών με νερό, χρησιμοποιήστε αλκοολούχο αντισηπτικό διάλυμα.

  3. Αποφύγετε τις στενές επαφές με άτομα που έχουν νοσήσει.

  4. Αποφύγετε τις χειραψίες και την παραμονή σε κλειστούς χώρους με πολύ κόσμο.

  5. Ανανεώνετε συχνά τον αέρα στους κλειστούς χώρους.

  6. Φροντίστε τον εαυτό σας με σωστή διατροφή (πλούσια σε νερό, φρούτα, λαχανικά και γαλακτοκομικά προϊόντα), επαρκή ύπνο, αποφυγή άγχους, άσκηση, αποχή από το κάπνισμα, τακτική προληπτική ιατρική παρακολούθηση.



ΤΟ SAVOIR VIVRE... ΤΗΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ ΣΑΣ

Τα πόδια μας έχουν μια εντυπωσιακή ιστορία, που ελάχιστοι γνωρίζουν και ακόμα πιο λίγοι ενδιαφέρονται να μάθουν. Έχουμε ξεχάσει, πως πριν από 50 εκατομμύρια χρόνια περπατούσαμε στα τέσσερα και, σαν έξυπνα ανθρωποειδή, καταφέραμε να σταθούμε στα δυο μόνο πόδια. «Aριστούργημα μηχανικής και τέχνης» κατά τον Ντα Bίντσι, τα πόδια μπορούν -εκτός από το να μεταφέρουν το βάρος μας και να υποστηρίζουν την κίνησή μας- να επαναφέρουν την ευεξία και τη ζωντάνια στο σώμα μας. Πώς; Aσκώντας απλώς πίεση σε κάποιες από τις 7.200 νευρικές απολήξεις, που υπάρχουν επάνω τους.
Οι αρχαίοι λαοί γνώριζαν την σπουδαιότητα των ποδιών και ανέπτυξαν τεχνικές, ικανές να ανακουφίζουν και να θεραπεύουν τον ανθρώπινο οργανισμό, με απλές μαλάξεις και πιέσεις στην πατούσα και στην επιφάνεια του ποδιού. Αντιμετώπιζαν τον άνθρωπο στην ολότητά του, θεωρώντας την ασθένεια άμεσα συνδεδεμένη με το μυαλό και την ψυχή και όλα τα μέρη του σώματος σε απόλυτη εξάρτηση μεταξύ τους.
Οι Κινέζοι, οι Αιγύπτιοι και οι Βαβυλώνιοι έθεσαν τις βάσεις της ολιστικής θεραπείας που ονομάζουμε ρεφλεξολογία, η οποία σήμερα κατέχει πρωτεύουσα θέση στο χώρο της εναλλακτικής ιατρικής. Μεταγενέστερα, πολλοί πρωτοπόροι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί μελέτησαν και ανέπτυξαν την τεχνική αυτή. Οι πλέον γνωστοί σαν δημιουργοί της ζωνοθεραπείας ή ρεφλεξολογίας, όπως ονομάστηκε αργότερα, είναι ο Dr. William Fitzerald, ο οποίος χώρισε το σώμα σε αντανακλαστικές ζώνες που επικοινωνούν με τα πόδια και η Eunice Ingham, η οποία έκανε και την μεγαλύτερη προσφορά στην εδραίωση της ρεφλεξολογίας σήμερα.
Ποιος είναι ο σκοπός της
H ρεφλεξολογία αποτελεί μια ιδιαίτερη τεχνική πίεσης, που ασκείται σε συγκεκριμένα σημεία επάνω στο πόδι ενεργοποιώντας το αμυντικό σύστημα του οργανισμού και βασίζεται στην λογική ότι υπάρχουν περιοχές στα πόδια, που αντανακλούν σε όλα τα μέρη του σώματος. Ο σκοπός της ρεφλεξολογίας είναι να επαναφέρει την «ομοιόσταση», την κατάσταση του σώματος όπου συγκρατούνται σε φυσιολογικό επίπεδο οι διάφοροι σταθεροί παράγοντες του οργανισμού, π.χ. θερμοκρασία του αγγειακού και νευροφυτικού τόνου, σύσταση του αίματος, κ.α..
Αυτή η επαναφορά του σώματος στα απόλυτα φυσιολογικά του επίπεδα, επιτυγχάνεται με την διέγερση και απεμπλοκή του νευρικού συστήματος, που προκαλει η άσκηση πίεσης στις 7.200 νευρικές απολήξεις, που υπάρχουν στα πόδια μας. Η χαλάρωση που δημιουργεί ο ρεφλεξολόγος στο σώμα αποτελεί και το πρώτο βήμα, για να επανέλθει το σώμα σε φυσιολογικά επίπεδα. Μόνο σε ένα χαλαρό σώμα, μπορεί να αρχίσει η διαδικασία αυτοθεραπείας.
Ένας χάρτης με δέκα ζώνες
Σύμφωνα με την θεωρία της ρεφλεξολογίας, τα πόδια μας αποτελούν τον μικρόκοσμο του σώματός μας. Αυτό σημαίνει, ότι όλα τα όργανα, οι αδένες και τα υπόλοιπα μέρη του σώματος είναι τοποθετημένα σε παρόμοια διάταξη πάνω στα πόδια, ή πιο απλά, ότι τα πόδια μας αποτελούν τον χάρτη του σώματός μας. Σύμφωνα με τον χάρτη αυτό, το σώμα μας είναι χωρισμένο σε δέκα κάθετες ζώνες. Ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στα δέκα δάχτυλα των χεριών και των ποδιών. Κάθε δάχτυλο αντιστοιχεί σε μια ζώνη. Οι ζώνες αυτές ξεκινούν από το κεφάλι προς τα πόδια και τα χέρια και χωρίζουν το σώμα στα δύο. Ενα όργανο ή αδένας που βρίσκεται στη συγκεκριμένη ζώνη, έχει το αντανακλαστικό του σημείο στην αντίστοιχη ζώνη του ποδιού.
Ο ρεφλεξολόγος, με βάση αυτό τον χάρτη, ασκεί πίεση σε συγκεκριμένα σημεία που θεωρεί ότι πάσχουν και με αυτό τον τρόπο διεγείρει και επηρεάζει τις νευρικές απολήξεις που υπάρχουν σε αυτά. Οταν οι νευρικές αυτές απολήξεις ερεθιστούν, στέλνουν μηνύματα κατά μήκος των οδών του αυτόνομου νευρικού συστήματος σε όλες τις περιοχές του σώματος και του μυαλού, με αποτέλεσμα να επηρεάζονται όλα τα συστήματα του σώματος. Γνωρίζουμε ότι, ο εγκέφαλός μας στέλνει και λαμβάνει διαρκώς μηνύματα, κατά μήκος των οδών του νευρικού συστήματος. Πολλές φορές τα μονοπάτια αυτά του νευρικού συστήματος μπλοκάρονται και τα μηνύματα δεν φτάνουν εύκολα στον εγκέφαλο και στο υπόλοιπο σώμα. Ο ρόλος της ρεφλεξολογίας είναι να ανοίξει όλα τα κανάλια ροής και ανταλλαγής πληροφοριών του νευρικού συστήματος και να επαναφέρει την ευεξία και την ζωντάνια στον οργανισμό.
Aντιστοιχία οργάνων
Η χαρτογράφηση του ανθρώπινου σώματος επάνω στα πόδια μας, σύμφωνα με την ρεφλεξολογία, γίνεται ως εξής:
  • Το κεφάλι και ο λαιμός μας αντιστοιχούν στα δάχτυλα των ποδιών.
  • Η περιοχή του θώρακα αντιστοιχεί στην περιοχή κάτω από τα δάχτυλα, στο παχύ μέρος του πέλματος, που μοιάζει με μπάλα.
  • Η περιοχή της κοιλιάςαντιστοιχεί στην καμάρα του ποδιού.
  • Η περιοχή της λεκάνης αντιστοιχεί στην φτέρνα.
  • Τα γεννητικά όργανα αντιστοιχούν στον αστράγαλο.
  • H σπονδυλική στήλη αντιστοιχεί στο εσωτερικό του ποδιού.
Με βάση αυτό τον μικρό χάρτη, δοκιμάστε μόνοι σας να πιέσετε τα σχετικά σημεία στα πόδια σας και παρατηρείστε τις αντιδράσεις σας. Στα σημεία που θα νιώσετε πόνο, θα υπάρχει κάποιο πρόβλημα.
Η ρεφλεξολογία στην πράξη
Μια συνεδρία ρεφλεξολογίας διαρκεί μια ώρα. Αρχικά, ο ρεφλεξολόγος συζητά με τον ενδιαφερόμενο το ιστορικό του και μετά του υποδεικνύει να ξαπλώσει σε ένα αναπαυτικό ανάκλιντρο κρεβάτι, με τα πόδια γυμνά. Στο πρώτο στάδιο, αρχίζει την θεραπεία με απλές μαλάξεις στα αυτιά και στα χέρια, που αποτελούν και αυτά αντανακλαστικές ζώνες, για να βοηθήσει τον πελάτη να χαλαρώσει και να δεχτεί το άγγιγμα των ποδιών με μεγαλύτερη ευκολία.
Στη συνέχεια εξετάζει το χρώμα, τη θερμοκρασία και την υφή του δέρματος. Για παράδειγμα, τα κρύα πόδια που έχουν μπλέ ή κόκκινο τόνο στο δέρμα, υποδηλώνουν κυκλοφορικά προβλήματα, ενώ τα πόδια που ιδρώνουν πολύ, πιθανόν να αντανακλούν μια ανισορροπία στους αδένες.
Μετά την εξέταση του δέρματος, ξεκινά η βασική θεραπεία, με άσκηση πίεσης στα αντανακλαστικά σημεία του ποδιού. Η πίεση ασκείται με τον αντίχειρα, αλλά και τα υπόλοιπα δάχτυλα και είναι σταθερή και σε βάθος. Ο ρεφλεξολόγος συναντά διάφορα σημεία στο πόδι, που είναι σφιγμένα ή έχουν κόμπους ή κρυστάλλους, όπως τους ονομάζουν. Εκεί επιμένει περισσότερο, εφόσον είναι σίγουρος ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε όργανο του σώματος ή σε αδένα. Ενδέχεται να χρησιμοποιήσει μικρά ξύλικα κυλινδρικά εργαλεία, για να ασκήσει μεγαλύτερη πίεση στο σημείο που πάσχει. Η θεραπεία ολοκληρώνεται με επιδέξιους χειρισμούς του ποδιού και αναπνευστικές ασκήσεις, που συμβάλλουν στην απόλυτη χαλάρωση και ευεξία του νευρικού συστήματος.
Δράση και ασθένειες
Η ρεφλεξολογία είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική για θεραπείες ασθενειών που είναι άμεσα συνδεδεμένες με το στρες, όπως πόνοι στη μέση, υψηλή πίεση, πονοκέφαλοι, πεπτικές ανωμαλίες, σεξουαλικά προβλήματα, εθισμό -στο τσιγάρο ή στο αλκοόλ-, βουλιμία και δερματικές παθήσεις.
Έχει ακόμα αποδειχθεί ότι είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική στο στάδιο, πριν από την εγκυμοσύνη, γιατί με τη βαθιά χαλάρωση που επιφέρει διευκολύνει τον τοκετό. Εφόσον δε, δρα άμεσα στο νευροφυτικό και ενδοκρινικό σύστημα, είναι αποτελεσματική σχεδόν σε όλες τις παθήσεις.
Πρέπει να κατανοήσουμε ότι οι ρεφλεξολογοι δεν είναι γιατροί. Επαναφέρουν την ισορροπία μέσα στο σώμα και αυτό μπορεί να βοηθήσει στην καταπολέμηση της νόσου.
Ο καλός ρεφλεξολόγος πρέπει να γνωρίζει καλά την ανατομία του σώματος, χρειάζεται να έχει ευαίσθητα και γερά χέρια, γνήσια επιθυμία να ανακουφίσει τον πόνο.


Σχεδόν όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες, ή έχουμε ακούσει να μας περιγράφουν περιστατικά όπου κάποιο άτομο έχασε τις αισθήσεις του και λιποθύμησε καθώς και τις σκηνές αλλοφροσύνης και πανικού που ακολούθησαν, οπότε ως από θαύμα ο σωριασμένος στο πάτωμα λιπόθυμος συνέρχεται και συνεχίζει τις δραστηριότητες του αφήνοντας το κοινό του προβληματισμένο. Η απλή αυτή λιποθυμία είναι ένας τύπος συγκοπής που έχει διάφορες αιτίες, άλλες απλές και αθώες και άλλες πιο σοβαρές.
Ορισμός της συγκοπής
Ο ακριβής ιατρικός ορισμός της συγκοπής είναι η παροδική απώλεια της συνείδησης και η ανάκτηση της χωρίς ιατρική παρέμβαση. Πιο απλά είναι η κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο ξαφνικά χάνει τις αισθήσεις του, πέφτει στο έδαφος και μετά από λίγο συνέρχεται από μόνο του χωρίς φαρμακευτική, ή άλλου τύπου μεσολάβηση.
Ερμηνεία της συγκοπής
Η συγκοπή συμβαίνει όταν μειωθεί σφαιρικά η αιματική ροή προς τον εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος χρειάζεται συνεχή και σταθερή παροχή αίματος ώστε να παίρνει το απαραίτητο οξυγόνο και γλυκόζη για το μεταβολισμό του, με αποτέλεσμα μια διακοπή αυτής της τάξης των 3-5 δευτερολέπτων να μπορεί να προκαλέσει συγκοπή.
Η εγκεφαλική αιματική ροή ελέγχεται από ένα πολύπλοκο σύστημα που περιλαμβάνει την καρδιά, τα αγγεία, το αυτόνομο νευρικό σύστημα και μεταβολικούς παράγοντες. Ένα κλινικά σημαντικό έλλειμμα σε κάποιο από τα παρακλάδια του συστήματος, ή μια σειρά από υποκλινικά ελλείμματα σε διάφορες παραμέτρους μπορεί να οδηγήσουν σε συγκοπή.
Ποιά είναι τα κυριότερα αίτια;
I. Καρδιαγγειακά αίτια
A. Διαταραχές ρύθμισης της κυκλοφορίας
Νευροκαρδιογενής Συγκοπή
Αλλιώς λέγεται αγγειο-βαγοκινητική συγκοπή και αποτελεί τη γνωστή σε όλους μας λιποθυμία. Είναι ο συχνότερος τύπος συγκοπής στα νέα άτομα αν και μπορεί να παρουσιαστεί σε κάθε ηλικία. Μάλιστα υπολογίζεται ότι οι μισοί από εμάς κάποια στιγμή στη ζωή μας θα λιποθυμήσουμε.
Συνήθως συμβαίνει όταν το άτομο στέκεται όρθιο και ενεργοποιείται από το φόβο, το συναισθηματικό άγχος και τον πόνο. Της απώλειας συνείδησης προηγούνται συμπτώματα από το αυτόνομο νευρικό σύστημα, όπως ναυτία, επιγαστρική δυσφορία, θολή όραση, ζάλη που διαρκούν λίγα λεπτά.
Πιστεύεται ότι η νευροκαρδιογενής συγκοπή είναι αποτέλεσμα δυσπροσαρμογής κάποιων αντανακλαστικών μηχανισμών που οδηγεί σε αγγειοδιαστολή ή/και βραδυκαρδία με επακόλουθη πτώση της αρτηριακής πίεσης και ως συνέπεια μείωση της εγκεφαλικής αιματικής ροής που οδηγεί τελικά στην απώλεια συνείδησης.
Περιστασιακή συγκοπή
Πρόκειται ουσιαστικά για νευροκαρδιογενή συγκοπή, όσον αφορά τον υποκείμενο μηχανισμό με την διαφορά ότι προκαλείται από συγκεκριμένο γεγονός, όπως την ούρηση, την αφόδευση, το βήχα, το φτέρνισμα, μετά το γεύμα κλπ.
Υπερευαισθησία του καρωτιδικού βολβού
Στους ασθενείς αυτούς πίεση του τραχήλου στην περιοχή των καρωτίδων, όπως μπορεί να συμβεί σε σφιχτό κολάρο πουκαμίσου, ή σε σφιχτό δέσιμο της γραβάτας κοκ, οδηγεί σε συγκοπή. Ο μηχανισμός και σε αυτήν την περίπτωση περιλαμβάνει κάποιου τύπου διαταραχή στα αυτόνομα αντανακλαστικά που καταλήγει σε καρδιοανασταλτική απάντηση (βραδυκαρδία), ή/και σε αγγειοκατασταλτική απάντηση (διαστολή των αγγείων) με τελικό απότελεσμα την μείωση της εγκεφαλικής αιματικής ροής.
Ορθοστατική συγκοπή
Η κατηγορία αυτή αφορά κυρίως ηλικιωμένα άτομα που αδυνατούν να διατηρήσουν την αρτηριακή πίεση κατά τη μετάβαση από την καθιστή στην όρθια θέση. Δηλαδή δεν ενεργοποιείται το συμπαθητικό νευρικό σύστημα που θα αυξήσει την συσταλτικότητα της καρδιάς και τον τόνο των αγγείων και θα διατηρήσει την αρτηριακή πίεση σταθερή. Μπορεί να είναι επίσης παρενέργεια της αντιϋπερτασικής αγωγής αλλά και άλλων φαρμάκων, ή να οφείλεται σε υποκείμενη αναιμία.
Σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις, με εξαίρεση τον τραυματισμό από την πτώση, δεν ελλοχεύουν κίνδυνοι για τη ζωή του ασθενούς. Μάλιστα η σωστή ενημέρωση και η εκπαίδευση από το γιατρό, ώστε να αποφεύγονται οι καταστάσεις που τις προκαλούν μπορεί να είναι αρκετή να εξασθενήσει ή και να επιλύσει το πρόβλημα.
Β. Αμιγώς καρδιακά αίτια
Διαταραχές του καρδιακού ρυθμού
Οι καρδιακές αρρυθμίες επίσης είναι συχνότερες στους ηλικιωμένους και οδηγούν σε απότομη μείωση της καρδιακής παροχής και ως εκ τούτου και σε ελάττωση της εγκεφαλικής αιματικής ροής. Μπορεί να προκαλούν τόσο συχνά συγκοπτικά επεισόδια που να δυσχεραίνουν την καθημερινότητα, αλλά μπορεί να εξελιχθούν και σε σοβαρότερες μορφές απειλώντας την ίδια τη ζωή του ασθενούς. Συνήθως τέτοιες καταστάσεις απαιτούν αντιαρρυθμικά φάρμακα, ή την εμφύτευση βηματοδότη.
Καρδιακή μηχανική συγκοπή
Πρόκειται κυρίως για αποφρακτικές καταστάσεις που περιορίζουν την εξώθηση του αίματος από την καρδιά και άρα περιορίζουν την καρδιακή παροχή. Τέτοιες καταστάσεις είναι οι στενώσεις στις καρδιακές βαλβίδες, όγκοι της καρδιάς, αλλά και η σφαιρική ισχαιμία του μυοκαρδίου που οφείλεται σε στεφανιαία νόσο και ένα σοβαρό έμφραγμα, αφού διαταράσσεται η λειτουργία της καρδιάς ως αντλία. Όπως γίνεται φανερό πρόκειται για σοβαρές καταστάσεις που συνήθως όμως έχουν και άλλα συμπτώματα. Και εδώ απαιτείται σχεδόν πάντα φαρμακευτική θεραπεία, ενώ δεν είναι σπάνια και η ανάγκη χειρουργικής επέμβασης.
II. Μη καρδιαγγειακά αίτια
A. Νευρολογική συγκοπή
Η κατηγορία αυτή περιλαμβάνει καταστάσεις όπου 'νοσούν' τα εγκεφαλικά αγγεία και χαρακτηρίζεται από παροδική διακοπή της εγκεφαλικής αιματικής ροής. Αντιπροσωπευτικότερη είναι η αθηρωσκλήρυνση των εγκεφαλικών αγγείων που μπορεί να οδηγεί σε παροδικά ισχαιμικά επεισόδια που συνοδεύονται από συγκοπή.
Συγκοπτικά επεισόδια μπορούν να προκαλέσουν όμως και όγκοι του εγκεφάλου ή οστεόφυτα που δημιουργούνται από αρθρίτιδα στην αυχενική μοίρα της σπονδυλικής στήλης που παρεμποδίζουν την κυκλοφορία, ή ακόμη και η ημικρανία λόγω σύσπασης και στένωσης του αυλού των εγκεφαλικών αγγείων.
Τα πρόδρομα συμπτώματα στην περίπτωση των νευρολογικών συγκοπτικών επεισοδίων μπορεί να περιλαμβάνουν ίλιγγο, δυσαρθρία (μπέρδεμα των προφερόμενων λέξεων), δυσκολία στην κατάποση, διπλωπία (τα αντικείμενα αντιλαμβάνονται ως διπλά), αστάθεια στη βάδιση.
Με λίγες εξαιρέσεις τα νευρολογικά συγκοπτικά επεισόδια είναι σοβαρά καθώς μπορεί να αποτελούν τον προάγγελο ενός σοβαρού εγκεφαλικού επεισοδίου, ή να υποκρύπτουν κάποια κακοήθεια.
B. Ψυχιατρική συγκοπή
Εδώ το υποκείμενο αίτιο είναι το άγχος ή η κατάθλιψη αλλά και το στερητικό σύνδρομο από αλκοόλ ή ναρκωτικά
Γ. Μεταβολική συγκοπή
Το γενεσιουργό αίτιο εδώ μπορεί να είναι η υπογλυκαιμία, οι διαταραχές στα αέρια του αίματος (υποξαιμία, υπερκαπνία) λόγω πνευμονικού νοσήματος, και ο υποθυρεοειδισμός.
Διερεύνηση συγκοπής
Ένα μεμονωμένο λιποθυμικό επεισόδιο σε ένα νέο άτομο συνήθως είναι καλόηθες και γενικά δεν εγείρει ανησυχία. Πρέπει όμως σε κάθε περίπτωση το άτομο που υπέστη το συγκοπτικό επεισόδιο να επισκεφτεί το γιατρό του και να του το αναφέρει καθώς είναι ο μόνος αρμόδιος για να το εκτιμήσει.
Ειδικά στην περίπτωση που το συγκοπτικό επεισόδιο σχετίζεται με αίσθημα παλμών, συμβεί κατά την άσκηση, αφορά ηλικιωμένο άτομο, ή άτομο με γνωστό υποκείμενο καρδιακό νόσημα, τότε η ανάγκη για ιατρική βοήθεια είναι άμεση, αφού όπως είπαμε σε αυτά τα άτομα η συγκοπή αντανακλά σοβαρότερο οργανικό πρόβλημα, το οποίο μπορεί να απειλεί άμεσα ή στο απώτερο μέλλον και την ίδια του τη ζωή.
Ο γιατρός θα πάρει λεπτομερές ιστορικό και θα εξετάσει το άτομο, θα πραγματοποιήσει εξετάσεις αίματος και ηλεκτροκαρδιογράφημα και ανάλογα με τα ευρήματα του, μπορεί να χρειαστεί εισαγωγή του ασθενούς στο νοσοκομείο για περισσότερο ενδελεχή έλεγχο, ή για ανάγκη ενδονοσοκομειακής θεραπείας.
Εναλλακτικά προκειμένου για τις πιο καλοήθεις περιπτώσεις συγκοπής κάποιες συστάσεις στον ασθενή που αφορούν προσαρμοστικές αλλαγές στον καθημερινό τρόπο ζωής και ίσως και φαρμακευτική θεραπεία μπορεί να είναι αρκετά.

ΠΗΓΗ : Στέλλα Μοσχονά, Ιατρός


Όλοι γνωρίζουμε ότι, αν η πίεσή μας είναι αυξημένη, το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να κάνουμε για να μειωθεί είναι να περιορίσουμε σημαντικά το αλάτι στη διατροφή μας. Aπό την άλλη πλευρά, αν νιώσουμε ξαφνικά μία ζαλάδα, συνήθως επειδή σηκωθήκαμε απότομα από τη θέση μας, οι γύρω μας θα μας φέρουν πατατάκια, ξηρούς καρπούς ή έστω λίγο σκέτο αλάτι, για να ανέβει η πίεσή μας και να αισθανθούμε καλύτερα. Eίναι λοιπόν προφανές ότι η διατροφή μπορεί να βοηθήσει τόσο στον πόλεμο κατά της υπέρτασης όσο και στην αύξηση της αρτηριακής πίεσης στους ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από υπόταση.


Tο αλάτι, το νάτριο δηλαδή, όταν υπάρχει σε αυξημένες ποσότητες στον οργανισμό, δημιουργεί κατακρατήσεις υγρών, αναγκάζει τον όγκο του αίματος που κυκλοφορεί στα αγγεία να αυξάνεται, και κατ’ επέκταση οδηγεί σε αύξηση και της αρτηριακής πίεσης. Eύλογο είναι λοιπόν ότι όσοι εμφανίζουν αυξημένες τιμές αρτηριακής πίεσης πρέπει να το περιορίζουν (στο μισό κουταλάκι του γλυκού την ημέρα) και ότι όσοι, αντίθετα, παρουσιάζουν υπόταση να αλατίζουν λίγο περισσότερο το φαγητό τους. •Δυστυχώς, αλάτι δεν προσλαμβάνουμε μόνον από το επιπλέον που προσθέτουμε στα φαγητά (αυτό πρέπει να περιοριστεί στο ένα κουταλάκι του γλυκού την ημέρα) αλλά και από τα έτοιμα ή συσκευασμένα φαγητά.


•Όλες τις κονσέρβες, το έτοιμο φαγητό (να περιορίσουμε το φαγητό σε φαστ φουντ, εστιατόρια και τα σνακ, όπως πατατάκια, σάντουιτς κ.ά.) και αρτοποιήματα (ψωμιά, μπισκότα, κρουασάν, πίτες κλπ.). •Eπίσης, σκόπιμο είναι να περιορίσουμε και τις πρωτεΐνες που καταναλώνουμε, αφού για το μεταβολισμό τους χρειάζονται νερό σε ποσότητα τετραπλάσια από τη δική τους, με αποτέλεσμα να δημιουργούν κατακρατήσεις. Kαλό είναι λοιπόν να περιορίσουμε τις ποσότητες κρέατος, κοτόπουλου, ψαριών, γαλακτοκομικών και αυγών που τρώμε.


Yπάρχουν συγκεκριμένες τροφές (όπως είναι το σκόρδο) οι οποίες περιέχουν ουσίες που βοηθούν στη μείωση της αρτηριακής πίεσης. Eκτός όμως από την κατανάλωση αυτών των τροφών, μπορεί κανείς να ακολουθήσει ένα σύνολο διατροφικών οδηγιών οι οποίες βασίζονται στην αύξηση του καλίου και στη μείωση του νατρίου που προσλαμβάνεται μέσω της διατροφής. Tο αποτέλεσμα θα είναι να μειωθούν οι κατακρατήσεις υγρών που προκαλεί το νάτριο και να αυξηθεί η διούρηση, χάρη στο κάλιο, και έτσι να μειωθούν και οι τιμές της αρτηριακής πίεσης.
ΣKOPΔO: Περιέχει μία ουσία, την αλισίνη, που του δίνει και τη χαρακτηριστική μυρωδιά, η οποία βοηθά στην πτώση της πίεσης. Θεωρείται ότι η ουσία αυτή δρα στο ενδοθήλιο του αγγείου, εξομαλύνοντας τη λειτουργία του. Bέβαια, χρειάζεται να καταναλώνει κανείς τουλάχιστον 6 με 8 σκελίδες σκόρδου καθημερινά, ώστε να υπάρξει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.
ΦPOYTA - ΛAXANIKA: Για να μπορέσουμε να αυξήσουμε τη διούρηση, και κατ’ επέκταση να μειώσουμε την αρτηριακή πίεση, μπορούμε να καταναλώνουμε τροφές πλούσιες σε κάλιο, όπως: καρπούζι, πεπόνι, πορτοκάλι, μπανάνα, κεράσια, μούσμουλα, ροδάκινα, βερίκοκα, κάρδαμο, ρόκα, σέλινο, μαϊντανό. •Eπίσης πατάτες, ρύζι, ζυμαρικά και όσπρια.
OTAN MAΓEIPEYOYME: Tο κάλιο είναι υδατοδιαλυτό, γι’ αυτό δεν πρέπει να ταλαιπωρούμε τα τρόφιμα πλένοντάς τα πολύ και βράζοντάς τα καθαρισμένα και ψιλοκομμένα. Eίναι καλύτερο να τα προτιμάμε νωπά ή στη σχάρα ή βραστά στον ατμό. Όταν μαγειρεύουμε, πρέπει να χρησιμοποιούμε το ελαιόλαδο και να βάζουμε ελάχιστο ή καθόλου αλάτι στα φαγητά. Aντ’ αυτού να προσθέτουμε σε μεγάλες ποσότητες σκόρδο, κρεμμύδι, λεμόνι και μυρωδικά, που θα τα νοστιμίσουν και θα βοηθήσουν στη μείωση της πίεσης.


Πολύ συχνά ορισμένοι άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, παραπονιούνται για ζαλάδες, οι οποίες οδηγούν συχνά και σε λιποθυμίες, εξαιτίας της υπότασης που τους ταλαιπωρεί σε τακτά χρονικά διαστήματα- ιδιαίτερα τους θερινούς μήνες ή όταν κουράζονται. H υπόταση δεν είναι μία πάθηση που χρήζει φαρμακευτικής αγωγής, όπως η υπέρταση που επιμένει. Kαι αυτό γιατί, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν κρύβει κινδύνους για τον οργανισμό και αντιμετωπίζεται συμπτωματικά. Όταν λοιπόν κανείς νιώσει να ζαλίζεται, πρέπει να ξαπλώσει με τα πόδια ψηλά, να πιει αρκετό νερό και να φάει κάτι αρκετά αλμυρό.


Πολύ συχνά έχουμε ακούσει τους ειδικούς να συστήνουν την κατανάλωση άφθονου νερού στους ανθρώπους που υποφέρουν από υπόταση, ενώ από την άλλη πλευρά να μην το περιορίζουν στους υπερτασικούς. Tι συμβαίνει με το νερό; Πώς λειτουργεί στον οργανισμό; Aυξάνει τελικά ή ρίχνει την πίεση; Kανένας γιατρός ή διατροφολόγος δεν θα σύστηνε ποτέ σε έναν ασθενή του -εκτός αν έπασχε από κάτι πολύ ειδικό- να περιορίσει το νερό που πίνει. Ίσα-ίσα που είναι επιθυμητό να καταναλώνει κανείς τουλάχιστον 8 ποτήρια νερό την ημέρα. Άλλωστε, το νερό αυξάνει τη διούρηση, βοηθά στο μεταβολισμό και στην καλή λειτουργία των νεφρών. Tο ζήτημα που δημιουργείται είναι ότι, όταν κανείς καταναλώνει πάρα πολλά υγρά (πολύ περισσότερα από τα επιθυμητά 8 με 10 ποτήρια), τότε αυξάνεται ο όγκος του κυκλοφορούντος αίματος στον οργανισμό, και κατ’ επέκταση και η αρτηριακή πίεση. Aυτό μπορεί να συμβεί περισσότερο σε ανθρώπους μεγάλης ηλικίας, στους οποίους συνυπάρχει και μία φυσιολογική (λόγω της ηλικίας) μικρή δυσλειτουργία των νεφρών.


Έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε ότι η πορτοκαλάδα είναι μία καλή λύση για την αντιμετώπιση της υπότασης. Παρ’ όλα αυτά, η πορτοκαλάδα δεν ανεβάζει την πίεση, και -αν κάνει κάτι- μάλλον τη ρίχνει, ή ακόμα καλύτερα την εξομαλύνει. Γενικά, η βιταμίνη C, ως αντιοξειδωτική βιταμίνη που είναι, βοηθά στην καλύτερη λειτουργία του ενδοθηλίου, οπότε και στη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης. Aπό την άλλη πλευρά, το πορτοκάλι περιέχει σημαντικές ποσότητες καλίου, που είναι διουρητικό και βοηθά στη σχετική πτώση της πίεσης. O μόνος τρόπος με τον οποίον θα μπορούσε να θεωρηθεί πως η πορτοκαλάδα ανεβάζει την πίεση είναι ότι -ως υγρό που είναι- αν ληφθεί σε μεγάλες ποσότητες, μπορεί να λειτουργήσει όπως το νερό, αυξάνοντας τον όγκο του κυκλοφορούντος αίματος, και κατ’ επέκταση την αρτηριακή πίεση.

Πώς σχετίζονται το κάπνισμα, ο καφές και το αλκοόλ με την αρτηριακή πίεση
O περιορισμός της κατανάλωσης καφέ και αλκοόλ και η διακοπή του καπνίσματος ανήκουν στις βασικές οδηγίες που δίνουν οι ειδικοί στους υπερτασικούς ανθρώπους. Έχει βρεθεί ότι και τα τρία έχουν την τάση να αυξάνουν τις κατεχολαμίνες (ορμόνες του νευρικού συστήματος), προκαλώντας ταχυκαρδία και αγγειοσύσπαση. Ως εκ τούτου, αυξάνονται η αρτηριακή πίεση και το καρδιακό έργο. Γι’ αυτό οι ειδικοί συστήνουν την οριστική διακοπή του καπνίσματος, αφού έχει βρεθεί ότι και με ένα τσιγάρο ακόμα προκαλείται αγγειοσύσπαση, και τον περιορισμό του καφέ (μέχρι 2 φλιτζάνια την ημέρα) και του αλκοόλ (μέχρι 1 ποτήρι την ημέρα, και κατά προτίμηση κρασί).


arthritic-old-hands
 
Την ανάγκη για θεραπεία χιλιάδων ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα που δεν ανταποκρίνονται στα μέχρι  σήμερα υπάρχοντα φάρμακα, έρχεται να συμπληρώσει μια νέα βιολογική θεραπεία με καινοτόμο μηχανισμό δράσης. Η τοσιλιζουμάμπη είναι ένα μονοκλωνικό αντίσωμα για την θεραπεία των ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα που στοχεύει εκλεκτικά και εμποδίζει τη δράση μιας κεντρικής ουσίας της φλεγμονής, της IL-6. Η τοσιλιζουμάμπη, έλαβε έγκριση τον Ιανουάριο του 2009 από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκου για τη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας και σήμερα κυκλοφορεί και στη χώρα μας. Χορηγείται σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα που δεν ανταποκρίνονται σε κλασικά τροποποιητικά της νόσου φάρμακα ή σε άλλες βιολογικές θεραπείες.
Τα παραπάνω ανακοίνωσε ο Καθηγητής Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, μέλος του Αμερικανικού Κολεγίου Παθολογίας & Ρευματολογίας, κ. Δημήτριος Μπούμπας, σε συνέντευξη Τύπου η οποία πραγματοποιείται στο πλαίσιο Έκθεσης Φωτογραφίας τριών Ελλήνων καλλιτεχνών με τίτλο «Εξέλιξη στα Άκρα».  Η έκθεση περιλαμβάνει έργα των καλλιτεχνών  οι οποίοι αποτύπωσαν ο καθένας με το δικό του ύφος και μέσα από τη δική του οπτική την καθημερινότητα ασθενών που πάσχουν από ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Τι είναι η ρευματοειδής αρθρίτιδα

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι αυτοάνοση νόσος. Το ανοσοποιητικό σύστημα αντιδρά καταστρέφοντας στοιχεία του ίδιου του οργανισμού προκαλώντας βλάβες στα όργανα. Η αιτία που προκαλεί την αντίδραση παραμένει άγνωστη αλλά γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες (πχ. κάπνισμα) συνδέονται με την εμφάνισή της. Η νόσος παρουσιάζει υφέσεις και εξάρσεις και εκτός από τις αρθρώσεις μπορεί να προσβάλει και άλλα όργανα όπως οι πνεύμονες, τα μάτια, το δέρμα, τα αγγεία και τα νεύρα.
Η φλεγμονή του αρθρικού υμένα που επενδύει την αρθρική κοινότητα και παράγει το αρθρικό υγρό που τρέφει τους χόνδρους, οδηγεί προοδευτικά σε καταστροφή των χόνδρων και διάβρωση των παρακείμενων οστών με τελικό αποτέλεσμα την παραμόρφωση των αρθρώσεων και την εγκατάσταση αγκυλώσεων και σοβαρής αναπηρίας. Στα αρχικά στάδια τα συμπτώματα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας μπορεί να μην είναι ευδιάκριτα. Η αδιαθεσία και οι αρθραλγίες μπορεί να χρειάζεται να διακριθούν από τις άλλες μορφές αρθρίτιδας και η διάγνωση να καθυστερεί.
Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι χρόνια νόσος και υπολογίζεται ότι πάσχουν απ' αυτή περίπου 40-50.000 Έλληνες (ποσοστό περίπου 0,5% του πληθυσμού). Προσβάλει συνήθως τις μικρές αρθρώσεις και στις δύο πλευρές του σώματος προκαλώντας πόνο και περιορισμό της κινητικότητας. Όταν η ρευματοειδής αρθρίτιδα δεν ελέγχεται, η ποιότητα ζωής των ασθενών είναι σοβαρά υποβαθμισμένη καθώς αδυνατούν να ανταποκριθούν στις καθημερινές τους δραστηριότητες και να εκτελέσουν απλές πράξεις όπως το άνοιγμα ενός μπουκαλιού ή το κούμπωμα ενός κουμπιού. Με τον χρόνο, η χρόνια φλεγμονή οδηγεί σε καταστροφή των αρθρώσεων και πρόκληση σημαντικής, συχνά μη αναστρέψιμης, αναπηρίας. Η αποτελεσματική θεραπεία ανακουφίζει τον ασθενή και προλαμβάνει την εγκατάσταση αναπηρίας.

Φάρμακα για την ρευματοειδή αρθρίτιδα

Σημαντικό ρόλο στη θεραπεία της ρευματοειδούς αρθρίτιδας παίζουν τα τροποποιητικά της νόσου φάρμακα δηλαδή τα φάρμακα εκείνα που εκτός από ανακούφιση των συμπτωμάτων ελαττώνουν τη φλεγμονή και εμποδίζουν την καταστροφή των αρθρώσεων.
Χρυσός κανόνας της θεραπείας για την ρευματοειδή  θεωρείται το φάρμακο μεθοτρεξάτη ενώ αρκετές άλλες φαρμακευτικές ουσίες χρησιμοποιούνται μόνες ή και σε συνδυασμό με αυτή για τη θεραπεία της νόσου. Σημαντική πρόοδο αποτέλεσαν την τελευταία δεκαετία οι βιολογικοί παράγοντες, ειδικά φάρμακα που στοχεύουν εξειδικευμένα τη δράση ουσιών όπως ο παράγοντας νέκρωσης των όγκων (ΤΝF) η ιντερλευκίνη 1 κ.α. Παρά την αλματώδη πρόοδο στη θεραπεία, σε ποσοστό περίπου 40% των ασθενών δεν μπορεί να επιτευχθεί ύφεση και αποτελεσματικός έλεγχος της νόσου, γεννώντας την ανάγκη ανεύρεσης νέων θεραπειών.

Το νέο φάρμακο για την ρευματοειδή αρθρίτιδα

Αναφερόμενος στη νέα θεραπεία, ο παθολόγος-ρευματολόγος Δημήτρης Μπούμπας  τόνισε ότι η τοσιλιζουμάμπη είναι το πρώτο μονοκλωνικό αντίσωμα, το οποίο αναστέλλει στοχευμένα τον υποδοχέα της ιντερλευκίνης - 6 (IL-6R), μιας ουσίας με κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη φλεγμονής που ανιχνεύεται άφθονη στο αίμα των ασθενών με ρευματοειδή αρθρίτιδα. H αποτελεσματικότητα και η ασφάλεια της τοσιλιζουμάμπης μελετήθηκαν με το πιο εκτεταμένο πρόγραμμα κλινικών μελετών που έχει διεξαχθεί ποτέ στον τομέα της  ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Συνολικά πάνω από 4000 ασθενείς συμμετείχαν σε κλινικές μελέτες που διεξήχθησαν σε 41 χώρες. Στις μελέτες αυτές η τοσιλιζουμάμπη έδειξε σημαντική αποτελεσματικότητα τόσο σε ασθενείς όπου η θεραπεία με τροποποιητικά της νόσου φάρμακα όπως η μεθοτρεξάτη είχε αποτύχει, όσο και σε δύσκολους στη θεραπεία ασθενείς που είχαν αποτύχει και τα νεότερα βιολογικά φάρμακα έναντι του παράγοντα νέκρωσης των όγκων (anti-TNFs). Επιπλέον η τοσιλιζουμάμπη είναι το μοναδικό βιολογικό φάρμακο που έδειξε να υπερτερεί σε μονοθεραπεία έναντι του "χρυσού κανόνα" της θεραπείας με μεθοτρεξάτη. Συνδυάζει τη γρήγορη έναρξη δράσης (σε μερικούς ασθενείς ήδη από τη δεύτερη εβδομάδα της θεραπείας), με αποτελεσματικότητα που αυξάνει με την πάροδο του χρόνου.

Τα πορίσματα μελέτης για το νέο φάρμακο της ρευματοειδούς  αρθρίτιδας

Μελέτη που ανακοινώθηκε πρόσφατα στο συνέδριο του Αμερικανικού Κολεγίου Ρευματολογίας, έδειξε ότι μπορεί και αναστέλλει την πρόοδο των αρθρικών αλλοιώσεων εμποδίζοντας την αρθρική καταστροφή. Ακόμα, εμφανίζει ευεργετικές επιδράσεις σε συστηματικές εκδηλώσεις της νόσου όπως γρήγορη διόρθωση της αναιμίας,  βελτίωση της κόπωσης και της λειτουργικής ικανότητας των ασθενών. Η πλειοψηφία των ανεπιθύμητων ενεργειών της τοσιλιζουμάμπης ήταν ήπιας ή μέτριας έντασης και το προφίλ ασφαλείας συγκρίσιμο μ' αυτό των άλλων βιολογικών θεραπειών για τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Όπως και με τις άλλες βιολογικές θεραπείες που τροποποιούν τη δράση του ανοσοποιητικού συστήματος δεν θα πρέπει να χορηγείται σε ασθενείς με ενεργές λοιμώξεις, ενώ οι ασθενείς που λαμβάνουν αυτές τις θεραπείες θα πρέπει να επικοινωνούν αμέσως με το γιατρό τους, αν εμφανιστούν συμπτώματα που υποδηλώνουν λοίμωξη. Το σκεύασμα χορηγείται ενδοφλεβίως για μια ώρα κάθε τέσσερις εβδομάδες στο νοσοκομείο. Η τοσιλιζουμάμπη κυκλοφορεί ήδη σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, όπως: Δανία, Ελβετία, Γερμανία, Αυστρία, Ισπανία, Φινλανδία, Σουηδία, Ιρλανδία, Βέλγιο, Ολλανδία, Ρωσία, στην Ινδία και σε πολλές χώρες της Νοτίου Αμερικής.

Δαπανηρή νόσος η ρευματοειδής αρθρίτιδα









Το κοινωνικό και οικονομικό κόστος της ρευματοειδούς αρθρίτιδας είναι μεγάλο. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας υπολογίζει ότι σήμερα ζουν περίπου 24 εκ. άνθρωποι με ρευματοειδή αρθρίτιδα. Απ' αυτούς 6,2 εκ. διαβιούν στην Ευρώπη, ήπειρο με τη μεγαλύτερη επίπτωση. Μέσα σε 10 έτη από την εμφάνιση της νόσου, το 50% των ασθενών στις ανεπτυγμένες χώρες, αδυνατεί ν' ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας θέσης πλήρους απασχόλησης και συνταξιοδοτείται πρόωρα λόγω αναπηρίας. Το ετήσιο κόστος στη Δυτική Ευρώπη αγγίζει τα 42 δις ευρώ ετησίως από τα οποία μόνο τα 14 δις αφορούν άμεσο ιατρικό κόστος. Το 65% του συνολικού κόστους συνιστάται σε έμμεσα κόστη από την απώλεια παραγωγικότητας, εισοδήματος, τα κόστη άτυπης φροντίδας κ.α. Η εξέλιξη της νόσου και η εμφάνιση αναπηρίας αυξάνει τη συμμετοχή του έμμεσου μη ιατρικού κόστους στο συνολικό οικονομικό κόστος της νόσου.


Η άρθρωση του ισχίου

Η άρθρωση του ισχίου (γοφός) είναι μία σφαιροειδής άρθρωση (Εικ. 1) και αποτελείται από την μηριαία κεφαλή (σφαίρα) η οποία αρθρώνεται με την κοτύλη (υποδοχή).

Εικόνα 1. Ακτινογραφία της φυσιολογικής άρθρωσης του ισχίου. Διακρίνεται η μηριαία κεφαλή (σφαίρα) και η κοτύλη (υποδοχή).
Παίζει σημαντικό ρόλο δεχόμενη μεγάλα φορτία, καθώς το βάρος του σώματος μεταφέρεται στα κάτω άκρα μέσω αυτής. Από την άλλη, εμφανίζει αξιοσημείωτη σταθερότητα ώστε να εξασφαλίζεται η ασφαλής κίνηση των σκελών στη βάδιση. Οι επιφάνειες των δύο οστών (μηριαίας κεφαλής και κοτύλης) που έρχονται σε επαφή ονομάζονται αρθρικές επιφάνειες. Προκειμένου να επιτευχθεί η ομαλή ολίσθηση της μίας επιφάνειας πάνω στην άλλη, είναι εφοδιασμένες με τον αρθρικό χόνδρο ο οποίος εμφανίζει μικρό συντελεστή τριβής. Ο αρθρικός χόνδρος παρουσιάζει τέτοια ομαλότητα που θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το γυαλί ή τον πάγο. Δεν είναι τυχαίο που ιστολογικά ονομάζεται υαλοειδής χόνδρος. Έτσι, η κίνηση της μίας επιφάνειας πάνω στην άλλη είναι τέτοια, σαν να γλιστράει ένα παγοπέδιλο πάνω στον πάγο.

Παθολογικές βλάβες της οστεοαρθρίτιδας

Δυστυχώς η άρθρωση του ισχίου είναι μία από τις πιο συνήθεις περιοχές ανάπτυξης οστεοαρθρίτιδας. Οστεοαρθρίτιδα σημαίνει φθορά της άρθρωσης και μπορεί να είναι πρωτοπαθής (ιδιοπαθής) όταν οφείλεται σε άγνωστο αίτιο, ή να είναι δευτεροπαθής, δηλαδή να είναι το αποτέλεσμα άλλης παθολογικής κατάστασης. Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: η βαθμιαία καταστροφή του αρθρικού χόνδρου. Εάν κάποιος παρατηρούσε τον οστεοαρθριτικό χόνδρο σε μεγέθυνση θα διέκρινε μία μαλάκυνση και ινιδισμό (ξέφτια) του χόνδρου στα αρχικά στάδια, ενώ στην προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα καταστροφή του και έλλειψή του σε διάφορες περιοχές, ώστε να υπάρχει απογυμνωμένο οστό. Αυτά προκαλούν την αύξηση της τριβής μεταξύ των δύο οστών αρχικά, ενώ στη συνέχεια τον σχηματισμό μικροκαταγμάτων, δηλαδή μικρή καθίζηση των απογυμνωμένων από αρθρικό χόνδρο περιοχών. Οι βλάβες αυτές αποτελούν την έναρξη μιας σειράς συνοδών βλαβών που συμβαίνουν στην ίδια την άρθρωση αλλά και στις γειτονικές περιοχές και είναι υπεύθυνες για το αίσθημα το πόνου και δυσκαμψίας που βιώνει ο ασθενής.

Συμπτωματολογία

Η οστεοαρθρίτιδα, εάν είναι πρωτοπαθής, πλήττει κυρίως ασθενείς ηλικίας μεγαλύτερης των 50. Όταν όμως είναι δευτεροπαθής τότε εμφανίζεται και σε μικρότερες ηλικίες, μερικές φορές και στην τρίτη δεκαετία της ζωής. Τα βασικά συμπτώματα είναι ο πόνος και η δυσκαμψία. Ο πόνος συνήθως γίνεται αισθητός στη βουβωνική χώρα (ριζομήριο), δηλαδή στην πρόσθια περιοχή της άρθρωσης και μπορεί να αντανακλά έως και στο γόνατο. Εμφανίζεται κυρίως μετά από περιόδους έντονης σωματικής δραστηριότητας, ενώ σταδιακά γίνεται όλο και πιο συχνός, ακόμα και στην ηρεμία. Όταν ο πόνος εμφανίζεται τη νύχτα και ξυπνά τον ασθενή από τον ύπνο, τότε συνήθως υπάρχει προχωρημένη οστεοαρθρίτιδα. Η δυσκαμψία (δυσκολία στην κίνηση της άρθρωσης) γίνεται στην αρχή αισθητή μετά από πολύωρη ανάπαυση. Αργότερα αυξάνεται προοδευτικά, φθάνοντας μερικές φορές στο σημείο να υπάρχει δυσχέρεια για τον ασθενή να φορέσει τις κάλτσες ή τα παπούτσια του. Στα αρχικά στάδια μπορεί να παρουσιαστεί χωλότητα (ο ασθενής κουτσαίνει).

Διάγνωση

Το σημαντικότερο κομμάτι της διαγνωστικής διαδικασίας είναι η λήψη του ιστορικού και η κλινική εξέταση από τον ορθοπαιδικό. Ο ορθοπαιδικός θα πρέπει να κατανοήσει ποιος είναι ο βαθμός ανικανότητας που προκαλεί η πάθηση στον ασθενή, και αν πραγματικά ο πόνος έρχεται από την άρθρωση του ισχίου ή κάποια γειτονική περιοχή. Στις περισσότερες περιπτώσεις μία απλή ακτινογραφία της άρθρωσης είναι αρκετή για να συμπληρώσει τη διάγνωση. Εντούτοις, σε κάποιους ασθενείς ίσως χρειαστεί περαιτέρω διερεύνηση, με τη μορφή των εξετάσεων αίματος, την αξονική και μαγνητική τομογραφία ή το σπινθηρογράφημα οστών προκειμένου να αποκλειστούν άλλες παθήσεις με παραπλήσια συμπτωματολογία.

Θεραπεία – συντηρητικές μορφές

Στα πρώιμα στάδια της νόσου τα προβλήματα μπορούν να αντιμετωπιστούν με απλά συντηρητικά μέσα. Ο πόνος μπορεί να καταπραϋνθεί με απλά αναλγητικά, όπως παρακεταμόλη, ή με μη-στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα που, ωστόσο, είναι καλό να λαμβάνονται για μικρό χρονικό διάστημα. Διατροφικά συμπληρώματα, όπως γλυκοζαμίνη ή χονδροιτίνη μπορεί να προσφέρουν ανακούφιση των συμπτωμάτων, χωρίς όμως να είναι αποτελεσματικά για όλες τις περιπτώσεις. Η χρήση βακτηρίας (μπαστούνι), καθώς και η ανύψωση της σόλας του παπουτσιού στο πάσχον σκέλος βελτιώνει τη βάδιση.
Η φυσιοθεραπεία είναι υψίστης σημασίας μέσο ανακούφισης για τον οστεοαρθριτικό ασθενή. Προσφέρει όχι μόνο ενδυνάμωση μυών για προστασία των γειτονικών αρθρώσεων αλλά και ανακούφιση από τον πόνο. Ο φυσιοθεραπευτής δίνει συγκεκριμένες συμβουλές για την στάση του κορμού και κατάλληλες ασκήσεις με στόχο τη μείωση της δυσκαμψίας και τη βελτίωση της γενικής κατάστασης του σώματος. Ανακούφιση από τον πόνο προσφέρουν επίσης μηχανήματα όπως laser, υπέρηχοι και διαθερμίες, ενώ σημαντικά αποτελέσματα έχουν φανεί από τη χρήση της διαδερμικής ηλεκτρικής νευρικής διέγερσης (tens).
Τα τελευταία χρόνια έχουν αναπτυχθεί και διάφορες μορφές εναλλακτικής ιατρικής, με μη σταθερά, όμως, αποτελέσματα. Τέτοιες είναι ο βελονισμός, η αρωματοθεραπεία, η ρεφλεξολογία, η χειροπρακτική και η οστεοπαθολογία.

Θεραπεία – ενδαρθρικές εγχύσεις

Η ενδαρθρική έγχυση (ένεση φαρμάκου μέσα στην άρθρωση) αποτελεί ένα σημαντικό όπλο στην φαρέτρα του ορθοπαιδικού χειρουργού για την ανακούφιση του ασθενή από τα συμπτώματα. Οι ενδαρθρικές εγχύσεις διακρίνονται σε δύο κατηγορίες. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι εγχύσεις μίγματος τοπικού αναισθητικού και στεροειδούς. Το τοπικό αναισθητικό προκαλεί μία άμεση ανακούφιση των συμπτωμάτων, ενώ το στεροειδές προσφέρει μία μακροπρόθεσμη μείωση της φλεγμονής στην άρθρωση η οποία είναι το αποτέλεσμα της αρθρίτιδας. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι εγχύσεις με ενέσιμο τεχνητό αρθρικό υγρό, μία ουσία που ονομάζεται υαλουρονικό οξύ. Το υαλουρονικό οξύ είναι μια ουσία που βρίσκεται στη φυσιολογική άρθρωση και έχει διπλό ρόλο: δρα ως λιπαντικό στην άρθρωση καθώς είναι μία αρκετά πηκτή ουσία, και επίσης έχει ευεργετική επίδραση στον αρθρικό χόνδρο. Τα αποτελέσματα είναι αρκετά ενθαρρυντικά όσον αφορά στην μείωση της δυσκαμψίας και τη μείωση του πόνου στους ασθενείς.

Θεραπεία – χειρουργικές τεχνικές

Αρθροσκόπηση ισχίου

Η αρθροσκοπική τεχνική για το ισχίο έχει πρόσφατα εξελιχθεί σε μεγάλο βαθμό και κατέχει σημαντική θέση στη χειρουργική του ισχίου. Ένδειξη για αρθροσκόπηση έχει η οστεοαρθρίτιδα ισχίου πρώιμου σταδίου, όταν δηλαδή διαγιγνώσκεται για πρώτη φορά. Με τη μέθοδο αυτή μπορεί να γίνει ένας «καθαρισμός» της άρθρωσης (debridement), αφαίρεση των ελεύθερων σωμάτων, αφαίρεση τυχόν οστεοφύτων και ομαλοποίηση δομών που έχουν χάσει την αρχική τους μορφή. Η αρθροσκόπηση, βέβαια, δεν θεραπεύει την αρθρίτιδα, αλλά μειώνει τη βαρύτητα των συμπτωμάτων και καθυστερεί τον ερχομό του σταδίου κατά το οποίο το ισχίο θα χρειαστεί μια πιο «επιθετική» χειρουργική επέμβαση.

Αρθροπλαστική ισχίου

Η ολική αρθροπλαστική ισχίου είναι ίσως η πιο επιτυχημένη χειρουργική επέμβαση στην ιστορία της ορθοπαιδικής, καθώς προσφέρει άμεση ανακούφιση από τον πόνο και γρήγορη κινητοποίηση του ασθενή από τις πρώτες μετεγχειρητικές μέρες. Η τεχνική αυτή αφορά στην αντικατάσταση της άρθρωσης του ισχίου με μία τεχνητή άρθρωση. Ουσιαστικά, αντικαθίσταται η μηριαία κεφαλή και η επιφάνεια της κοτύλης με μεταλικές προθέσεις (Εικ. 2).

Εικόνα 2. Ολική αρθροπλαστική του ισχίου: η μηριαία κεφαλή και η επιφάνεια της κοτύλης έχουν αφαιρεθεί και στη θέση τους έχουν τοποθετηθεί μεταλλικές προθέσεις.
Ανήκει στις μείζονες ορθοπαιδικές χειρουργικές επεμβάσεις, εντούτοις με τη βελτίωση των χειρουργικών τεχνικών, των ορθοπαιδικών υλικών αλλά και των μετεγχειρητικών πρωτοκόλλων έχει επιτευχθεί η άμεση κινητοποίηση του ασθενή, έχει ελαχιστοποιηθεί η παραμονή στο νοσοκομείο, και ο ασθενής είναι ικανός να βαδίζει με βακτηρίες μασχάλης (πατερίτσες) την επομένη του χειρουργείου, και χωρίς βακτηρίες και χωρίς πόνο σε έξι εβδομάδες μετεγχειρητικά.

Αρθροπλαστική επιφανείας

Η αρθροπλαστική επιφανείας είναι μία παραλλαγή της κλασικής ολικής αρθροπλαστικής ισχίου, η οποία σχεδιάστηκε για νεότερους ασθενείς αυξημένων απαιτήσεων. Στην τεχνική αυτή αντικαθίσταται μόνο η επιφάνεια της μηριαίας κεφαλής και όχι ολόκληρη η μάζα της (Εικ. 3).

Εικόνα 3. Αρθροπλαστική επιφανείας: ο αυχένας του μηριαίου και τμήμα της κεφαλής έχουν διατηρηθεί. Το εναπομένον τμήμα της κεφαλής έχει καλυφθεί από ένα ημισφαιρικό «καπάκι», την πρόθεση του μηριαίου. Τμήμα της κοτύλης έχει επίσης αντικατασταθεί με μεταλλική πρόθεση.
Με αυτόν τον τρόπο διατηρείται πολύ περισσότερη οστική μάζα, ενώ η τεχνητή κεφαλή που εισάγεται έχει διάμετρο περίπου ίδια με την αρχική κι έτσι η πιθανότητα για εξάρθρημα ( η ατυχηματική έξοδος της τεχνητής κεφαλής από την κοτύλη), που αποτελεί και τη συχνότερη επιπλοκή της ολικής αρθροπλαστικής ισχίου, τείνει να είναι μηδενική. Με την αρθροπλαστική αυτή ο ασθενής είναι ικανός να ασκήσει τις περισσότερες, αν όχι όλες, φυσικές δραστηριότητες που ασκεί ένας άνθρωπος με φυσιολογικό ισχίο.

Άλλες τεχνικές

Στο παρελθόν έχουν χρησιμοποιηθεί και άλλες χειρουργικές τεχνικές οι οποίες είτε είναι σήμερα ξεπερασμένες είτε αποτελούν αντικείμενο επιστημονικών αντιπαραθέσεων. Επίσης, υπάρχουν πολλά υποσχόμενες τεχνικές οι οποίες βρίσκονται σήμερα σε πειραματικό επίπεδο με περιορισμένη ακόμη κλινική εφαρμογή. Η οστεοτομία είναι τεχνική κατά την οποία μεταβάλλεται ο άξονας του μηριαίου ή ο προσανατολισμός της κοτύλης. Έχει εφαρμογή σε νέους ασθενείς με ανατομικές ανωμαλίες του ισχίου. Σήμερα χρησιμοποιείται σε αυστηρά επιλεγμένους ασθενείς. Η μεταμόσχευση αρθρικού χόνδρου είναι η αντικατάσταση των χόνδρινων ελλειμμάτων με μοσχεύματα και χρησιμοποιείται σε περιορισμένες χόνδρινες βλάβες. Η χρήση βλαστοκυττάρων είναι μία υποσχόμενη τεχνική που βρίσκεται ακόμα σε πειραματικό στάδιο

Αλέξανδρος Π. Τζαβέας - Ορθοπαιδικός Χειρουργός

http://www.alexandrostzaveas.gr

Μετεκπαίδευση στο Νοσ. Wellington, Λονδίνο -
Εξειδίκευση στην αρθροσκοπική χειρουργική ισχίου


Η οστεοαρθρίτιδα αποτελεί την πιο συχνή εκφυλιστική πάθηση των αρθρώσεων και συγκεκριμένα του αρθρικού χόνδρου. Αν και θεωρείται πάθηση της τρίτης ηλικίας, οι αλλοιώσεις φαίνεται να ξεκινούν από πολύ νεότερες ηλικίες.
Ηδη μετά τα 40 έτη φαίνεται ότι στον περισσότερο πληθυσμό έχουν ήδη εμφανιστεί αλλοιώσεις στον χόνδρο των αρθρώσεων, χωρίς ωστόσο να έχουν παρουσιαστεί συμπτώματα. Παρατηρείται με την ίδια περίπου συχνότητα σε όλα τα μέρη της Γης ανεξαρτήτως φύλου και φυλής και αποτελεί ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας το οποίο υποβαθμίζει σημαντικά την ποιότητα ζωής.
Επηρεάζονται όλες οι αρθρώσεις του σώματος, συχνότερα όμως το γόνατο, το ισχίο, η οσφυϊκή μοίρα, ο αυχένας, τα δάκτυλα των χεριών και το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού. Η διάγνωση τίθεται με την κλινική εικόνα και μια απλή ακτινογραφία που τις περισσότερες φορές επιβεβαιώνει τα συμπτώματα.
Ο αρθρικός χόνδρος, από τον οποίο ξεκινά η όλη δυσλειτουργία, είναι ένας ανθεκτικός, λείος και ελαστικός ιστός που καλύπτει τα οστά στα σημεία των αρθρώσεων, διαμορφώνοντας έτσι τις αρθρικές επιφάνειες και επιτρέποντας την ομαλή κίνηση μεταξύ των οστών. Στην οστεοαρθρίτιδα ο αρθρικός χόνδρος αφυδατώνεται και καταστρέφεται σταδιακά με αποτέλεσμα οι αρθρικές επιφάνειες να χάνουν το φυσιολογικό τους σχήμα, να πλησιάζει η μία την άλλη και τα οστά να τρίβονται μεταξύ τους. Εμφανίζονται έτσι περιορισμός των κινήσεων και πόνος. Σταδιακά η άρθρωση διογκώνεται και στα τελικά στάδια παραμορφώνεται και γίνεται μη λειτουργική.
Συχνά το οστό αντιδρά παράγοντας οστικές προεξοχές που ονομάζονται οστεόφυτα και τα οποία περιορίζουν ακόμη περισσότερο την κίνηση και διογκώνουν την άρθρωση. Τα οστεόφυτα αυτά ο κόσμος λανθασμένα τα ονομάζει άλατα. Πρέπει να διευκρινιστεί όμως ότι δεν είναι άλατα, δεν έχουν σχέση με τη διατροφή και δεν μπορούν να «σπάσουν», παρά μόνο με χειρουργική επέμβαση.
Το αίτιο που προκαλεί την οστεοαρθρίτιδα είναι άγνωστο. Ερευνες ωστόσο έχουν δείξει ότι υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που αυξάνουν τον κίνδυνο να εμφανίσει μια άρθρωση οστεοαρθρίτιδα. Οι παράγοντες αυτοί είναι η κληρονομικότητα (μειονεκτικότητα του αρθρικού χόνδρου π.χ.), η κακή κατασκευή των αρθρώσεων, η παχυσαρκία, ένας προηγούμενος τραυματισμός της άρθρωσης, η επανειλημμένη καταπόνηση της άρθρωσης, η μυϊκή αδυναμία και η ηλικία.
Η πρόληψη
Ο έλεγχος του βάρους, η διατήρηση της κινητικότητας με συστηματική και κατάλληλη άσκηση καθώς και η αποφυγή δραστηριοτήτων και κακών συνηθειών που επιβαρύνουν τις αρθρώσεις είναι σημαντικοί παράγοντες πρόληψης που πρέπει να ληφθούν εγκαίρως υπ' όψιν, ακόμα και από την παιδική ηλικία.
Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι όλες οι αρθρώσεις έχουν μια φυσιολογική διάρκεια ζωής και ο χρόνος αναμφίβολα θα τις φθείρει. Το πότε θα γίνει αυτό θα εξαρτηθεί μέχρι ενός σημείου και από τον τρόπο που το άτομο τις χρησιμοποιεί. Μια άρθρωση, όσο φυσιολογική και αν είναι όταν υπερφορτίζεται δεν μπορεί παρά να εκφυλιστεί σταδιακά. Αντίθετα, μια μειονεκτική από τη φύση της άρθρωση μπορεί να καταστραφεί ενώ δέχεται φυσιολογικές φορτίσεις.
Η παχυσαρκία
Οι περισσότεροι άνθρωποι ανησυχούν όταν σηκώνουν βαριά αντικείμενα, πολύ λίγοι όμως είναι αυτοί που αντιλαμβάνονται τη διαρκή επιβάρυνση των αρθρώσεών τους από την καθημερινή μεταφορά του σωματικού τους βάρους. Η μείωση του σωματικού βάρους είναι ικανή από μόνη της να ανασχέσει την πορεία της πάθησης, έτσι ώστε αυτή να μην καταλήξει αναγκαστικά σε χειρουργική αποκατάσταση. Αυτό μπορεί να συμβεί ειδικά σε αρθρώσεις που δέχονται όλο το βάρος του σώματος, όπως είναι το γόνατο, το ισχίο και η σπονδυλική στήλη.
Σε ό,τι αφορά τη διατροφή, δεν υπάρχει ειδική δίαιτα για άτομα με οστεοαρθρίτιδα, ένας διαιτολόγος ωστόσο μπορεί να βοηθήσει στην απώλεια βάρους.
Από τη στιγμή που θα διαγνωστεί η πάθηση η αντιμετώπισή της μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική.
Η συντηρητική αποκατάσταση διακρίνεται σε φαρμακευτική αγωγή και φυσικοθεραπεία.
Τα φάρμακα που χορηγούνται από τον ορθοπαιδικό ή τον ρευματολόγο γιατρό είναι κυρίως αντιφλεγμονώδη, παυσίπονα και φάρμακα που βοηθούν στην ανάπλαση του χόνδρου, ενώ η ενδαρθρική έγχυση κορτιζόνης θα πρέπει να αποφεύγεται.
Ανεξάρτητα από αυτό, είναι σημαντικό ο ασθενής να μπει σε ένα πρόγραμμα φυσικοθεραπείας με στόχο την τακτική άσκηση και την εκπαίδευσή του πάνω στη συγκεκριμένη πάθηση. Ο φυσικοθεραπευτής θα πρέπει να εκτιμήσει την ηλικία του ασθενή, το επάγγελμά του, τις καθημερινές ασχολίες του, τον βαθμό των συμπτωμάτων του και βάσει αυτού να υποδείξει τρόπους στον ασθενή να διαχειριστεί την κατάστασή του. Ενδεχομένως ο ασθενής θα χρειαστεί να τροποποιήσει και να προσαρμόσει την εργασία του ανάλογα με τα συμπτώματά του. Θα αναλυθεί η στάση του σώματος, η λανθασμένη χρήση των αρθρώσεων και ο ασθενής θα μάθει να κινεί το σώμα του με τη λιγότερο δυνατή επιβάρυνση. Στη συνέχεια θα πρέπει να ξεκινήσει ένα πρόγραμμα άσκησης προσαρμοσμένο πάνω στις ανάγκες του .
Η άσκηση αποσκοπεί στην αύξηση της ελαστικότητας των αρθρώσεων και τη διατήρηση της κινητικότητάς τους, έτσι ώστε να μην υπάρχει λειτουργικός περιορισμός, καθώς και στη μυϊκή ενδυνάμωση της περιοχής για να στηρίζεται και να προστατεύεται η άρθρωση από περαιτέρω φθορά.
Η άσκηση μέσα σε νερό και ιδιαίτερα σε θερμό νερό (33-37 °C) είναι ιδανική για τους ασθενείς αυτούς. Δεν καταπονεί τις αρθρώσεις, ενώ παράλληλα βοηθάει στη χαλάρωση, την ενδυνάμωση των μυών και τη μείωση του πόνου.
Προτείνεται ακόμη μετρίου βαθμού αερόβια άσκηση, ενώ εναλλακτικές μορφές άσκησης όπως είναι η Yoga ή το tai tsi είναι πιθανό να βοηθήσουν κάποιους ασθενείς. Ο βελονισμός ενδεχομένως μπορεί να βοηθήσει , κυρίως ως προς τον πόνο, αλλά θα πρέπει να συμπληρώνεται απαραιτήτως από ασκήσεις διότι η άρση του πόνου ο οποίος αποτελεί προστατευτικό μηχανισμό είναι πιθανό να οδηγήσει σε επιβάρυνση της άρθρωσης και σε ταχύτερη καταστροφή της!
Είναι αυτονόητο ότι οποιαδήποτε προσέγγιση χρησιμοποιηθεί για την αποκατάσταση της οστεοαρθρίτιδας, θα πρέπει να εφαρμόζεται από εξειδικευμένους θεραπευτές και μετά από την έγκριση του θεράποντος γιατρού.
Τέλος, ασθενείς των οποίων τα συμπτώματα δεν ελέγχονται με φαρμακευτική και φυσικοθεραπευτική αγωγή και παρουσιάζουν έντονο πόνο και σοβαρή λειτουργική ανικανότητα είναι υποψήφιοι για χειρουργική ορθοπεδική παρέμβαση. Η αντικατάσταση της άρθρωσης από μεταλλική πρόθεση, κυρίως στο ισχίο και στο γόνατο, είναι η επέμβαση η οποία συνιστάται στις περιπτώσεις αυτές.
Τα τελευταία χρόνια παρόμοιες επεμβάσεις εφαρμόζονται και στον ώμο με μεγάλη επιτυχία, χάρη σε νέες χειρουργικές τεχνικές και βελτιωμένα υλικά, από εξειδικευμένους χειρουργούς.


ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ